Ζώντας μέσα σε ένα Internet cafe [Οι πρόσφυγες των ίντερνετ καφέ]

Ευχαριστούμε το φίλο που μας έστειλε το άρθρο.

Καλωσορίστε στο φουτουριστικό παρόν. Στις δυστοπικές πόλεις με τα μεγάλα κτίρια και φώτα που στην πίσω πλευρά τους, βρίσκεται η πραγματική αιτία της ύπαρξής τους.
Άνθρωποι που μένουν σε ίντερνετ καφέ, είναι το θέμα του νέου ντοκυμαντέρ της φωτορεπόρτερ Shiho Fukada, Net Café Refugees (Πρόσφυγες των Ίντερνετ Καφέ).
Σύμφωνα με αυτό, τα εξοντωτικά ωράρια εργασίας στην Ιαπωνία και η άνοδος της επισφαλούς εργασίας έχουν δημιουργήσει αναρίθμητους «πρόσφυγες» που δεν έχουν την δυνατότητα να πληρώνουν για διαμερίσματα και ζουν σε αυτά τα καφέ.
Για 10 μήνες, ο Fumiya, ένας 26χρονος Ιάπωνας που δουλεύει ως σεκιουριτάς, ζει σε ένα 24ωρο ίντερνετ καφέ. Σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο που μετά βίας μπορεί να χωρέσει, κάθεται σκυφτός μπροστά από μια αναμμένη οθόνη, καπνίζοντας και πίνοντας σόδα μεταξύ των βαρδιών του. Όταν είναι σε θέση να κοιμηθεί, τοποθετεί μια κουβέρτα στο κεφάλι του για να μην τον ενοχλούν τα φθοριούχα φώτα.
Ο Fumiya είναι εκεί γιατί δεν μπορούσε να πληρώσει για ένα διαμέρισμα με το μισθό που βγάζει σαν ημιαπασχολούμενος. Τώρα, για ένα αντίτιμο των 15 δολαρίων/βραδιά, μένει σε ένα μικρό δωμάτιο στο καφέ και θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που έχει βρει ένα φθηνό μέρος για να μένει, αποκαλώντας το μαγαζί «καλά εξοπλισμένο» μιας και έχει ντουζιέρες και πλυντήρια.

Σύμφωνα με μια έρευνα του 2007 του υπουργείου Υγείας,Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας της Ιαπωνίας, περίπου 5400 άνθρωποι ζούσαν σε ίντερνετ καφέ μακροπρόθεσμα, εξαιτίας του πολύ χαμηλού εισοδήματός τους.
Αυτοί οι πρόσφυγες των ίντερνετ καφέ άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στο τέλος των 90s και έχουν αυξηθεί σε αριθμούς σε μεγάλο βαθμό την τελευταία δεκαετία, σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ. Το φαινόμενο είναι μέρος μιας γενικότερης κρίσης για την εργατική τάξη στην Ιαπωνία, εν μέρει εξαιτίας της μερικής νομιμοποίησης των συμβάσεων εργασίας προσωρινής απασχόλησης το 1986, που νομιμοποιήθηκε πλήρως το 1999. Έκτοτε, το ποσοστό των εργατών που έχουν συμβάσεις εργασίας μερικής απασχόλησης έχει αυξηθεί στο 38%, σύμφωνα με έναν εκπρόσωπο συνδικάτου που μιλάει στο ντοκιμαντέρ. Με αυτό τον τρόπο οι εργολάβοι έχουν αυξήσει τα κέρδη τους, γιατί απασχολούν σαν υπαλλήλους πλήρους απασχόλησης, λιγότερους από τους μισούς υπαλλήλους τους.

Αυτή η ανοιμοιότητα οδηγεί απευθείας στην φτώχεια

Αλλά και οι εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης έχουν προβλήματα. Ένας πρώης salaryman (μισθωτός απασχολούμενος σε μεγάλη εταίρεια, που ανήκει στην λεγόμενη «μεσαία τάξη»- τα λεγόμενα “white collar”) που εμφανίζεται στο φιλμ, ο Tadayuki Sakai, ζούσε σε ένα ίντερνετ καφέ για 4 μήνες. Προηγουμένως είχε μια δουλειά πλήρους απασχόλησης σε εταιρεία πιστωτικών καρτών, αλλά έπεσε γρήγορα σε κατάθλιψη, καθώς δούλευε από 120 έως 200 ώρες υπερωρία κάθε μήνα. Ο Sakai είπε ότι δεν είχε χρόνο να πάει σπίτι και έτσι αναγκαζόταν να κοιμάται στο γραφείο εώς ώτου αρχίσει ξανά το ωράριο του. Όταν οι συνάδελφοί του και το αφεντικό του άρχισαν να τον κουτσομπολεύουν και να διαδίδουν ότι είναι «αδύναμος», τελικά παραιτήθηκε.

    Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν έτσι στην Ιαπωνία

     Mιλώντας ο ίδιος για την κατάθλιψή του. Ο Sakai έχει δίκιο. Η χώρα έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονίας στον κόσμο, όσον αφορά τις αυτοκτονίες λόγω εργασίας. Στην πραγματικότητα, αυτού του τύπου οι αυτοκτονίες έχουν γίνει τόσο σύνηθες φαινόμενο, που χρησιμοποιείται μια συγκεκριμένη ορολογία: τις αποκαλούν “karōshi”, που στην κυριολεξία μεταφράζεται σαν «θάνατος από υπερβολική εργασία». Η κυβέρνηση της Ιαπωνίας πέρασε σχετικό νόμο για την αποφυγή περαιτέρω “karōshi” το 2014.

Η σκηνοθέτης του φιλμ, Fukada, είπε ότι τέτοια ζητήματα στην Ιαπωνία είναι ουσιαστικά σαν 2 όψεις του ίδιου νομίσματος.

    Υπάρχει τεράστια ανισομέρεια στην αγορά εργασίας όπου κάποιοι αισθάνονται ότι πρέπει να δουλέψουν μέχρι θανάτου, ενώ άλλοι δεν έχουν αρκετή δουλειά για να επιβιώσουν
Οι άνεργοι θέλουν να δουλέψουν οτιδήποτε κι αν είναι η δουλειά -πλήρους απασχόλησης ή όχι.
Η επισφαλής εργασία δεν παρέχει ούτε σταθερότητα ούτε και μελλοντική δυνατότητα καριέρας, οπότε θέλουν να έχουν εργασία πλήρους απασχόλησης. Αλλά όταν τελικά την αποκτήσουν, αυτό που τους περιμένει είναι πολλές υπερωρίες και πολύ άγχος. Οπότε ουσιαστικά ό,τι και να επιλέξουν, είναι παγιδευμένοι..

    Η Fukada σκέφτηκε ότι η ιστορία ήταν σημαντική και έπρεπε να την καταγράψει γιατί οι Ιάπωνες σπάνια μοιράζονται τα προβλήματά τους με άλλους, προτιμώντας να «υποφέρουν κατ΄ιδίαν».

    Αποφάσισα να κάνω αυτή την σειρά γιατί ήθελα να δείξω μερικές από τις ακραίες συνθήκες στις οποίες οι άνθρωποι αναγκάζονται να δουλέψουν στην Ιαπωνία και ήθελα να αναδείξω το πώς συμπεριφέρονται στους ανθρώπους σαν αναλώσιμες μηχανές.

     Ενώ η Ιαπωνία αντιμετωπίζει μια οικονομική ύφεση από το 2014 που είναι χειρότερη απ’ ότι αναμενόταν αρχικά, τα ντοκιμαντέρ της Fukuda καταγράφουν τα οικονομικά καθώς και άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη της χώρας.

«Οι πρόσφυγες των ίντερνετ καφέ» είναι ένα από τα φιλμ της σειράς που ονομάζεται “Οι αναλώσιμοι εργάτες της Ιαπωνίας».

Τα άλλα τρία φιλμ, μπορείτε να τα βρείτε εδώ.

 Πηγή:osarena.net