22 Μαρτίου 2008. Συνέντευξη του φερέλπιδος νεαρού Τσίπρα στα ΝΕΑ. Η Πασοκίλα που εκπέμπει βγάζει μάτι. Κι όμως όποιος τολμούσε τότε να το επισημάνει άκουγε τα "εξ αμάξης". Βλέπετε ήταν "το νέο" , "το άφθαρτο" , "το αριστερό χωρίς αγκυλώσεις" και άλλα τέτοια.
Θεωρώ αυτή τη συνέντευξη σαν άσκηση σωστών πολιτικών αντανακλαστικών. Δηλαδή , πριν αρχίσουμε να τραβάμε τα μαλλιά μας για τις επόμενες επιλογές μας, προσέχουμε, κρίνουμε,υποψιαζόμαστε, εμπιστευόμαστε , διάολε, το ΚΚΕ. Γιατί από ότι φαίνεται ο Αλέξης ήταν ξεκάθαρος από τότε όσον αφορά το πολιτικό του στίγμα. ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ. Ανατριχιαστικά προβλέψιμος στην πολιτική του πορεία. Φαίνεται πως η αστική τάξη τον είχε επιλέξει ήδη ως "αριστερή" τρίπλα όταν θα υπήρχε ανάγκη και άρχιζε η περίοδος της λείανσης των όποιων τυπικών διαφορών. Είναι ολοφάνερες οι γέφυρες προς τους Πασόκους , όσο και η απεμπόλιση των όποιων "αριστερών" καταλοίπων.
Τα λέγαμε τότε εμείς ως ΚΚεδες; Φυσικά και τα λέγαμε. Τι αντιμετώπιση είχαμε; Ε, αυτό δε χρειάζεται καν να το θυμίσουμε.
Επειδή λοιπόν στην πορεία πολλοί Αλέξηδες θα προκύψουν και επειδή οι εξελίξεις αναμένονται ραγδαίες και απρόβλεπτες, ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ , ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ...
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΒΟΥΛΑ ΚΕΧΑΓΙΑ
ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ «Για μένα η μηχανή
είναι τρόπος ζωής», λέει ο Αλέξης Τσίπρας
Από τον Άρη στον Τσε και από τον μαρξισμό στον Σαρκοζί. Ο
αποκαλούμενος και «Τσι» Αλέξης Τσίπρας ξεσκονίζει πρότυπα των παιδικών του
χρόνων και ορισμένες απαντήσεις του εκπλήσσουν. Οι εμβληματικές για εκείνον
μορφές, αναμενόμενες λίγο έως πολύ. Από τις διεθνείς προσωπικότητες Λένιν, Τσε
Γκεβάρα και Γκάντι. Για τις εγχώριες δείχνει μια αξιοσημείωτη διπλωματική
ικανότητα επιλογών:
Λεωνίδας Κύρκος, Χαρίλαος Φλωράκης, Ανδρέας Παπανδρέου-
λέει- τον εντυπωσίασαν.
Με άλλα λόγια, όλοι οι σημαντικοί αριστεροί και
κεντροαριστεροί ηγέτες της μεταπολίτευσης. Το πολυσυλλεκτικό κλίμα το έχει
βιώσει από την οικογένειά του στην οποία «άλλοι ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, άλλοι ΚΚΕ και
άλλοι ΚΚΕ Εσωτερικού». Οκτώβρης του ΄81. Το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου του
1981, στη συντριπτική νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου περνώντας από το Σύνταγμα,
είδε τους πανηγυρισμούς. Ήταν 7 χρονών, αλλά και ο ίδιος ένιωθε χαρούμενος. Τα
μεγαλύτερα αδέλφια του, οργανωμένα στην ΚΝΕ τότε, ήταν μουτρωμένα, προς μεγάλη
του έκπληξη, γιατί το ΚΚΕ δεν έπιασε τον στόχο τού 17%! Θεωρεί μορφή της
Αριστεράς τον Νίκο Μπελογιάννη και παρεξηγημένη προσωπικότητα τον Άρη
Βελουχιώτη: «Ίσως ο Άρης να ήταν κάτι παραπάνω από τον Τσε της Ελλάδας» λέει,
γιατί ο Βελουχιώτης «δεν είχε αυτόν τον τυχοδιωκτισμό που είχε ο Τσε». Μάλιστα
θυμίζει ότι μπορεί ο Γκεβάρα να είναι ένα διαχρονικό σύμβολο ανιδιοτέλειας, «αν
κάτσει όμως κανείς και αναλύσει τις πολιτικές του θέσεις την περίοδο της κρίσης
στον Κόλπο των Χοίρων, θα δει ότι είχε θέσεις πολύ ακραίες και επίσης ότι εάν
εφαρμοζόταν αυτή η πολιτική, μπορεί να έβαζε σε παγκόσμιο κίνδυνο την
ανθρωπότητα».
Στέκεται σκεπτικός απέναντι στον Φιντέλ Κάστρο για τον τρόπο που μεταχειρίστηκε τον Τσε, αλλά και για τον τρόπο που άσκησε την εξουσία του και αλλοτριώθηκε. Όμως τον εντυπωσιάζει το γεγονός ότι «αρθρογραφεί με θέματα ριζοσπαστικά, όπως η χρήση εναλλακτικών μορφών ενέργειας, τα μεταλλαγμένα», αλλά και για την ανάγκη να ενταχθούν στο κοινωνικό σύστημα της Κούβας οι εγχειρήσεις αλλαγής φύλου (!) «ζητήματα ταμπού ακόμη και για μας εδώ, άρα είναι ένα ανοιχτό μυαλό». Για τον γάμο ομοφυλοφίλων. Στο ερώτημα “εάν ήσασταν δήμαρχος, θα παντρεύατε ζευγάρι ομοφυλοφίλων;” σχολιάζει πως “η κοινωνία και η πολιτεία όσο αρνούνται να δουν τη διαφορετικότητα θα συμμετέχουν συνειδητά σε μία υποκρισία” και συμπληρώνει: “Αυτό το υποκριτικό συναίσθημα εμένα δεν με αφορά. Επίσης δεν θεωρώ τον εαυτό μου τοποτηρητή και ελεγκτή των επιθυμιών του άλλου. Αν λοιπόν κάποιοι το θέλουν και η πολιτεία το αναγνωρίζει ως διαδικασία, ευχαρίστως θα την τελούσα”. Δεν τον ενοχλεί να γίνεται δυσάρεστος απέναντι στην Εκκλησία. Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΝ δεν πιστεύει σε κάποιον θεό, αλλά “στη δύναμη της θέλησής μου. Δεν θεωρώ απαραίτητο να πιστεύω σε κάποια ανώτερη δύναμη”. Ο Τσίπρας μαοϊκός; Κι όμως, εκτιμά ότι η σκέψη του Μάο είναι “πολύ πιο διαχρονική από εκείνη του Μαρξ και του Λένιν”. Για τους δύο κορυφαίους θεωρητικούς και διανοητές του κομμουνισμού εκτιμά ότι έχουν θέση σήμερα, μπορούν να μιλήσουν στους νέους του 21ου αιώνα «όχι όμως υπό τη μορφή ότι κάποιος πρέπει να παπαγαλίζει τα τσιτάτα τους». «Εάν ο Μαρξ ζούσε στις μέρες μας, θα είχε πάρει στο κυνήγι όλους τους μαρξιστές» λέει γελώντας.
Τι σημαίνει για τον ίδιο να είναι κανείς σήμερα κομμουνιστής; “Μια μεγάλη κουβέντα! Κομμουνιστής δεν είναι όποιος το ισχυρίζεται αλλά όποιος το ζει. Έχει να κάνει με τον τρόπο που διαχειρίζεσαι την ίδια σου τη ζωή. Πρόκειται για ένα στοίχημα που χάνεται στα σημεία από αρκετούς ανθρώπους της Αριστεράς”.
Στέκεται σκεπτικός απέναντι στον Φιντέλ Κάστρο για τον τρόπο που μεταχειρίστηκε τον Τσε, αλλά και για τον τρόπο που άσκησε την εξουσία του και αλλοτριώθηκε. Όμως τον εντυπωσιάζει το γεγονός ότι «αρθρογραφεί με θέματα ριζοσπαστικά, όπως η χρήση εναλλακτικών μορφών ενέργειας, τα μεταλλαγμένα», αλλά και για την ανάγκη να ενταχθούν στο κοινωνικό σύστημα της Κούβας οι εγχειρήσεις αλλαγής φύλου (!) «ζητήματα ταμπού ακόμη και για μας εδώ, άρα είναι ένα ανοιχτό μυαλό». Για τον γάμο ομοφυλοφίλων. Στο ερώτημα “εάν ήσασταν δήμαρχος, θα παντρεύατε ζευγάρι ομοφυλοφίλων;” σχολιάζει πως “η κοινωνία και η πολιτεία όσο αρνούνται να δουν τη διαφορετικότητα θα συμμετέχουν συνειδητά σε μία υποκρισία” και συμπληρώνει: “Αυτό το υποκριτικό συναίσθημα εμένα δεν με αφορά. Επίσης δεν θεωρώ τον εαυτό μου τοποτηρητή και ελεγκτή των επιθυμιών του άλλου. Αν λοιπόν κάποιοι το θέλουν και η πολιτεία το αναγνωρίζει ως διαδικασία, ευχαρίστως θα την τελούσα”. Δεν τον ενοχλεί να γίνεται δυσάρεστος απέναντι στην Εκκλησία. Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΝ δεν πιστεύει σε κάποιον θεό, αλλά “στη δύναμη της θέλησής μου. Δεν θεωρώ απαραίτητο να πιστεύω σε κάποια ανώτερη δύναμη”. Ο Τσίπρας μαοϊκός; Κι όμως, εκτιμά ότι η σκέψη του Μάο είναι “πολύ πιο διαχρονική από εκείνη του Μαρξ και του Λένιν”. Για τους δύο κορυφαίους θεωρητικούς και διανοητές του κομμουνισμού εκτιμά ότι έχουν θέση σήμερα, μπορούν να μιλήσουν στους νέους του 21ου αιώνα «όχι όμως υπό τη μορφή ότι κάποιος πρέπει να παπαγαλίζει τα τσιτάτα τους». «Εάν ο Μαρξ ζούσε στις μέρες μας, θα είχε πάρει στο κυνήγι όλους τους μαρξιστές» λέει γελώντας.
Τι σημαίνει για τον ίδιο να είναι κανείς σήμερα κομμουνιστής; “Μια μεγάλη κουβέντα! Κομμουνιστής δεν είναι όποιος το ισχυρίζεται αλλά όποιος το ζει. Έχει να κάνει με τον τρόπο που διαχειρίζεσαι την ίδια σου τη ζωή. Πρόκειται για ένα στοίχημα που χάνεται στα σημεία από αρκετούς ανθρώπους της Αριστεράς”.
ΕΙΠΕ: Η σκέψη του Μάο είναι πολύ πιο διαχρονική από εκείνη του
Μαρξ και του Λένιν
ΕΙΠΕ: Η πιο σημαντική επαναστατική πράξη που μπορεί να κάνει
κανείς είναι το να αναθεωρεί τις απόψεις του
«Δεν μπορούμε πια να συμπεριφερόμαστε ως συμπληρωματική
δύναμη»
Αλέξης Τσίπρας: «Θα ήταν ενδιαφέρον
αν ο Γ. Παπανδρέου καλούσε την Αριστερά σε μια διερεύνηση προϋποθέσεων
συνεργασίας χωρίς ηγεμονισμούς. Δεν το έκανε»
O Γ. Παπανδρέου θα μπορούσε να είχε καλέσει την Αριστερά σε
συνεργασία στη βάση ενός νέου εκλογικού νόμου, της απλής αναλογικής, όμως δεν
το έκανε και μίλησε για αυτοδυναμία, λέει ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξή του
στα «ΝΕΑ» μία εβδομάδα μετά το άνοιγμα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ προς την Αριστερά
αλλά και τη δική του απάντηση πως «το ΠΑΣΟΚ δεν παίρνει χαμπάρι τι γίνεται».
Κάποιοι είπαν ότι μετά το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και την αρχική σας αντίδραση
στο άνοιγμα συνεργασίας του Γ.Παπανδρέου προς τον ΣΥΝ κάνατε πίσω.
Η ομιλία μου στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ήταν μία προσεγμένη πολιτική ομιλία. Κάποιοι χαρακτήρισαν αγένεια ότι είπα πως συνάντησα πρώτη φορά τον Γιώργο Παπανδρέου σε μία διαδήλωση. Δεν ήταν καθόλου αγένεια. Και δεν το είπα με κακή έννοια. Νομίζω όμως ότι στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει ένα κακό κλίμα απέναντι σ΄ εμένα προσωπικά και στον ΣΥΝ κι αυτό δείχνει αυτό που λέει μία λαϊκή παροιμία πως «όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται». Εγώ είπα ότι είμαστε ανοιχτοί στον διάλογο, θέλουμε φυσιολογικές σχέσεις ανάμεσα στα κόμματα, δεν έχουμε διαθέσεις λεηλασίας απέναντι στα κόμματα γιατί πιστεύουμε ότι αυτά που δεν ετεροπροσδιορίζονται δεν λεηλατούνται. Εμμένουμε στις απόψεις μας, έχουμε τις προγραμματικές μας διαφορές που είναι γνωστές κι αν μπορεί να ξεκινήσει μία διαδικασία να έρθει ο ένας κοντά στον άλλο αυτό μπορεί να γίνει, κατανοώντας τις διαφορές μας. Τις επόμενες ημέρες δημιουργήθηκε μία αίσθηση ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΝ δέχτηκαν τη συνάντηση με το ΠΑΣΟΚ σε ένα ασαφές πλαίσιο διεκδίκησης της ανατροπής της Δεξιάς. «Μη μας υποτιμούν». Αυτό που έθιξα στη διάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν μπορούμε πλέον να συμπεριφερόμαστε ως συμπληρωματική δύναμη, δεν υποτιμούμε τις άλλες δυνάμεις, αλλά δεν θέλουμε κι αυτές να μας υποτιμούν. Θα καταλάβαινα πλήρως μια τομή, αν ο Γ. Παπανδρέου στην εισήγησή του στο Συνέδριο καλούσε την Αριστερά σε μία προσπάθεια να συζητήσει πάνω σε πολιτικές πτυχές που αφορούσαν τις σχέσεις μας στο παρελθόν κάνοντας και μία αυτοκριτική. Και για τη στάση του ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν και για την κυβερνητική του θητεία. Δεν το έκανε. Θα έβλεπα ως κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον αν καλούσε την Αριστερά σε μία διερεύνηση προϋποθέσεων συνεργασίας χωρίς ηγεμονισμούς στη βάση ενός νέου εκλογικού νόμου, της απλής αναλογικής. Να μας καλέσει να διεκδικήσουμε μαζί την απλή αναλογική. Δεν το έκανε, μίλησε για αυτοδυναμία. Άρα λοιπόν, δεν καταλαβαίνω πού εμείς έχουμε αλλάξει τη στάση μας. Σε περίπτωση όμως που σας πρότεινε συνεργασία με τον εκλογικό νόμο που θα ισχύσει στις επόμενες εκλογές πώς θα αντιδρούσατε;
Στην πολιτική δεν μπορεί να μιλάει κανείς με τα αν. Αν το έκανε αυτό και δεν μιλούσε για αυτοδυναμία πιθανώς και εμείς θα εξετάζαμε το πώς θα απαντούσαμε. Οι δημοσκοπήσεις όμως καταγράφουν την επιθυμία των πολιτών για κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ- ΣΥΝ.
Είναι καλοδεχούμενο το αίτημα. Δεν το παραμερίζουμε. Διότι όταν ρωτάνε κάποιον μεταξύ ποιων σεναρίων θα ήθελε κυβερνητική συνεργασία είναι απολύτως λογικό να επιλέξει κανείς το σενάριο που θα δώσει υποτίθεται μία διέξοδο. Από την άλλη, είμαι βέβαιος ότι εάν στον ίδιο κόσμο που απαντάει θετικά ρωτούσαμε «με ποια πολιτική γραμμή, των κυβερνήσεων Σημίτη ή πάνω σε άλλη κατεύθυνση» θα απαντούσαν το δεύτερο. Όταν όμως ο πολίτης φεύγει από το ΠΑΣΟΚ για να ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ή τουλάχιστον στην πρόθεση ψήφου φεύγει, για να κρατάμε μικρά καλάθια, είναι βέβαιο ότι φεύγει γιατί κάποια πράγματα τον ενοχλούν. Άρα λοιπόν, δεν μπορούμε αυτόν τον κόσμο που κάνει αυτό το βήμα να τον ξαναγυρίσουμε πίσω στην ίδια πολιτική. Ορισμένοι λένε ότι η Αριστερά δεν είναι έτοιμη να κυβερνήσει και ότι στον ΣΥΝ δεν έχετε πρόγραμμα,άποψη που σας θυμώνει προσωπικά.
Με θυμώνει το ότι η κριτική αυτή δεν είναι καλόπιστη. Αλλιώς θα έλεγα, ναι, πρέπει να γίνουμε σε μεγάλα ζητήματα πιο σαφείς. Η κριτική γίνεται από αυτούς που όταν λένε πρόγραμμα εννοούν αναδιαρθρώσεις στην κατεύθυνση της συρρίκνωσης του κοινωνικού ιστού και της συνοχής και της διεύρυνσης των ανισοτήτων. Δηλαδή μού ασκεί κριτική ο επίτιμος της Ν.Δ. και λέει «καλό παιδί, αλλά δεν έχει τίποτα να προτείνει». Τώρα, το ότι εμείς πρέπει να γίνουμε περισσότερο σαφείς ως προς το ποια θα είναι τα πρώτα βήματα στη διαχείριση μιας άλλης κατεύθυνσης, το δέχομαι. Και θα πάμε σε μια τέτοια κατάσταση πολύ γρήγορα.
Η ομιλία μου στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ήταν μία προσεγμένη πολιτική ομιλία. Κάποιοι χαρακτήρισαν αγένεια ότι είπα πως συνάντησα πρώτη φορά τον Γιώργο Παπανδρέου σε μία διαδήλωση. Δεν ήταν καθόλου αγένεια. Και δεν το είπα με κακή έννοια. Νομίζω όμως ότι στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει ένα κακό κλίμα απέναντι σ΄ εμένα προσωπικά και στον ΣΥΝ κι αυτό δείχνει αυτό που λέει μία λαϊκή παροιμία πως «όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται». Εγώ είπα ότι είμαστε ανοιχτοί στον διάλογο, θέλουμε φυσιολογικές σχέσεις ανάμεσα στα κόμματα, δεν έχουμε διαθέσεις λεηλασίας απέναντι στα κόμματα γιατί πιστεύουμε ότι αυτά που δεν ετεροπροσδιορίζονται δεν λεηλατούνται. Εμμένουμε στις απόψεις μας, έχουμε τις προγραμματικές μας διαφορές που είναι γνωστές κι αν μπορεί να ξεκινήσει μία διαδικασία να έρθει ο ένας κοντά στον άλλο αυτό μπορεί να γίνει, κατανοώντας τις διαφορές μας. Τις επόμενες ημέρες δημιουργήθηκε μία αίσθηση ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΝ δέχτηκαν τη συνάντηση με το ΠΑΣΟΚ σε ένα ασαφές πλαίσιο διεκδίκησης της ανατροπής της Δεξιάς. «Μη μας υποτιμούν». Αυτό που έθιξα στη διάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν μπορούμε πλέον να συμπεριφερόμαστε ως συμπληρωματική δύναμη, δεν υποτιμούμε τις άλλες δυνάμεις, αλλά δεν θέλουμε κι αυτές να μας υποτιμούν. Θα καταλάβαινα πλήρως μια τομή, αν ο Γ. Παπανδρέου στην εισήγησή του στο Συνέδριο καλούσε την Αριστερά σε μία προσπάθεια να συζητήσει πάνω σε πολιτικές πτυχές που αφορούσαν τις σχέσεις μας στο παρελθόν κάνοντας και μία αυτοκριτική. Και για τη στάση του ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν και για την κυβερνητική του θητεία. Δεν το έκανε. Θα έβλεπα ως κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον αν καλούσε την Αριστερά σε μία διερεύνηση προϋποθέσεων συνεργασίας χωρίς ηγεμονισμούς στη βάση ενός νέου εκλογικού νόμου, της απλής αναλογικής. Να μας καλέσει να διεκδικήσουμε μαζί την απλή αναλογική. Δεν το έκανε, μίλησε για αυτοδυναμία. Άρα λοιπόν, δεν καταλαβαίνω πού εμείς έχουμε αλλάξει τη στάση μας. Σε περίπτωση όμως που σας πρότεινε συνεργασία με τον εκλογικό νόμο που θα ισχύσει στις επόμενες εκλογές πώς θα αντιδρούσατε;
Στην πολιτική δεν μπορεί να μιλάει κανείς με τα αν. Αν το έκανε αυτό και δεν μιλούσε για αυτοδυναμία πιθανώς και εμείς θα εξετάζαμε το πώς θα απαντούσαμε. Οι δημοσκοπήσεις όμως καταγράφουν την επιθυμία των πολιτών για κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ- ΣΥΝ.
Είναι καλοδεχούμενο το αίτημα. Δεν το παραμερίζουμε. Διότι όταν ρωτάνε κάποιον μεταξύ ποιων σεναρίων θα ήθελε κυβερνητική συνεργασία είναι απολύτως λογικό να επιλέξει κανείς το σενάριο που θα δώσει υποτίθεται μία διέξοδο. Από την άλλη, είμαι βέβαιος ότι εάν στον ίδιο κόσμο που απαντάει θετικά ρωτούσαμε «με ποια πολιτική γραμμή, των κυβερνήσεων Σημίτη ή πάνω σε άλλη κατεύθυνση» θα απαντούσαν το δεύτερο. Όταν όμως ο πολίτης φεύγει από το ΠΑΣΟΚ για να ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ή τουλάχιστον στην πρόθεση ψήφου φεύγει, για να κρατάμε μικρά καλάθια, είναι βέβαιο ότι φεύγει γιατί κάποια πράγματα τον ενοχλούν. Άρα λοιπόν, δεν μπορούμε αυτόν τον κόσμο που κάνει αυτό το βήμα να τον ξαναγυρίσουμε πίσω στην ίδια πολιτική. Ορισμένοι λένε ότι η Αριστερά δεν είναι έτοιμη να κυβερνήσει και ότι στον ΣΥΝ δεν έχετε πρόγραμμα,άποψη που σας θυμώνει προσωπικά.
Με θυμώνει το ότι η κριτική αυτή δεν είναι καλόπιστη. Αλλιώς θα έλεγα, ναι, πρέπει να γίνουμε σε μεγάλα ζητήματα πιο σαφείς. Η κριτική γίνεται από αυτούς που όταν λένε πρόγραμμα εννοούν αναδιαρθρώσεις στην κατεύθυνση της συρρίκνωσης του κοινωνικού ιστού και της συνοχής και της διεύρυνσης των ανισοτήτων. Δηλαδή μού ασκεί κριτική ο επίτιμος της Ν.Δ. και λέει «καλό παιδί, αλλά δεν έχει τίποτα να προτείνει». Τώρα, το ότι εμείς πρέπει να γίνουμε περισσότερο σαφείς ως προς το ποια θα είναι τα πρώτα βήματα στη διαχείριση μιας άλλης κατεύθυνσης, το δέχομαι. Και θα πάμε σε μια τέτοια κατάσταση πολύ γρήγορα.
ΕΙΠΕ:
Αν ο Γιώργος Παπανδρέου δεν μιλούσε για αυτοδυναμία,
πιθανώς και εμείς θα εξετάζαμε το πώς θα απαντούσαμε στην πρότασή του
«Η συλλογικότητα μπορεί να εκφράζεται και μέσα από τη θύρα
13»
Για τον Αλέξη Τσίπρα «η πιο σημαντική επαναστατική πράξη που
μπορεί να κάνει κανείς είναι το να αναθεωρεί τις απόψεις του. Και να κάνει την
αυτοκριτική του». Φυσικά, ισχυρίζεται ότι και ο ίδιος βρίσκεται σε μια διαρκή
διαδικασία αυτοκριτικής...
Δεν μετανιώνει πάντως για τα χρόνια που πέρασε στην ΚΝΕ, τα οποία παραδέχεται ότι ήταν πιεστικά. «Δεν θα ξεχάσω ότι την πρώτη μέρα που πήγα στην Α΄ Λυκείου και τα παιδιά στο σχολείο, στο προαύλιο, παίζανε μπάσκετ, κάνανε τις παρέες τους, κάνανε καμάκι στα κοριτσάκια, εγώ ήμουν στην είσοδο και πούλαγα “Οδηγητή”» διηγείται... «Από την άλλη όμως, ήταν και μια συναρπαστική διαδικασία να εντάσσεσαι σε μια συλλογικότητα». Διευκρινίζει όμως ότι αυτή η συλλογικότητα «δεν είναι απόλυτο ότι θα είναι κόμμα, μπορεί να είναι η θύρα 13» (να και το κλείσιμο του ματιού σε νέους και δη παναθηναϊκούς!). «Είναι συναρπαστικό να αισθάνεσαι ότι πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα και να εμμένεις σε μια διαδικασία συλλογική για τη διεκδίκηση κάτι πολύ μεγαλύτερου από αυτό που αφορά εσένα και τον εαυτό σου» λέει - και φαίνεται να το πιστεύει.
Θεωρεί ότι πέρασε η εποχή της καθοδήγησης και της «απόλυτης αλήθειας» και βγαίνει από «τ΄ αριστερά» στον Γιώργο Παπανδρέου, απαντώντας στο περίφημο «Κeep walking» με τη ρήση του Αntonio Μatsado: «Διαβάτη δρόμος δεν υπάρχει, τον δρόμο τον βρίσκεις προχωρώντας».
Όσο για τον Νικολά Σαρκοζί, βρίσκει ότι είναι «μια εκρηκτική προσωπικότητα με την έννοια ότι κάνει αντισυμβατικά πράγματα» υπό το πρίσμα ότι «καθένας που κάνει αντισυμβατικά πράγματα σε μια συμβατική και βαρετή εποχή είναι μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα». Από εκεί και πέρα όμως, εκτιμά ότι ο Γάλλος πρόεδρος πρέπει να έχει αφήσει ανοικτά κάποια ζητήματα από τα παιδικά του χρόνια. «Πρέπει να κάνει περισσότερη ψυχανάλυση» λέει με... τρυφερότητα.
Δεν μετανιώνει πάντως για τα χρόνια που πέρασε στην ΚΝΕ, τα οποία παραδέχεται ότι ήταν πιεστικά. «Δεν θα ξεχάσω ότι την πρώτη μέρα που πήγα στην Α΄ Λυκείου και τα παιδιά στο σχολείο, στο προαύλιο, παίζανε μπάσκετ, κάνανε τις παρέες τους, κάνανε καμάκι στα κοριτσάκια, εγώ ήμουν στην είσοδο και πούλαγα “Οδηγητή”» διηγείται... «Από την άλλη όμως, ήταν και μια συναρπαστική διαδικασία να εντάσσεσαι σε μια συλλογικότητα». Διευκρινίζει όμως ότι αυτή η συλλογικότητα «δεν είναι απόλυτο ότι θα είναι κόμμα, μπορεί να είναι η θύρα 13» (να και το κλείσιμο του ματιού σε νέους και δη παναθηναϊκούς!). «Είναι συναρπαστικό να αισθάνεσαι ότι πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα και να εμμένεις σε μια διαδικασία συλλογική για τη διεκδίκηση κάτι πολύ μεγαλύτερου από αυτό που αφορά εσένα και τον εαυτό σου» λέει - και φαίνεται να το πιστεύει.
Θεωρεί ότι πέρασε η εποχή της καθοδήγησης και της «απόλυτης αλήθειας» και βγαίνει από «τ΄ αριστερά» στον Γιώργο Παπανδρέου, απαντώντας στο περίφημο «Κeep walking» με τη ρήση του Αntonio Μatsado: «Διαβάτη δρόμος δεν υπάρχει, τον δρόμο τον βρίσκεις προχωρώντας».
Όσο για τον Νικολά Σαρκοζί, βρίσκει ότι είναι «μια εκρηκτική προσωπικότητα με την έννοια ότι κάνει αντισυμβατικά πράγματα» υπό το πρίσμα ότι «καθένας που κάνει αντισυμβατικά πράγματα σε μια συμβατική και βαρετή εποχή είναι μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα». Από εκεί και πέρα όμως, εκτιμά ότι ο Γάλλος πρόεδρος πρέπει να έχει αφήσει ανοικτά κάποια ζητήματα από τα παιδικά του χρόνια. «Πρέπει να κάνει περισσότερη ψυχανάλυση» λέει με... τρυφερότητα.
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου