Στο παρά πέντε

Στο παρά 5' φάνηκαν όλα. Κι όπως μπορούν κι όπως είναι. Ψυχή βαθιά, πουλημένη στο διάολο της κάλπης. Τα ψηφαλάκια των καιρών της κρίσης και του πλεονάσματός της δεν είναι κουκιά, δεν είναι βόλια, είναι πια το νέο «bitcoin», το διαδικτυακό νόμισμα με το οποίο πληρώνεται η πολιτική της επικοινωνίας ως επικοινωνία της πολιτικής.

Ποιος διεστραμμένος εγκέφαλος αποφάσισε να κάνει ένα σίριαλ χρονικά σιτεμένο, αλλά και στην επανάληψή του κορεσμένο, πλαίσιο πολιτικής διαλεκτικής δεν μπορώ να το απαντήσω. Για εσωτερική παραγωγή το κόβω. Σου λέει ο άλλος θα δω τη Θεοπούλα ξανά στην οθόνη με σκουφάκι του Ολυμπιακού και τη Ρένα με φανέλα Cheerleader της ίδιας ομάδας και θα προτιμήσω τη δική τους αποκομιδή σκουπιδιών. Αμα σ' έχουν πει τόσες πολλές φορές εσένα, ως πολίτη, σκουπίδι, ήρθε καιρός να βγάλεις το κατιτίς σου με τρόπο μοντέρνο ανταγωνιστικά στο Κάτω Παρτάλι.

Το θέμα δεν είναι της πλάκας. Γιατί αν είναι τότε θ' αρχίσουμε ν' αποδεχόμαστε ως πολιτική διαλεκτική από τον «Ευρωπαίο αντιπρόεδρο» της χ, ψ οργάνωσης περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την αντίληψη ότι μπορείς να αποκαλείς μια μειονότητα «πράγμα». Ετσι δεν είπε ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ Χριστόπουλος «συμπαγές τουρκικό πράγμα» τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης; Δηλαδή, αν δεν υπερασπιζόταν τα ανθρώπινα δικαιώματα τι θα ήταν το πράγμα;

Στο παρά 5' όλος ο θίασος επί σκηνής. Και πράματα και θάματα. Η διεκδίκηση της εξουσίας περνάει από τη δημόσια έκθεση εκτός ουσίας. Δεν αντέχεται αυτή η φόρμα αριστερού λαϊκισμού ετούτη εδώ την άνοιξη, όταν ως κι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υποθέτω για να υπερασπιστεί την υπάρχουσα «δημοκρατία», συνταυτίζεται με ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜΑΡ κ.λπ. απέναντι στο ΚΚΕ, στο Δήμο της Αθήνας, για να μη στερηθεί η Χρυσή Αυγή των διευκολύνσεων διεξαγωγής προεκλογικού αγώνα. Τις χτυπάς τις καμπάνες τώρα ή δεν τις χτυπάς στον Αϊ - Παντελεήμονα; Με βαριοπούλα ή με Θεοπούλα;

Κοντοζυγώνει Πρωτομαγιά, η απεργία, η κάλπη. Εμείς στην ανηφόρα με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» και το ΚΚΕ, εκτός σίριαλ κι εκτός σίριαλ κίλερς. Για να κουρελιαστεί το υπερσύνταγμα του Μάαστριχτ κι η Ευρώπη που θέλει τους Τσιγγάνους σε διωγμό και εξαθλίωση, αλλά να λέγονται Ρομά. Για μια πραγματικότητα του δίκιου του εργάτη που δεν μιμείται το σινεμά. Για μια πρωτοπορία που γράφει ιστορία και δεν παίζει μαζί της.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ