Γιατί η αστική τάξη στην Ελλάδα επείγεται να εξαλείψει το ΚΚΕ

Όσοι παρακολούθησαν την πρόσφατη συνέντευξη της ΓΓ του ΚΚΕ στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ και στους Λυριτζή και Οικονόμου, θα πρόσεξαν, ακόμα και αν δεν είναι καν συμπαθούντες του κόμματος, μια επιτελεστική αντίφαση που συχνότατα παρατηρείται και σε σχόλια και κείμενα που διαβάζουμε στο νετ: από την μία πλευρά, "γηπεδική" χλεύη για την "μη απήχηση" του ΚΚΕ στα λαϊκά στρώματα, την εκλογική του κατάρρευση, την πολιτική του ασημαντότητα· από την άλλη, εμμονική ενασχόληση με την αδιαλλαξία του, την επιμονή του στην στρατηγική της λαϊκής εξουσίας, αγωνιώδεις ερωτήσεις για το αν θα αλλάξει την πολιτική του στο επόμενο συνέδριο. Αν αρκετοί από όσους παρουσιάζουν την αντίφαση αυτή στο διαδίκτυο μπορούν να κρυφτούν πίσω από το προσωπείο του "αριστερού που ενδιαφέρεται" όμως, η πανομοιότυπη στάση των Λυριτζή και Οικονόμου δεν αφήνει πολλά περιθώρια αμφισβήτησης ως προς το ότι δεν εμφορείται από υπέρμετρη αγάπη του Ομίλου Αλαφούζου για το ΚΚΕ και επιθυμία να το δει να θριαμβεύει εκλογικά. Και επιβάλλει μια εξήγηση για την κραυγαλέα αντίφαση. 

Η μοναδική διαθέσιμη εξήγηση είναι ότι το ΚΚΕ εξακολουθεί να ενοχλεί σφόδρα παρά την μεγάλη του εκλογική υποχώρηση· ότι αυτή καθόλου δεν "εξευμένισε" τους φορείς της αστικής προπαγάνδας και τους εκπροσώπους του αστικού σχεδιασμού· ότι, κατά συνέπεια, στόχος των παραπάνω, όσο βέβαια και των προαναφερθέντων "αριστερών" του διαδικτύου, δεν είναι ο εκλογικός/κοινοβουλευτικός υποσκελισμός του ΚΚΕ απλώς αλλά η εξαφάνισή του. 

Για ποιον λόγο;

Σε ένα κείμενο που έγραψα προεκλογικά, και με τίτλο "Η κόκκινη γραμμή", σημείωνα:

Είναι παράξενα τα μαθηματικά της πολιτικής. Υπάρχουν πολλά κόμματα, αλλά τάξεις, όταν σφίξουν τα πράγματα, υπάρχουν πάντα δύο. Και κοίτα να δεις το πιο περίεργο: ενώ η τάξη που την τρώει παραδοσιακά και κατά συνήθειο ιστορικό είναι η πιο πολυάριθμη, τα κόμματα που την εκπροσωπούν, που βλέπουν τα πράγματα απ' τη σκοπιά του δικού της συμφέροντος, είναι ελάχιστα.

Το "ελάχιστα", σε ό,τι αφορά τα κόμματα που εκπροσωπούν την εργατική τάξη μιας χώρας, ήταν μια προσπάθεια να κρατηθεί ένας μέσος όρος ώστε να είναι δυνατή η γενίκευση. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος νόμος του πόσα ακριβώς είναι τα "ελάχιστα" σε κάθε χώρα και σε κάθε χρονική στιγμή: για παράδειγμα, στην προεπαναστατική Ρωσία, οι Μπολσεβίκοι δεν ήταν το μόνο κόμμα με εργατικά και αγροτικά ερείσματα· στην σημερινή Κύπρο, όπως έγινε ήδη στην Ιταλία, την Γερμανία, και την Αγγλία, και σε μεγάλο βαθμό και την Γαλλία, διαφαίνεται έντονα πια η προοπτική η εργατική τάξη να μην έχει κανένα κόμμα, καμία πολιτική εκπροσώπηση. Στην Ελλάδα, η εργατική τάξη σήμερα έχει ένα κόμμα. Όχι επειδή "ένα είναι το κόμμα" με κάποια μεταφυσική και υπεριστορική έννοια, αλλά επειδή η έλευση της κρίσης και οι πιέσεις που αυτή δημιούργησε στην αστική τάξη ανέδειξε ξεκάθαρα ότι κανένα άλλο κόμμα δεν είναι πρόθυμο να διανοηθεί καν την εργατική ηγεμονία στους κόλπους του, και φυσικά (και κατά συνέπεια) την εργατική εξουσία στη χώρα.

Σαφές επίσης έχει καταστεί το ότι η αστική τάξη πανευρωπαϊκά (τουλάχιστο) δεν έχει καμία διάθεση και ικανότητα να αποσύρει το πικρό ποτήρι από το στόμα της εργατικής τάξης, η οποία βέβαια διογκώνεται καθημερινά με "νέες παραλαβές" από τα εξαθλιωμένα μικροαστικά στρώματα. Το περιθώριο της αστικής τάξης για "μεταρρυθμίσεις" είναι μηδενικό, και αυτό έχει καταστεί ξεκάθαρο και αποδεκτό από αρκετούς εδώ και καιρό. 

Τι κάνει μια τάξη που θέλει να διατηρήσει την ηγεμονία της όταν δεν μπορεί να δώσει σε αυτή την ηγεμονία περιεχόμενο που να "εξαγοράζει" την συναίνεση;

Κάνει ένα από δύο πράγματα:

α) ανοιχτή δικτατορία. Αλλά η επιλογή αυτή εμπεριέχει πάντα τον κίνδυνο του παράγοντα της αντίδρασης, τον κίνδυνο να συσπειρωθούν οι από κάτω μη αντέχοντας τον συγκερασμό οικονομικής υπερεκμετάλλευσης και πολιτικής καταστολής χωρίς τέλος. Η ανοιχτή δικτατορία είναι μια επισφαλής επιλογή εάν ο στόχος είναι μακροπρόθεσμος -- όπως, για παράδειγμα, αν η κρίση συσσώρευσης αναμένεται να κρατήσει για πολλά χρόνια. Στις νεωτερικές κοινωνίες, και η δική μας δεν μπορεί να πάψει να είναι τέτοια, η γυμνή κατασταλτική βία της μειοψηφίας στην πλειοψηφία έχει ημερομηνία λήξης ως "λύση."

β) καταστροφή των μέσων ιδεολογικής συνειδητοποίησης και πολιτικής οργάνωσης των εκμεταλλευόμενων. Αυτή η λύση είναι σαφώς πιο συμφέρουσα για την αστική τάξη. Έχει πολύ λιγότερο συμβολικό "κόστος", καθώς δεν χρησιμοποιείται άμεση βία η οποία "χαλά" την "εικόνα της χώρας." Δεν καταστρέφει πολύτιμα κομμάτια του εργασιακού δυναμικού στο όνομα της ασφάλειας. Και έχει πολύ πιο μακροπρόθεσμη προοπτική ιστορικά: αρκεί να δείτε πού βρίσκεται το εργατικό κίνημα σε χώρες όπου η αστική τάξη κατάφερε να εξαλείψει τα κόμματα της εργατικής τάξης, χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Αγγλία. Ή τι θα συμβεί στην Κύπρο αν ολοκληρωθεί η διαφαινόμενη στρατηγική εγκατάλειψης της εργατικής τάξης μέσω διάβρωσης του κόμματός της από την αστική, και συνάμα, προσφοράς των γνωστών "αριστερών" ψευδοεναλλακτικών.

Για τον λόγο αυτό, η προσπάθεια που θα γίνει στην Ελλάδα, που γίνεται ήδη εδώ και καιρό και που θα συνεχίσει να επιτείνεται, είναι η διάλυση του ΚΚΕ και η εξαφάνισή του από το πολιτικό πεδίο. Με τον τρόπο αυτό, η αστική τάξη θα μπορεί να έχει ένα πολύ μεγαλύτερο περιθώριο "ανεβάσματος" και "κατεβάσματος" κυβερνήσεων που θα αντανακλούν το ένα ή το άλλο τμήμα της χωρίς ποτέ να ρισκάρει την ανατροπή της εξουσίας της. Θα μπορεί δηλαδή η ενδοαστική σύγκρουση συμφερόντων να εκφραστεί ανοιχτά και πλήρως χωρίς τον φόβο ότι θα τύχει εκμετάλλευσης από το επαναστατικό εργατικό κίνημα. 

Στην κατεύθυνση αυτή, η ελληνική αστική τάξη, σε συνεργασία με την ΕΕ και τις αστικές τάξεις άλλων ευρωπαϊκών χωρών, έχει ήδη εκπονήσει σχέδια: δεν είναι καθόλου τυχαία η εξαγωγή στην Ευρώπη μιας πλαστογράφησης της ιστορίας στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποκαταστήσει και εξαφανίσει το ΚΚΕ ως "επαναστατικό κόμμα", ούτε οι δηλώσεις Ζίζεκ για κόμμα που "ξέχασε να πεθάνει" (και προφανώς πρέπει να πεθάνει), ούτε η συμπτωματική απώλεια μνήμης για την ύπαρξη καν του ΚΚΕ στο κείμενο Αλαβάνου περί Σχεδίου Β που δημοσιεύτηκε στο Βήμα, ούτε η παραχάραξη του ποιος διενεργεί εργατικό αγώνα στην Ελλάδα από ευρωπαϊκά δήθεν εργατικά έντυπα όπως το Socialist Worker.

 Το βασικότερο από αυτά --το πραγματικό "σχέδιο Α", που έχει βέβαια και "Β" και θα έχει και "Γ", κλπ-- περιλαμβάνει την ταυτόχρονη προώθηση Χρυσής Αυγής και ΣΥΡΙΖΑ ως "νέου τύπου πολιτικών δυνάμεων", η οποία υπολογίζεται να οδηγήσει σε μια κατάσταση ενόψει εκλογών όπου το ΚΚΕ θα βρεθεί απέναντι σε ένα ανεπίλυτο δίλημμα (δηλαδή, να εγκατελείψει πλήρως τις πολιτικές του αρχές και να συμμαχήσει με την προδοτική σοσιαλδημοκρατία ή να "φορτωθεί" το ιστορικό στίγμα παράδοσης της χώρας στον "φασισμό"), που είναι υπολογισμένο να καταστρέψει τις σχέσεις βάσεις και ηγεσίας, να δημιουργήσει σύγχυση και εσωτερικές συγκρούσεις χωρίς προηγούμενο και να οδηγήσει το κόμμα σε διάλυση. Η προοπτική τέθηκε ευθέως ως σενάριο από τους Λυριτζή και Οικονόμου και δεν τέθηκε βέβαια καθόλου τυχαία. Η Ελλάδα είναι επιθυμητό να γίνει "ευρωπαϊκή χώρα" με την έννοια που είναι η Γερμανία, η Ιταλία, η Αγγλία, η Γαλλία, η Ισπανία, και τώρα, μάλλον και η Κύπρος: χώρα χωρίς κανένα κόμμα για την εργατική τάξη.

Οι κομμουνιστές πρέπει να κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να ανατραπούν έγκαιρα τα σχέδια της αστικής τάξης χωρίς καμία απολύτως ψευδαίσθηση για τους στόχους της και για το γεγονός ότι όλα τα υπόλοιπα κόμματα είναι φορείς των συμφερόντων της, με την πολυπροσωπία που εμφανίζουν να είναι απλώς ένα πολύτιμο τακτικό πλεονέκτημα στα χέρια της, ικανό να σπείρει την σύγχυση, τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες σε μεγάλα τμήματα του λαού. 

Οι πραγματικές πολιτικές δυνάμεις στη χώρα αυτή τη στιγμή είναι μόνο δύο, όσες δηλαδή είναι και οι τάξεις της. Και το εκλογικό αποτέλεσμα είναι ένας έξοχος τρόπος απόκρυψης αυτής της πολύ βασικής αλήθεια

 

Πηγή: http://leninreloaded.blogspot.gr