Ενα το κρατούμενο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ασκήσει την αστική διαχείριση, δηλαδή όχι να ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική αλλά ουσιαστικά να αλλάξει ο τρόπος υλοποίησής της. Σ' αυτή τη γενική παραδοχή και στόχευση συναντώνται όλες οι «φυλές» του. Από κει και πέρα, η καθεμία αναλαμβάνει ρόλο χειραγώγησης δυνάμεων, προσαρμόζοντας τη ρητορική της αναλόγως των ιδεολογικών και πολιτικών αναφορών και καταβολών του ακροατηρίου στο οποίο απευθύνεται. Η ποικιλία του «μπαξέ» είναι μεγάλη και για κάθε προτίμηση. Οποιος αμφιβάλλει ας ανατρέξει στην κυριακάτικη «Αυγή». Σε αντικριστές σελίδες άρθρο του Δ. Παπαδημούλη και συνέντευξη του Π. Λαφαζάνη.
***
Ας δούμε, όμως, τι λένε τα δύο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για τις συνεργασίες και συμμαχίες του κόμματός τους:
Λέει ο Παπαδημούλης: «Η στρατηγική μας (...) πρέπει να περιλαμβάνει την υιοθέτηση ενός μακράς πνοής και διάρκειας μεταρρυθμιστικού σχεδίου, σε συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Ενα τέτοιο πρόγραμμα περιλαμβάνει γραμμές άμυνας, αλλά και γραμμές υποχώρησης».
Και ο Λαφαζάνης: «Η πρωτιά (...) πρέπει να συνοδευθεί και με την κατάκτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, πράγμα που απαιτεί από μας να κρατήσουμε μέχρι τέλους μια όλο και πιο αταλάντευτη και ριζοσπαστική γραμμή... Επιδιώκουμε κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να έχουμε την ευχέρεια να εφαρμόσουμε χωρίς εμπόδια, πλήρως το πρόγραμμά μας».
Λέει ο Παπαδημούλης: «Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε πολιτικές και να συνεργαστούμε με δυνάμεις που, έστω και με αντιφάσεις και υστερήσεις, υπερασπίζονται την πολιτική δημοκρατία με κοινωνική δικαιοσύνη, δηλαδή το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο».
Και ο Λαφαζάνης: «...Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει μόνο τέτοιες συμμαχίες που θα εγγυώνται ότι θα εφαρμοστεί με συνέπεια και σταθερότητα ένας αντιμνημονιακός προοδευτικός προσανατολισμός...».
Προτείνει ο Παπαδημούλης: «Μια αριστερή πολιτική διακυβέρνηση με στόχο την ανάσχεση της πολιτικής λιτότητας και τη συντριβή του ιδεολογικού δόγματος του νεοφιλελευθερισμού μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω συμμαχιών με συγγενείς δυνάμεις και με τη συνεργασία όμορων κοινωνικοπολιτικών χώρων. Αλλωστε, οι ιστορικές νίκες της Αριστεράς υπήρξαν ανέκαθεν αποτέλεσμα συμμαχιών με σημαντικά τμήματα του μεσαίου χώρου. Στο ευρωπαϊκό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ αναμετράται ήδη με το δύσκολο πρόβλημα της οικοδόμησης θεματικών συμμαχιών με άλλες πολιτικές οικογένειες».
Και ο Λαφαζάνης: «Είναι νομίζω προφανές ότι μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται στη Βουλή σε ψήφους του ΠΑΣΟΚ ή του Ποταμιού είναι αδύνατο να εφαρμόσει ένα αντιμνημονιακό προοδευτικό πρόγραμμα. Γι' αυτό, άλλωστε, δεν πρόκειται να συνεργαστούμε ούτε με το ΠΑΣΟΚ ούτε με το Ποτάμι (...) Η ΔΗΜΑΡ στήριξε την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου (...) Ισχυρίζεται ότι τα μνημόνια δεν καταργούνται από τη μια μέρα στην άλλη (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να συνεργασθεί με πρόσωπα, δυνάμεις και συσπειρώσεις που έχουν ευθύνες στην ψήφιση και εφαρμογή νεοφιλελεύθερων και μνημονιακών πολιτικών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σημαία ευκαιρίας και δεν θα γίνει ποτέ κόμμα διανομής λαφύρων και προνομίων. Οι συμμετοχές στον ΣΥΡΙΖΑ και οι συνεργασίες με τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βασίζονται σε αρχές, να διαθέτουν αξιοπιστία και να εκφράζουν γνήσιες και έμπρακτες ριζοσπαστικές μετατοπίσεις».
Διαλέγεις και παίρνεις. Παπαδημούλη ή Λαφαζάνη; Θα ασκηθεί η αστική διαχείριση που είναι εξ ορισμού αντιλαϊκή με ή χωρίς άλλες δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος; Θα υλοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ την, εκ φύσεως αντεργατική, φιλομονοπωλιακή, στρατηγική της ΕΕ με παρέα ή μόνος του; Ολα τα ενδεχόμενα παίζουν. Η μόνη επιλογή που δεν φύεται στον κατά τ' άλλα εύφορο και πλούσιο μπαξέ του... είναι αυτή της σύγκρουσης με τον πραγματικό αντίπαλο του λαού, τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, την ΕΕ με σκοπό να χαράξει ο λαός άλλο δρόμο με τη συμμαχία, την πάλη του, για μια ζωή χωρίς αφεντικά.
***
Αντί επιλόγου: Δεν μας διέφυγε της προσοχής ότι ο Λαφαζάνης υπερασπίζεται τη συνεργασία με το ΚΚΕ, η οποία το τελευταίο διάστημα προβάλλεται με το ενδεχόμενο «ανοχής» από πλευράς του ΚΚΕ σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι τέτοιο βεβαίως θα σήμαινε στην πράξη το ΚΚΕ να δείξει ανοχή στον «αναμφισβήτητο» - κατά ΣΥΡΙΖΑ - προσανατολισμό της Ελλάδας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, ανοχή στη ζωή με ψίχουλα, που «υπόσχεται» ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί για ανάκτηση των απωλειών, ανοχή στη στήριξη της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» (δηλαδή, στο κεφάλαιο) και τα «κέρδη της», ανοχή στις διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στους επιχειρηματικούς ομίλους και τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, από το Τέξας και το Κόμο μέχρι τον ΣΕΒ και τους μεγαλοξενοδόχους και πολλά άλλα. Αυτό δεν θα σήμαινε απλώς ότι το ΚΚΕ βάζει νερό στο κρασί του, αλλά ότι αλλάζει στρατόπεδο. Αντί, δηλαδή, να είναι στο πλευρό των αγώνων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, στήριγμα στις διεκδικήσεις τους για ανάκτηση απωλειών, ενάντια στη συνεχιζόμενη αντιλαϊκή πολιτική και στη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών τους, θα πέρναγε στο στρατόπεδο αυτών που τον κοροϊδεύουν πως μπορεί να υπάρχει πολιτική που και για τα λαϊκά συμφέροντα θα εργάζεται και γι' αυτά του κεφαλαίου. Κάτι τέτοιο βεβαίως θα ερχόταν σε αντίθεση με όλη την Ιστορία του, τη δράση του, για την οποία το Κόμμα έχει κύρος στο λαό, θα πρόδιδε το σκοπό ύπαρξής του, δηλαδή την πάλη για τα άμεσα και μακροπρόθεσμα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Κάτι που το ΚΚΕ βεβαίως δεν πρόκειται να κάνει.
Πηγή:ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Β. Ν
1 σχόλιο:
Ο κ. Λαφαζάνης στο περιθώριο εκδήλωσης στο Εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο με θέμα "Το Πρόγραμμα της Κυβέρνησης της Αριστεράς", ανέπτυξε εν συντομία τις βασικές γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ για την πορεία ανασυγκρότησης της χώρας, αναφέροντας μεταξύ άλλων:
1) την διαγραφή μέρους του χρέους,
2) την εθνικοποίηση τραπεζών για να τους δοθεί ένας νέος αναπτυξιακός ρόλος
3) την ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση,
4) την δημιουργία ενός γενναίου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων,
5) την αποκατάσταση του βασικού μισθού στα 750 ευρώ και την καθιέρωση του 13ου μισθού.
Πραγματικά οι διεκδικήσεις αυτές αποτελούν ένα «μίνιμουμ» πάνω στο οποίο μπορεί να επιτευχθεί μια συσπείρωση των δυνάμεων της εργατικής τάξης. Απομένει να δούμε τα εξής:
α) Ποιο μέρος του χρέους πρέπει να διαγραφεί και αν αυτό συνεπάγεται ή όχι ρήξη με την ευρωζώνη και την ΕΕ.
β) Είναι η εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση; Ποιος αναπτυξιακός ρόλος μπορεί να τους δοθεί; Αυτό είναι κενό σύνθημα χωρίς το (4), δηλ. την δημιουργία ενός γενναίου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων που προφανώς δεν υπάρχει σήμερα. Η κατάστρωσή του πρέπει να γίνει με τη συμμετοχή του λαού και την δημιουργία συμβουλίων.
γ) Πρέπει να γίνει σαφές ότι ο μόνος τρόπος για να προχωρήσουν τα παραπάνω είναι ο εργατικός και λαϊκός έλεγχος στον σχεδιασμό του τραπεζικού συστήματος και το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων μαζί με τον σχεδιασμό της οικονομίας πάνω σε νέες βάσεις.
δ) Τα συμβούλια να αποτελέσουν τον πυρήνα του κράτους ώστε ο δημοκρατικός σχεδιασμός και η ανάπτυξη ν’ αποτελέσουν την απαρχή μιας δυναμικής που καταργεί τις σημερινές σχέσεις εξουσίας και δίνει στην εργατική τάξη τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις.
Κανένας απ’ αυτούς τους στόχους και τις διακηρύξεις δεν μπορεί να γίνει στα πλαίσια του παρόντος συστήματος. Ακόμα και ο κατώτατος μισθός στα 750 ευρώ ή ο 13ος μισθός είναι εντελώς έξω από τα πλαίσια της αστικής διαχείρισης. Το ίδιο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν καλύπτει όλες τις παραπάνω διεκδικήσεις αλλά έχει ασάφειες, πολυγλωσσία και μια σοσιαλδημοκρατική προσέγγιση στα προβλήματα που προέκυψαν από την κρίση του 2008 και είχαν τις ρίζες τους στον ίδιο τον καπιταλισμό στην Ελλάδα. Τα αιτήματα αυτά αποτελούν, ωστόσο, μεταβατικά αιτήματα με σκοπό την οικοδόμηση ενός ενιαίου μετώπου των εργαζομένων σε μια πορεία στην οποία η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να θέσει σε κίνηση διαδικασίες που ξεπερνούν το ίδιο το πρόγραμμα του κάτω από την πίεση των μαζών. Απαραίτητος όρος είναι η οργάνωση των μαζών και η έξοδός τους στο προσκήνιο με βάση αυτά και άλλα πιο προωθημένα μεταβατικά αιτήματα, όπως ο εργατικός έλεγχος. Με τον εργατικό έλεγχο διασφαλίζεται μια ταξική θέση και ο αποκλεισμός των σοσιαλδημοκρατικών λύσεων που προωθούν μερίδες του ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια μιας κεϋνσιανής διαχείρισης.
Μαζί με τα αιτήματα αυτά πρέπει να προωθηθούν αιτήματα όπως η εθνικοποίηση και ανασυγκρότηση της μεγάλης βιομηχανίας, η ανασυγκρότηση της γεωργικής παραγωγής σε μεγάλη κλίμακα, η επαναλειτουργία επιχειρήσεων σε τομείς-κλειδιά της οικονομίας με βάση τον δημοκρατικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο. Πάνω απ’ όλα η ανασυγκρότηση πρέπει να μειώσει την ανεργία άμεσα. Η επιτυχία αυτού του προγράμματος δεν μπορεί να γίνει στα στενά εθνικά πλαίσια. Απαιτεί ν’ απευθυνθούμε στην εργατική τάξη της Ευρώπης και να την καλέσουμε να σταθεί με τους αγώνες της στο πλευρό της Ελλάδας. Αυτή θα είναι και ο μοναδικός πραγματικός σύμμαχος μας στη δύσκολη πορεία που ανοίγεται μπροστά μας. Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο είτε θα οδηγηθεί σε σοσιαλδημοκρατική διαχείριση που θα ανατρέψει όχι το σύστημα αλλά τον ίδιο.
22/12/2014
deltio.weebly.com
Δημοσίευση σχολίου