Επέτειος δολοφονίας Στέφανου Σαράφη

Στη μακρόχρονη πορεία του, στην πολιτική ζωή του τόπου, στους στρατιωτικούς αγώνες, στις κάθε φορά επιλογές του, άγρυπνη και επίμονη υπήρξε η επιδίωξη της αντίδρασης και των ξένων να κερδίσουν στο δικό τους - ταξικό - πόλο, να πάρουν με το μέρος τους τον αθάνατο στρατηγό, σωστά αποτιμώντας τις αρετές του, με μια εξαίρεση: Την απέραντη αγάπη του Στέφανου Σαράφη στον ήρωα λαό μας, τη θέλησή του πρώτα το λαό να υπηρετήσει με συνέπεια, σ' αυτόν να προσφέρει τη γνώση, την εμπειρία, την παλικαριά, την ευθύτητά του και όλες τις άλλες αρετές που τον κοσμούσαν. Γι' αυτό, τον Στέφανο Σαράφη τον κέρδισε ο ΛΑΟΣ.

Σε κάθε περίπτωση που οι αρετές αυτές έρχονταν σε σύγκρουση με όποιες πρωτοβουλίες, προτάσεις, επιδιώξεις των αντιδραστικών δυνάμεων και των ξένων, ο στρατηγός Σαράφης ήταν σε θέση να βγάζει σωστά συμπεράσματα. Μόνιμη πυξίδα της πολιτικής και στρατιωτικής πορείας και των επιλογών του υπήρξε η αγάπη του στο λαό, η συνέπειά του απέναντι σ' αυτόν. Αυτή τον οδήγησε.

Οι διωγμοί κατά του Σαράφη, μετά το 1935, «βοήθησαν» να γνωρίσει καλύτερα τους κομμουνιστές, στην περίοδο της 4ης Αυγούστου και - αργότερα - στην κατοχή.

Επιλέγει τον ΕΛΑΣ

Το Γενάρη 1943 ο στρατηγός Σαράφης βρίσκεται στη Θεσσαλία. Ολη του τη σκέψη απασχολούσε η δημιουργία ενωμένου αντάρτικου στρατού και συνεπώς η συνεργασία με ΕΑΜ και ΕΛΑΣ. Σύγκρουση με αυτές τις δυνάμεις σήμαινε εμφύλιο πόλεμο. Περιοδεύοντας τη Θεσσαλία, ο στρατηγός διαπίστωσε ότι αρκετοί από τους αξιωματικούς των ομάδων Κωστόπουλου, Σίμου Βλάχου κ.ά. πιο πολύ έβλεπαν σαν αντίπαλο το ΕΑΜ, παρά τον κατακτητή.

Με τις προκλήσεις Κωστόπουλου, το τμήμα του, μαζί και ο στρατηγός Σαράφης, αφοπλίζονται. Στη διάρκεια κράτησής τους διαπιστώνει ότι οι ΕΛΑΣίτες πιο πολύ φρόντιζαν τους αφοπλισμένους, παρά τον εαυτό τους. Σε συνάντηση με τον Τάσο Λευτεριά και τον Ηλία Μανιάτη τούς επετράπη ελευθερία κινήσεων.

Παρ' όλα αυτά, ενώ οι αφοπλισμένοι αξιωματικοί φοβούνταν για τη ζωή τους, ο Σαράφης συλλογιζόταν: Δεν έχω καμιά ψυχική επαφή μ' αυτούς. Καμιά αλληλεγγύη, μικροσυμφέροντα, εγωισμοί, έλλειψη κάθε πειθαρχίας και σεβασμού. «Συνέκρινα - γράφει -αυτούς, με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και το λαό και κατέληγα στο συμπέρασμα ότι κακώς πηγαίνουμε να φτιάξουμε ξεχωριστό στρατό, αντάρτικο στις διαταγές των Αγγλων. Οι ΕΛΑΣίτες αποδείχνονται ανώτεροι σε οργάνωση - πειθαρχία, θάρρος, αλληλεγγύη, συμπεριφορά στο λαό».

Στις 7 Απρίλη 1943 ανακοινώνεται στον Σαράφη ότι είναι ελεύθερος: Αν θέλετε, ελάτε στον ΕΛΑΣ ή κάντε ομάδα στη Θεσσαλία. Τα ίδια ακούει στη συνάντηση με ΑΡΗ και ΣΑΜΑΡΙΝΙΩΤΗ. Οχι, απαντά, ζητώ να αναλάβω υπηρεσία στον ΕΛΑΣ.

Ελεύθερος, κατεβαίνει - με ταξίδι ημερών - στην Αθήνα για συνάντηση με την ΚΕ του ΕΑΜ. Πριν ξεκινήσει, εντυπωσιάζεται από τη Συνέλευση 500 ανταρτών του ΕΛΑΣ στην Κολοκυθιά: Με απόλυτη ισότητα, γράφει, έλεγαν ελεύθερα τη γνώμη τους όσοι ζήτησαν να μιλήσουν. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος οργάνωσης της Συνέλευσης, η πειθαρχία, η ελευθερία, η απλότητα. Η ορθή κρίση και η ώριμη σκέψη των ανταρτών. Η συμμετοχή τους στις αποφάσεις της διοίκησης. Φεύγοντας για Αθήνα, διακρίνει καθαρά στα πρόσωπα των ανταρτών που τον γνωρίζουν τη χαρά και τα αισθήματα της αγάπης τους.

Στην Αθήνα, μετά τη συνάντησή του με την ΚΕ του ΕΑΜ, οριστικοποιείται η θέση του στρατηγού Σαράφη στον ΕΛΑΣ. Υστερα από νέα πορεία 9 ημερών από Αθήνα, φτάνει στις 19 Μάη 1943, στην Καλοσκοπή Ρούμελης, όπου τον περίμενε ο ΑΡΗΣ. Σ' όλη αυτή τη διαδρομή εδραιώνει τις εντυπώσεις του για την ποιότητα του ΕΛΑΣ, το υψηλό ηθικό των ανταρτών, το θετικό ρόλο των οργανώσεων του ΕΑΜ. Την ίδια μέρα γίνεται η πρώτη συνεδρίαση της Διοίκησης του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ, που θα διευθύνει όλο τον αγώνα. Καμιά διαταγή Αγγλων δε θα εκτελείται πια χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Γενικού Στρατηγείου.

Η ανάπτυξη του αγώνα στην περίοδο που ακολούθησε ως την απελευθέρωση, βρήκε τον ΕΛΑΣ (χωρίς να υπολογίζονται οι δυνάμεις Αθήνας, Σάμου και Μυτιλήνης) με 43.700 οπλίτες και 5.240 αξιωματικούς. Από τους τελευταίους οι 2.300 προέρχονταν από τις τάξεις του Ελληνικού Στρατού. Οι υπόλοιποι ήταν καπεταναίοι (1.070), των σχολών του ΕΛΑΣ (1.270) ή αναγνωρισμένοι από την ΠΕΕΑ.

Μετακατοχικές διώξεις και αγώνες

Οι συνέπειες της αγγλικής επέμβασης στην Ελλάδα και σε συνέχεια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού υπέβαλαν, μαζί με τους άλλους αγωνιστές και τον στρατηγό Σαράφη σε μεγάλες δοκιμασίες. Ο Σαράφης, που δύο φορές πιάστηκε, πριν βγει στον ΕΛΑΣ, από τους παλιούς κατακτητές και αφέθηκε σύντομα ελεύθερος, δέχτηκε στη χώρα μας όλη τη μισαλλοδοξία των μοναρχοφασιστών, ακόμα και παλιών συμπολεμιστών του.

Εκτοπίζεται στη Λήμνο, από το 1946 έως το 1948 και σε συνέχεια στη Μακρόνησο, όπου γνωρίζει από κοντά το εγκληματικό όργιο των ιδρυτών της, ανάμεσα στους οποίους φιγουράρουν παλιοί του γνώριμοι, όπως ο στρατηγός Βεντήρης, ο Παν. Κανελλόπουλος κ.ά.

Ο ελληνικός λαός, δύο χρόνια μετά, τιμώντας τους αγώνες του Στέφανου Σαράφη, τον εκλέγει βουλευτή, μαζί με άλλους 6 εξόριστους αγωνιστές του Αη-Στράτη και 3 ακόμα βουλευτές της ΕΔΑ, παρόλο που οι εκλογές του Σεπτέμβρη 1951, δύο χρόνια μόνο μετά τον εμφύλιο, γίνονται μέσα σ' ένα όργιο βίας, νοθείας και αποκλεισμών. Κόντρα όμως στη θέληση του λαού, καραδοκεί η λεγόμενη αδέκαστη δικαιοσύνη, που ακυρώνει την εκλογή των εξόριστων.

Ο ελληνικός λαός θα απαντήσει πάλι στις εκλογές του Φλεβάρη 1956, όπου, στους 132 βουλευτές της Δημοκρατικής Ενωσης, οι 18 είναι βουλευτές της ΕΔΑ κι ανάμεσά τους ο Σαράφης. Στη Βουλή ανοιχτά καταγγέλλει την εγκατάσταση ατομικών βάσεων των ΗΠΑ στη χώρα μας. Και στις 31 Μάη, 15 μόλις μήνες από την εκλογή του, η ιμπεριαλιστική τρομοκρατία θα βάλει πάλι τη σφραγίδα της. Στη θέση όπου σήμερα στήθηκε το άγαλμα του στρατηγού στον Αλιμο, αυτοκίνητο με Αμερικανό λοχία θα σκοτώσει τον ένδοξο στρατηγό καθώς διέσχιζε το δρόμο...

Είναι η περίοδος του ψυχρού πολέμου, που η ιμπεριαλιστική τρομοκρατία, κρατική, παρακρατική και του υποκόσμου, οργιάζει σε όλο τον κόσμο, στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στις χώρες της Μεσογείου. Είναι αυτή που δεκάδες φορές δεν κατάφερε να εξοντώσει τον Φιντέλ Κάστρο. Είναι η τρομοκρατία που σκοτώνει ακόμα και δικούς τους, εκλεγμένους Προέδρους. Είναι αυτοί που, έξι χρόνια αργότερα, θα δολοφονήσουν, στις 22 Μάη 1963, τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Αυτοί που δολοφονούν πολιτικούς ηγέτες σε Ιταλία - Ισπανία κ.α. Είναι αυτοί που καπηλεύονται σήμερα την τρομοκρατία, που οι ίδιοι διδάσκουν και τη χρηματοδοτούν. Την οποία και σήμερα χρησιμοποιούν για να νομιμοποιήσουν σε διεθνή κλίμακα τα εγκλήματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ενάντια στους λαούς.

Η δολοφονία του στρατηγού - στα 67 του χρόνια - συγκλόνισε τον ελληνικό λαό. Πολλοί από μας ζήσανε, προσωπικά, αυτές τις θλιβερές μέρες.

Την επόμενη της δολοφονίας του η ΚΕ του ΚΚΕ χαρακτηρίζει το θάνατο του στρατηγού ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΩΛΕΙΑ: Ο ελληνικός λαός, γράφει, έχασε από χθες έναν ηγέτη του, τον Γραμματέα της ΕΔΑ, στρατηγό Στέφανο Σαράφη, αρχηγό του δοξασμένου Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, του ΕΛΑΣ, που Αμερικανός αεροπόρος σκότωσε με το αυτοκίνητό του. Η ζωή του, ζωή αγνού πατριώτη, ήταν αφιερωμένη στο λαό, στην προκοπή του Εθνους μας. Ο στρατηγός Σαράφης, συνεπής, δημοκράτης, αντιτάχθηκε στα δικτατορικά καθεστώτα, γι' αυτό διώχτηκε από τη δικτατορία Πάγκαλου και Μεταξά, που τον κράτησε 3 χρόνια εξόριστο στη Μήλο.

Η αφοσίωσή του στην πατρίδα, οι στρατιωτικές του ικανότητες τον ανέδειξαν αρχηγό του ΕΛΑΣ. Το ξενόδουλο καθεστώς μεταχειρίστηκε κάθε μέσο για να λυγίσει τον στρατηγό Σαράφη. Να αποστερήσει το λαό και το αγωνιζόμενο έθνος από έναν λαοφιλή και συνεπή ηγέτη του. Ο στρατηγός Σαράφης και από το βήμα της Βουλής συνέχισε να αγωνίζεται με αυταπάρνηση για τα συμφέροντα του έθνους και του λαού. Πολέμησε με εθνική περηφάνια και αδιαλλαξία την ξενοκρατία. Ποτέ δε συμβιβάστηκε με τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό. Το παράδειγμά του θα διδάσκει, για πάντα, τις νεότερες γενιές...

Η απώλεια του άξιου γιου της πατρίδας μας δυναμώνει πιο πολύ στην καρδιά κάθε πατριώτη τη διάθεση και θέληση για παλλαϊκή πάλη. Για την απαλλαγή της πατρίδας μας από τα αμερικανικά δεσμά. Για να μπει η χώρα μας στο δρόμο της λεύτερης εθνικής ζωής, της προκοπής και της Ειρήνης.

Πηγή:ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ