Οσο η οικονομική κρίση βαθαίνει και γενικεύεται τόσο τα αστικά
επιτελεία αναζητούν μορφές αντιμετώπισής της για τη σωτηρία του
κεφαλαίου στα πλαίσια της ΕΕ και της Ευρωζώνης, εκφράζοντας ταυτόχρονα
και τις συνέπειες για το σύστημα κάτω από το φόβο μαζικών λαϊκών
αντιδράσεων που μπορεί να προκαλέσει η πολιτική που καταστρέφει μεγάλα
τμήματα της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, «οι κοινωνίες, λένε, συσσωρεύουν ένταση και οργή».
Ολα τα αστικά επιτελεία, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της πολιτικής
διαχείρισης που στηρίζουν (την αυστηρή δημοσιονομική ή τη λεγόμενη
επεκτατική, δηλαδή τη χαλάρωση των μέτρων λιτότητας και κάποια ενίσχυση
της ζήτησης ως μέτρο τόνωσης της καπιταλιστικής οικονομίας), ψάχνουν τη
διέξοδο από την κρίση στη δημιουργία συνθηκών καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Βεβαίως, η αστική προπαγάνδα συνεχίζει να εστιάζει το πρόβλημα της
οικονομικής κρίσης στις συνέπειες των κρατικών χρεών και των δημόσιων
ελλειμμάτων και προβάλλει διάφορες μορφές διαχείρισής τους αλλά πάντα με
προσανατολισμό στη δημιουργία συνθηκών ρευστότητας χρήματος, δηλαδή
κεφαλαίου για επενδύσεις.
***
Για παράδειγμα, την ίδια ώρα
που στην Ελλάδα η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ επεξεργάζεται το
πρόγραμμα των νέων βάρβαρων αντιλαϊκών περικοπών των 11,5 δισ. ευρώ, που
σύμφωνα με εκτιμήσεις θα είναι πάνω από 14 δισ. ευρώ, ως το μέσο που θα
φέρει την επόμενη δόση του δανείου, μεγάλη κυριακάτικη αστική εφημερίδα
εστιάζει το πρόβλημα της χρηματοδότησης των καπιταλιστικών οικονομιών
του λεγόμενου φτωχού Νότου της Ευρωζώνης (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία,
Πορτογαλία) στην αδυναμία χρηματοδότησης των τραπεζών αυτών των
καπιταλιστικών οικονομιών, σε αντίθεση με τις τράπεζες των
καπιταλιστικών οικονομιών του λεγόμενου πλούσιου Βορρά. Να τι γράφει: «Η
ευρωπαϊκή διατραπεζική αγορά δεν λειτουργεί, έχει παγώσει. Οι τράπεζες
του ευρωπαϊκού Νότου είναι εντελώς αποκλεισμένες και χρηματοδοτούνται
μόνο μέσω των μηχανισμών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας... Η
ρευστότητα των φτωχότερων ευρωπαϊκών οικονομιών υποχωρεί σε σημείο
πιστωτικής ασφυξίας. Οι επιχειρήσεις του Μεσογειακού Νότου φυτοζωούν, οι
συναλλαγές τους δυσχεραίνονται, οι επενδύσεις τους ξέμειναν από
χρηματοδοτικούς πόρους, οι δυνατότητές τους γενικώς κάμπτονται...
Αντιθέτως, στην καρδιά της Ευρώπης οι ανταγωνιστές τους απολαμβάνουν
συνθήκες άφθονου και πάμφθηνου χρήματος... Το κόστος χρήματος στην
Κεντρική Ευρώπη και ιδιαιτέρως στη Γερμανία έχει σχεδόν μηδενισθεί, τα
κεφάλαια ρέουν άφθονα προς τις εκεί επιχειρήσεις, οι επενδύσεις τους
διευκολύνονται... Είναι προφανές ότι αυτή η ετεροβαρής σχέση μεταξύ του
φτωχού Νότου και του πλούσιου Βορρά δεν μπορεί να διατηρηθεί χωρίς να
προκαλέσει μεγάλες αναστατώσεις και γεγονότα ανεξέλεγκτα. Ηδη τα
πολιτικά συστήματα των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου δοκιμάζονται, οι
κυβερνήσεις τους κλονίζονται, οι κοινωνίες επίσης συσσωρεύουν ένταση και
οργή... Το ερώτημα που τίθεται κατόπιν αυτών είναι γιατί δεν αλλάζει η
πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Γιατί δεν κάνει ό,τι κάνουν
οι κεντρικές Τράπεζες των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιαπωνίας; Η
Ευρώπη, έτσι όπως είναι σήμερα, δεν έχει καμία τύχη. 'Η θα αλλάξει ή θα
πεθάνει».
***
Αυτή η προπαγάνδα είναι
αποπροσανατολιστική ως προς τα εκρηκτικά προβλήματα της εργατικής τάξης
και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων που συσσωρεύει η καπιταλιστική
οικονομική κρίση και η μεταφορά των συνεπειών της στις πλάτες τους σε
όφελος του κεφαλαίου. Γιατί η πολιτική που μεταφέρει τις συνέπειες της
κρίσης στις πλάτες των λαών είναι παντού η ίδια, και στις ΗΠΑ και στη
Βρετανία και στην Ιαπωνία και στη Γερμανία, με μισθούς των 400 ευρώ και
συντάξεις ακόμη και 160 ευρώ. Επίσης, η αναζήτηση αλλαγής πολιτικής της
Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με βάση την πείρα της κεντρικής Τράπεζας
των ΗΠΑ εμποδίζεται από το γεγονός ότι οι ανταγωνισμοί στα πλαίσια της
Ευρωζώνης οξύνονται στο έπακρο και λόγω της οικονομικής κρίσης και λόγω
ανισομετρίας της καπιταλιστικής οικονομίας, για το ποιου κράτους τα
μονοπώλια θα έχουν λιγότερη καταστροφή κεφαλαίου (η κρίση εκτός από
εργατική δύναμη καταστρέφει και κεφάλαιο). Τι έκανε η κεντρική Τράπεζα
των ΗΠΑ; Εκοψε πληθωριστικό χρήμα για να ενισχύσει τράπεζες και
καπιταλιστικές επιχειρήσεις που φέρνει υποτίμησή του. Το ευρώ όμως είναι
κοινό νόμισμα για διαφορετικές, ανταγωνιστικές, καπιταλιστικές
οικονομίες. Επομένως μια ανάλογη πολιτική υποτίμησής του αντιμετωπίζεται
διαφορετικά από τα διάφορα κράτη - μέλη ή συνασπισμούς κρατών - μελών
της Ευρωζώνης, με βάση τα διαφορετικά συμφέροντα των μονοπωλίων τους. Η
ΕΕ και η Ευρωζώνη είναι ένωση καπιταλιστικών κρατών με ενιαία
αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική, αλλά με διαφορετική, ανταγωνιστική για
τα συμφέροντα του κεφαλαίου κάθε κράτους - μέλους. Στις συνθήκες
οικονομικής κρίσης αυτές οι αντιθέσεις οξύνονται στο έπακρο. Ετσι, για
παράδειγμα, η αναζήτηση πολιτικής για φτηνό χρήμα για καπιταλιστικές
επενδύσεις, η αλλαγή πολιτικής από την ΕΚΤ, κανένα όφελος δε θα έχουν
για τους εργαζόμενους, τους λαούς. Πράγματι, η Ευρωζώνη, ακόμη και η ΕΕ
μπορεί να διαλυθούν. Αλλά το ζητούμενο για την εργατική τάξη κάθε χώρας
είναι η διέξοδος από την κρίση σε όφελός της, σε όφελος του λαού. Και σ'
αυτό είναι μονόδρομος για το λαό μας η αποδέσμευση από την ΕΕ, η
μονομερής διαγραφή του χρέους με εργατική, λαϊκή εξουσία.
Πηγή: Ριζοσπάστης
Ι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου