|
Από τη διαδήλωση εργαζομένων της SAAB
|
Ενα χρόνο μετά τις βουλευτικές εκλογές στη Σουηδία, η κατάσταση για την
εργατική τάξη και το λαό παραμένει ίδια και σε μερικούς τομείς έχει
χειροτερέψει. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα μαζί με τους Πράσινους
συνεχίζουν να έχουν την κυβερνητική εξουσία, με κυβέρνηση μειοψηφίας που
στηρίζεται από το Αριστερό Κόμμα και έχει την ανοχή όλων των υπόλοιπων
αστικών κομμάτων. Η πραγματική εξουσία, βέβαια, βρίσκεται στα χέρια των
ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, των κεφαλαιοκρατών.
Οι
προεκλογικές υποσχέσεις των σοσιαλδημοκρατών για κάποιες μικροαλλαγές
δεν έχουν γίνει πραγματικότητα, όπως για παράδειγμα το μπλοκάρισμα
κάποιων ιδιωτικοποιήσεων, αυξήσεις μισθών κ.λπ. Αντίθετα, η πολιτική που
στηρίζει το κεφάλαιο, συνεχίζεται όπως και προηγούμενα.
Το
γεγονός ότι η Σουηδία είναι στην ΕΕ αλλά όχι στο ευρώ, δηλαδή έχει δικό
της εθνικό νόμισμα, την κορώνα, δεν αναιρεί ότι η χώρα αυτή, όπως κι οι
άλλες χώρες της ΕΕ, προωθεί μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου και επίθεσης
στους εργαζόμενους, με αφαίρεση δικαιωμάτων. Η μικρή αναιμική ανάπτυξη
της σουηδικής οικονομίας εντείνει τις προσπάθειες της αστικής τάξης να
πάρει ακόμα πιο σκληρά μέτρα που μειώνουν την τιμή της εργατικής
δύναμης, κάνουν πιο φτηνούς τους εργάτες.
Αυξάνεται ήδη δραματικά
το ποσοστό των φτωχών και αυτών που είναι κοντά σε αυτό το όριο (δηλαδή
το 60% του μέσου μισθού). Ειδικά στους ανέργους και τους μακροχρόνια
ασθενείς (ιδίως λόγω επαγγελματικών ασθενειών), από 9% που θεωρούνταν
φτωχοί το 2003, το 2013 είχε φτάσει το 33%. Βεβαίως, οι όποιες
συγκρίσεις με την Ελλάδα πρέπει να παίρνουν υπόψιν το διαφορετικό
επίπεδο της οικονομικής ανάπτυξης, ωστόσο είναι εμφανέστατη η συνεχής
επιδείνωση της ζωής της εργατικής τάξης. Η ανεργία βρίσκεται στο 8%,
αλλά ανάμεσα στους νέους 18-25 χρόνων είναι στο 27%, η μαύρη εργασία
είναι καθημερινό φαινόμενο, ενώ διευρύνεται και η μερική απασχόληση, τα
συμβόλαια μερικών ωρών δουλειάς το μήνα, που στις γυναίκες καλύπτουν το 35% της συνολικής απασχόλησης και στους νέους πάνω από το 50%, ενώ σε κλάδους όπως το εμπόριο φτάνει μέχρι και το 80%.
Αυξάνονται οι εργαζόμενοι που δουλεύουν για 2-5 ευρώ την ώρα και δεν
μπορούν να καλύψουν ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες τους, με βάση το
κόστος διαβίωσης στη χώρα. Ανάμεσά τους είναι και πολλοί νέοι μετανάστες
από διάφορες χώρες και απ' την Ελλάδα. Περίπου 120.000 μικρά παιδιά
διαβιούν σε οικογένειες που ζουν κάτω από το όριο φτώχειας.
Το
σουηδικό κράτος, παρά τον τεράστιο πλούτο που παράγει η εργατική τάξη,
παρουσιάζει έλλειμμα 87 δισεκατομμυρίων κορονών στον προϋπολογισμό, λόγω
μείωσης της φορολογίας, κύρια στο μεγάλο κεφάλαιο. Ο συντελεστής
φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου έχει πέσει από το 40% τη δεκαετία του
'90 στο 20% και θα πέσει την επόμενη χρονιά στο 15%. Η συγκεντροποίηση
του κεφαλαίου στη Σουηδία συνεχίζεται και το 1% των μεγαλοκαπιταλιστών
κατέχει το 40% του συνολικού πλούτου.