Οι βιομήχανοι απαιτούν ενίσχυση

Αναδημοσίευση από Ριζοσπάστη

Στην επιστολή προς τον πρόεδρο της Κομισιόν, Μ. Μπαρόζο, που έστειλε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ισχυρίζεται ότι «οι πολιτικές που ακολουθούνται σήμερα δεν οδηγούν σε έξοδο από την κρίση». Λέει ακόμη ότι «λιγότερο από το 15% του συνόλου των κεφαλαίων διάσωσης διοχετεύτηκαν στην πραγματική οικονομία». Κάνει λόγο για «μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος» και μιλά για «μια οικονομία σε φάση αποεπένδυσης σε όλους τους κύριους τομείς δραστηριότητας, (λιανεμπόριο, βιομηχανία, ενέργεια, χρηματοοικονομικά, κοινή ωφέλεια) και η οποία αδυνατεί να βελτιώσει περαιτέρω την ανταγωνιστικότητά της διότι στερείται ρευστότητας, δυνατότητας δανεισμού...». Ο ΣΕΒ, ουσιαστικά απαιτεί μέτρα για επενδύσεις. Θέλουν κρατική χρηματοδότηση, γι' αυτό και το παράπονο ότι πήραν λιγότερο από το 15% του συνόλου των κεφαλαίων διάσωσης και βεβαίως πάμφθηνους εργαζόμενους (ας θυμηθούμε την απαίτησή του για μείωση του λεγόμενου μέσου μισθού, των εργοδοτικών εισφορών), δηλαδή θέλει και άλλες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις. Δεν είναι πρώτη φορά που ο ΣΕΒ βάζει τέτοιο ζήτημα σε αντίθεση με τις τράπεζες που πήραν κεφάλαια διάσωσης. Εδώ εκφράζονται ενδοαστικές αντιθέσεις, αλλά, οι τράπεζες είναι η καρδιά της καπιταλιστικής οικονομίας, επομένως πρώτ' απ' όλα αυτές προσπαθεί να σώσει το σύστημα από την κρίση. Ο ΣΕΒ επίσης βάζει ζήτημα τόνωσης της ζήτησης γι' αυτό μιλά για μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος. Μόνο που αυτήν δεν την αιτιολογεί με τη μείωση των μισθών, αλλά μόνο με τη φοροληστεία. Τη μείωση μισθών την απαιτεί. Είναι μια αντίφαση του καπιταλισμού, που πασχίζουν να βρουν μείγμα πολιτικής να την αντιμετωπίσουν, αφού η μείωση μισθών μειώνει τη ζήτηση αλλά συμβάλλει στην ανταγωνιστικότητα, αυξάνει τα κέρδη. Η μείωση μισθών τους εξοικονομεί κεφάλαιο σε συνθήκες κρίσης. Ξέρουν επίσης ότι έξοδος από την κρίση σε όφελός τους έρχεται με επενδύσεις μετά την καταστροφή, και δημιουργία συνθηκών γοργής κερδοφορίας για νέα συσσώρευση. Αυτό ζητούν.

***

Λέει επίσης στην επιστολή: «Διέξοδος παρ' όλα αυτά υπάρχει». Τι απαιτεί; «Αμεση αποδέσμευση των 7 δισ. ευρώ που προορίζονται για την πληρωμή οφειλών του Δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα. Παράταση κατά δύο χρόνια της περιόδου για την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος των 3,6 και 9,2 δισ. ευρώ. Χρηματοδότηση των κεφαλαιακών αναγκών που συνεπάγεται η παράταση της κρίσης». Να, λοιπόν, που ζητά κρατική χρηματοδότηση και χαλάρωση της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής με την «παράταση της περιόδου για πλεόνασμα». Ο ΣΕΒ βάζει επίσης ζήτημα να δοθούν κοινοτικά κονδύλια για επενδύσεις αλλά και ως εγγύηση για δανεισμό των επιχειρήσεων μέσω τραπεζών. Λέει στην επιστολή: «"Θεαματική" αύξηση του ποσοστού απορρόφησης των κοινοτικών κονδυλίων με ανάθεση στις τράπεζες σημαντικού μέρους της διαδικασίας. Αξιοποίηση των αδιάθετων κονδυλίων της ΕΕ ως εγγύηση για δάνεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων προς επιχειρήσεις».

***

Ουσιαστικά ο ΣΕΒ ζητά μια διαφορετική πολιτική διαχείρισης με λίγη χαλάρωση της αυστηρής δημοσιονομικής, ώστε να υπάρξει δυνατότητα κρατικής και ευρωενωσιακής χρηματοδότησης για επενδύσεις. Ηδη το εργασιακό περιβάλλον, σε συνδυασμό με τις νέες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις (μείωση του μέσου μισθού, νέο ασφαλιστικό, ο ΣΕΒ επιπλέον ζητά αντικατάσταση του συστήματος των καθορισμένων παροχών στις συντάξεις, δηλαδή τσάκισμα κατά το δοκούν) εξασφαλίζει συνθήκες κερδοφορίας. Ο ΣΕΒ βάζει επίσης ζήτημα κινδύνων στο ξεπέρασμα της κρίσης από τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και απαιτεί μέτρα ενάντια στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ολα τα παραπάνω επομένως, αποτελούν σχέδιο έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.

Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση στον καπιταλισμό δεν υπάρχει. Ο αγώνας για να μπουν εμπόδια στα μέτρα συνδέεται άμεσα με πάλη ενάντια στο κεφάλαιο ως την ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας του.