Στην ίδια βάρκα ΣΥΡΙΖΑ και ΣΕΒ

Παρακολουθώντας κανείς τις παρεμβάσεις που έκαναν τη Δευτέρα, στην ετήσια Γενική Συνέλευση των βιομηχάνων, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, και ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει ότι πολλά σημεία στις ομιλίες τους ήταν σχεδόν ίδια. Προκύπτει, μάλιστα, ότι η συναντίληψη ΣΥΡΙΖΑ - ΣΕΒ δεν εκφράζεται μόνο στην ερμηνεία για τα αίτια που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση την ελληνική καπιταλιστική οικονομία, αλλά και στους τρόπους με τους οποίους αυτή μπορεί να ανακάμψει, επαληθεύοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει κι αυτός για διέξοδο από την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου και όχι του λαού.

***

Ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τις ομιλίες τους:

-- Είπε ο Δασκαλόπουλος: «Ζούμε μια κρίση πρωτόγνωρη, για τη δική σας όπως και για τη δική μου γενιά (...) Για να ανακάμψει ο τόπος, πρέπει να δώσουμε τη μάχη σε πολλά ανοιχτά μέτωπα. Είμαστε προκαταβολικά χαμένοι αν παραμείνουμε στα χαρακώματα - σε τακτικές διχασμού, σε πρακτικές αλληλοαποκλεισμού, σε παράθεση στερεοτύπων».

-- Απάντησε ο Τσίπρας: «Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια πρωτοφανή οικονομική κρίση που παίρνει διαστάσεις εθνικής τραγωδίας και ανθρωπιστικής κρίσης. Από αυτή την κρίση δεν πρόκειται να βγούμε αν δε συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να λειτουργούμε όπως μέχρι χθες».

ΣΕΒ και ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζουν την καπιταλιστική κρίση περίπου σαν εθνική τραγωδία και λένε ότι εργάτες και αφεντικά πρέπει να παλέψουν μαζί για να έρθει η ανάπτυξη. Κρύβουν και οι δύο ότι η κρίση προήλθε από υπερσυσσώρευση κεφαλαίων την περίοδο της ανάπτυξης, ότι ο λαός δεν έχει καμιά ευθύνη γι' αυτήν και ότι η διέξοδος από την κρίση δεν μπορεί να είναι ίδια για το λαό και τους καπιταλιστές, αφού η καπιταλιστική ανάκαμψη προϋποθέτει τσάκισμα των εργαζομένων και της λαϊκής οικογένειας.

Αν ο ΣΕΒ κηρύσσει την ταξική συναίνεση, ο ΣΥΡΙΖΑ φροντίζει να την εμπεδώσει στα λαϊκά στρώματα για λογαριασμό των βιομηχάνων και των άλλων μερίδων του κεφαλαίου, διαβεβαιώνοντας μάλιστα τον ΣΕΒ ότι «η κοινωνική συναίνεση και η σταθερότητα είναι πράγματι το οξυγόνο της οικονομίας. Η αδυναμία εγγύησής της εκτοπίζει την παραγωγική δυναμική, περισσότερο απ' οποιονδήποτε άλλο παράγοντα»!

***

Είπε ο Δασκαλόπουλος: «Η τρόικα ελέγχεται για λάθη, αστοχίες, αδιέξοδες εμμονές (...) Η μνημονιακή λιτότητα κινδυνεύει να μας οδηγήσει σε πλήρες οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο, για το οποίο κανένας Ελληνας δεν θα έχει λόγο να χαρεί».

Συμπλήρωσε ο Τσίπρας: «Είναι, πλέον, σαφές ότι οι πιο έγκυρες, διεθνείς και εγχώριες αναλύσεις, συγκλίνουν στην επισήμανση της αποτυχίας και των αδιεξόδων της λιτότητας. Οι συνέπειες της ύφεσης δεν αντιμετωπίζονται εντείνοντας την πολιτική της ύφεσης».

Βιομήχανοι και ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν ότι για τη σημερινή κατάσταση στην οικονομία φταίει η τρόικα και τα μνημόνια, δηλαδή το κυρίαρχο μείγμα διαχείρισης της κρίσης. Κρύβουν συνειδητά ότι η δημοσιονομική προσαρμογή, άρα και η λιτότητα για το λαό, είναι στόχος και των δύο.

Ο Δ. Δασκαλόπουλος είπε στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ ότι για να έρθει ανάπτυξη χρειάζεται «να εκτελεστεί σωστά ο προϋπολογισμός και να εμφανίσουμε ένα έστω και λογιστικό πρωτογενές πλεόνασμα».Τον περασμένο Μάρτη, ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωνε από την Αλεξανδρούπολη ότι στόχος και του ΣΥΡΙΖΑ είναι να μη στερηθεί το κράτος «τη δυνατότητα να συλλέγει φόρους, να μπορεί να έχει τη δυνατότητα να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό, να πάμε σε πρωτογενή πλεονάσματα».

Κρύβουν ακόμα ότι τα μνημόνια περιλαμβάνουν τον πυρήνα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που προβλέπουν οι στρατηγικές της ΕΕ (εργασιακά, ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση τομέων της οικονομίας) και εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες - μέλη, με ή χωρίς μνημόνιο. Η ενσωμάτωση στην ΕΕ υπήρξε (και παραμένει) στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου. Αυτή στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι για τη δυστυχία του λαού φταίει το μείγμα διαχείρισης, και όχι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης δράσης του κεφαλαίου και όξυνσης του ανταγωνισμού.

***

Είπε ο Δασκαλόπουλος: «Εμείς πιστεύουμε ότι είναι ανάγκη, και μπορούμε, να επιδιώξουμε άμεσα την αναπροσαρμογή του αντιαναπτυξιακού μνημονίου, αντιπαραθέτοντας ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης. Γραμμένο με τα δικά μας χέρια, στη δική μας γλώσσα, στη βάση των δικών μας αναγκών και προτεραιοτήτων».

Υπερθεμάτισε ο ΣΥΡΙΖΑ: «Το δικό μας σχέδιο για τη μεταμνημονιακή εποχή περιλαμβάνει πέντε μεγάλες, άμεσες πρωτοβουλίες, για την αποκατάσταση της οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας (...) Ακύρωση του καταστροφικού μνημονίου και αντικατάστασή του, με νομοθετική πρωτοβουλία στη Βουλή, με Εθνικό Σχέδιο για την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση του τόπου».

Εδώ πια ταυτίζονται μέχρι και στις λέξεις. Θέλουν εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, σε συνεννόηση με τη ΕΕ, δηλαδή ένα άλλο μείγμα διαχείρισης του καπιταλισμού και της κρίσης του, αφού συμφωνούν ότι μοχλός της ανάπτυξης θα είναι οι καπιταλιστές.

Το μείγμα της διαχείρισης στο οποίο συγκλίνουν διαφοροποιείται από το σημερινό μόνο στο σκέλος της λιτότητας που αφορά στις περιορισμένες δαπάνες του κράτους για δημόσιες επενδύσεις, άρα υποδομές και συμπράξεις για λογαριασμό του κεφαλαίου, τις απευθείας χρηματοδοτήσεις και άλλες οικονομικές διευκολύνσεις (δάνεια, εγγυήσεις) προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες και την καθυστέρηση στην εφαρμογή μέτρων όπως η μείωση της φορολογίας στους καπιταλιστές.

Γι' αυτό σκύλιασε ο ΣΕΒ να αλλάξει το μείγμα της λιτότητας και όχι βέβαια για να αυξηθούν οι μισθοί των εργαζομένων, τους οποίους ο ίδιος μαζί με τη ΓΣΕΕ και το αστικό κράτος έχουν συντρίψει εδώ και χρόνια. Ούτε βέβαια για να μειωθεί η φορολογία για το λαό, επειδή το κράτος χρειάζεται έσοδα για να κάνει αναδιανομή υπέρ του κεφαλαίου. Το «εθνικό σχέδιο» του ΣΥΡΙΖΑ σιγοντάρει τις αξιώσεις των βιομηχάνων. Για λογαριασμό τους ο Τσίπρας ζήτησε νέο «κούρεμα» του χρέους και υποσχέθηκε στους μεγαλοεπιχειρηματίες να μειώσει το κόστος της Ενέργειας και να τους ρυθμίσει τα δάνεια προς τις τράπεζες, φορτώνοντας τα χρέη τους στο λαό.

***

Είπε ο Δασκαλόπουλος: «Το έδαφος για μια τέτοια αναπροσαρμογή είναι, σήμερα, ευεπίφορο. Πληθαίνουν οι φωνές στην Ευρώπη που δείχνουν να συνειδητοποιούν ότι η γερμανική συνταγή λιτότητας συνεπάγεται δυσβάστακτο κοινωνικό κόστος και άδηλες πολιτικές συνέπειες. Υποστηρίζουν την ανάγκη να χαλαρώσουν οι επιταγές της δημοσιονομικής προσαρμογής. Επιδιώκουν να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στις αναπτυξιακές πολιτικές - έτσι ώστε η έξοδος από την κρίση να βασιστεί στην ανάπτυξη και την επένδυση».

Απάντησε ο Τσίπρας: «Εμείς το λέγαμε από την πρώτη μέρα. Σήμερα το βλέπουν όλοι. Ολοι, εκτός από τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς της συγκυβέρνησης. Οι οποίοι δεν βλέπουν. Μόνον ακούν τις εντολές της κυρίας Μέρκελ».

ΣΕΒ και ΣΥΡΙΖΑ λένε ότι για την κρίση φταίει το γερμανικό μοντέλο διαχείρισης, που προβλέπει αυστηρή λιτότητα. Ομολογούν και οι δύο ότι θέλουν χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής και εκεί ακουμπάει το άλλο μείγμα που προπαγανδίζουν. Κρύβουν από το λαό ότι η ΕΕ είναι μια ιμπεριαλιστική Ενωση, όπου βασιλεύει η ανισομετρία στην ανάπτυξη, και ότι συνειδητά οι αστικές τάξεις των κρατών - μελών έχουν εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα στα διακρατικά όργανα, προσδοκώντας οφέλη από τη συμμετοχή στην ΕΕ.

Στη βάση αυτή διαμορφώνονται συμμαχίες και ανταγωνισμοί, που δεν εξηγούνται με ψυχολογικούς όρους ούτε έχουν καμιά σχέση με «εμμονές», αλλά αντανακλούν συγκρουόμενα οικονομικά συμφέροντα στην ΕΕ, ακόμα και στο εσωτερικό των κρατών - μελών της, για το μείγμα της διαχείρισης. Αυτό που δε λένε είναι ότι ακόμα κι αν χαλαρώσει η δημοσιονομική προσαρμογή, όπως έχει ήδη γίνει σε άλλες χώρες - μέλη της Ευρωζώνης (Ισπανία, Γαλλία), τα μέτρα σε βάρος του λαού δεν πρόκειται να σταματήσουν, αλλά θα ενταθούν.

***

Είπε ο Δασκαλόπουλος: «Το ρουσφετολογικό και αναχρονιστικό κράτος του δικομματισμού της μεταπολίτευσης είναι το μεγάλο εμπόδιο στον εκσυγχρονισμό της χώρας. Πρέπει να χτιστεί από την αρχή. Με απόλυτη διαφάνεια και αυστηρή αξιοκρατία. Με αντικειμενικά κριτήρια, τα προσόντα και την αποδοτικότητα (...) Για να αναπτυχθεί και να μπορεί να αποδίδει κοινωνικό μέρισμα η ιδιωτική οικονομία χρειάζεται ένα ελεύθερο πεδίο δράσης και ένα ικανό κράτος (...) Ολοι έχουμε συμφέρον από μία σύγχρονη ιδιωτική οικονομία και ένα σύγχρονο κράτος. Η αγορά και η Αριστερά μπορούν να συγκλίνουν και σε αυτόν το στόχο!».

Το διαβεβαίωσε ο Τσίπρας: «Εμείς, ως η επόμενη κυβέρνηση του τόπου, έχουμε στόχο να διευκολύνουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων. Την ιδιωτική πρωτοβουλία, όμως, που αναλαμβάνει επιχειρηματικό ρίσκο. Οχι την πειρατική πρωτοβουλία που έρχεται να λεηλατήσει τους λιγοστούς πόρους μιας ασθενούς οικονομίας. Την ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων που δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και υψηλή προστιθέμενη αξία στην οικονομία, με σεβασμό στους εργασιακούς και περιβαλλοντικούς νόμους. Σας διαβεβαιώνουμε, λοιπόν, ότι θα σταθούμε αρωγοί στην υγιή επιχειρηματικότητα»...

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαχωρίζει το κεφάλαιο σε «καλό» και «κακό» και υπόσχεται να στηρίξει τους «υγιείς» καπιταλιστές, καλώντας προφανώς το λαό να υποτάξει τις θυσίες του στους καλούς εργοδότες. Δεσμεύτηκε ακόμα ότι θα μεταρρυθμίσει το κράτος και ότι «θα προχωρήσουμε σε δημόσιες επενδύσεις ταχείας απόδοσης. Οχι για να εκτοπίσουμε τις ιδιωτικές. Αλλά για να τις ενθαρρύνουμε!».

Μετά απ' όλα αυτά, δίκαια ο Δ. Δασκαλόπουλος έκλεισε την ομιλία του λέγοντας επί λέξει: «Ο ριζοσπαστισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι χρήσιμος. Είναι ευπρόσδεκτος. Περιέχει ένα δυναμικό στοιχείο, απαραίτητο σε μια πραγματικότητα που επιβάλλει έτσι κι αλλιώς ρεαλισμό»...

Ριζοσπάστης

Π.