To συγκεκριμένο ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ το είδα σε άρθρο της ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ. Νομίζω πως ταιριάζει στην περίσταση.
"Στους δεκαπέντε
συντρόφους".
Δε χύνουν δάκρυ
τα μάτια που συνήθισαν να βλέπουνε φωτιές.
Δε σκύβουν το κεφάλι οι μαχητές
κρατάν ψηλά τ' αστέρι με περηφάνεια.
Δεν έχουμε καιρό να κλαίμε τους συντρόφους.
Το τρομερό σας όμως κάλεσμα μες στην ψυχή μας
κι οι δεκαπέντε σας καρδιές θενά χτυπάν μαζί μας.
Το σιγανό σας βόγγημα σαν προσκλητήρι
χτυπάει στ' αυτιά μας σαν τον αντίλαλο βροντής.
Στάχτη θα γίνε/ς κόσμε γερασμένε
σου είναι γραφτός ο δρόμος της συντριβής.
Και δε μπορείς να μας λυγίσεις
σκοτώνοντας τ' αδέρφια μας της μάχης.
Και να το ξέρεις
θα βγούμε νικητές
κι ας είναι βαριές μας οι θυσίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου