Ποιο κίνημα;

Το «κίνημα της πλατείας» τοποθετήθηκε σαφώς ενάντια στα κόμματα και ενάντια στα συνδικάτα. Η στάση αυτή, εκτός του ότι κρύβει πολιτική τοποθέτηση συγκεκριμένη, έχει μέσα του και στοιχεία αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς όσο και αν το κίνημα θέλει να εμφανίζεται ως δημοκρατική κατάσταση. Η έλλειψη δημοκρατίας στη συγκεκριμένη στάση έγκειται στη συλλήβδην τοποθέτηση όλων των κομμάτων ή των συνδικάτων στη μια πλευρά της όχθης. Είναι όμως έτσι; Είναι στην ίδια πλευρά το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑ.Ο.Σ., που έχουν στηρίξει τα συγκεκριμένα μέτρα και το ίδιο το ΚΚΕ, που, όσο και να διαφωνεί κάποιος μαζί του, έχει σταθεί απέναντι από την πρώτη στιγμή, λέγοντας πως έρχεται θύελλα; Είναι στην ίδια πλευρά η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, που έχουν βάλει πλάτη για να περάσουν αυτά τα μέτρα αφού πλειοψηφούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, και το ίδιο το ΠΑΜΕ, που έχει παίξει ρόλο να παρθούν πίσω απολύσεις, κατασχέσεις σπιτιών, ανέργων ή ακόμα και να επανασυνδέσει το ρεύμα σε απολυμένους ή απλήρωτους εργαζόμενους;

Κάτι δεν πάει καλά με το «σακούλιασμα» αυτό, μιας και θυμίζει πολύ έντονα τη στάση που έχουν οι παρατάξεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σε σχολεία, σχολές και σωματεία για ακομμάτιστη δράση. Είναι άλλο πράγμα να πιστεύει κάποιος πως δεν έχει πειστεί από το πρόγραμμα ή τις θέσεις του ΚΚΕ, είναι άλλο πράγμα να πιστεύει κάποιος ότι θα έπρεπε να έχει τη μια ή την άλλη αντιπολιτευτική στάση και είναι άλλο να μπαίνει στο ίδιο σακί με τα κόμματα που κουβαλάνε την πολιτική που τσακίζει δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων και το μέλλον των νέων ανθρώπων. Επειδή αυτά τα συμπεράσματα δε χρειάζονται και τόση ανάλυση για να εξαγάγει κάποιος, το αμέσως επόμενο ερώτημα που μπαίνει είναι, τι εξυπηρετεί το τσουβάλιασμα; Μήπως έχει να κάνει με την κατεύθυνση που θέλουν κάποιοι να δώσουν σε αυτή την κατάσταση; Γιατί υπάρχουν μερικά ζητήματα που όσο και να τα ξορκίζουν οι επικεφαλής αυτού του κινήματος, δε θα μπορέσουν να τα αποφύγουν.

Πρώτο ζήτημα είναι η οργάνωση αυτής της κατάστασης. Ηδη λειτουργεί ένα κέντρο συντονισμού, το οποίο έχει αποκτήσει ηγετικά χαρακτηριστικά και κάποιοι εμφανίζονται ως ηγέτες του κινήματος με το πλήκτρο του facebook να εμφανίζεται πιο δυνατό από τις συνελεύσεις. Αναπαράγεται με ένα τρόπο ένα είδος κομματικής δομής και ακούγεται πως κάποιοι ετοιμάζουν και εκλογικό σχηματισμό μέσα από τις συγκεντρώσεις. Mάλιστα, έχουν βρει και τίτλο, «Αμεση δημοκρατία». Το δεύτερο που πρέπει άμεσα να απαντηθεί ή προσπαθούν να απαντήσουν κάποιοι είναι ποια η πολιτική προοπτική αυτού του κινήματος. Θα πρέπει το «ουστ» και το «να φύγουν οι κλέφτες» να μετατραπούν σε πρόταση συγκεκριμένη, άρα να πάρουν συγκεκριμένη πολιτική θέση. Να φύγει αυτή η κυβέρνηση και να 'ρθει η ΝΔ; Να φύγουν όλοι και να 'ρθουν ποιοι; Οι άφθαρτοι, οι νέοι, οι τίμιοι να εφαρμόσουν ποια πολιτική; `Η να συμφωνήσουμε ότι μαζεύεται τόσος κόσμος και άρα να πιέσουμε την κυβέρνηση να διαπραγματευτεί καλύτερα με τους ξένους;

Αυτά τα ζητήματα της προοπτικής και της οργάνωσης, που σίγουρα θα αρχίσουν να απασχολούν τον απλό κόσμο που κατεβαίνει στις διαδηλώσεις, φαίνεται να είναι και το καθοριστικό σημείο που κάποιοι θα αναγκαστούν να πετάξουν τη μάσκα του ακομμάτιστου και να τοποθετηθούν συγκεκριμένα. Το ότι τα μεγάλα κανάλια και εφημερίδες, που εκφράζουν συγκεκριμένα συμφέροντα, έχουν υιοθετήσει πλήρως έως και προπαγανδίζουν τις εκδηλώσεις της πλατείας, θα πρέπει να προβληματίσουν τους εργαζόμενους και νεολαίους. Οπως και το αν χρειάζεται να περιμένουν το ξεσκέπασμα κάποιων, ή από τα τώρα να κάνουν μια συνειδητή επιλογή αγώνα, στο πλευρό των δυνάμεων εκείνων που δίνουν καθημερινά τη μάχη σε κάθε χώρο εκμετάλλευσης, σε κάθε σχολείο, ή σχολή, σε κάθε γειτονιά, με στόχο να φτιαχτεί μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία, που καθαρά και ανοιχτά λέει πως υπάρχει άλλος δρόμος, ενάντια στη χρεοκοπία του λαού. Και αυτό μπορούν να το πετύχουν οι οργανωμένοι και ταξικά προσανατολισμένοι αγώνες. Η πλατεία να 'ναι γεμάτη με ένα νόημα που να 'χει κάτι από τις φωτιές. Και η συγκέντρωση να ανάβει και όλα να 'ν συνειδητά, που λέει και o ποιητής.

Βασίλης ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ