Αποχή

Πριν περίπου ένα χρόνο έγιναν ευρωεκλογές. Νικητής, όπως - σε σχεδόν πανηγυρικό τόνο - μετέδωσαν τα διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα σε όλη την ΕΕ, και στην Ελλάδα σύμφωνα με τα εγχώρια ΜΜΕ, ήταν η αποχή...

Σύμφωνα με τα στοιχεία για τις ευρωεκλογές του 2009, μόνο το 43% των Ευρωπαίων ψηφοφόρων προσήλθε στις κάλπες. Δηλαδή, πάνω από 213 εκατομμύρια Ευρωπαίων απείχαν από τις εκλογές.

Σημειωτέον ότι το ποσοστό όσων προσήλθαν στις κάλπες αποδείχτηκε μικρότερο κι από εκείνο των ευρωεκλογών του 2004, οπότε και ψήφισε το 45,47% των Ευρωπαίων πολιτών.

Αναγκαία επισήμανση:

Το γεγονός ότι πάνω από διακόσια εκατομμύρια Ευρωπαίοι αρνήθηκαν να προσέλθουν στην κάλπη, ουδόλως δημιούργησε κάποια πολιτική δυσλειτουργία ή, πολύ περισσότερο, κάποια προβλήματα... συνείδησης στα επιτελεία της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Απόδειξη ότι από την επομένη ακριβώς των ευρωεκλογών, το ευρωενωσιακό «απαράτ» έχει εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε μισθολογικά, εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων απ' άκρη σ' άκρη σε όλες τις χώρες της ΕΕ...

Πριν λίγους μήνες, το Μάη, έγιναν βουλευτικές εκλογές στη Βρετανία. Το ποσοστό της αποχής ήταν ένα από τα μεγαλύτερα και κυμάνθηκε στο 35%.

Νωρίτερα, το Μάρτη, στις περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία, η αποχή στον πρώτο γύρο έφτασε στο 53,5%.

Αναγκαία επισήμανση:

Ούτε στη Βρετανία ούτε στη Γαλλία η αποχή εμπόδισε τη μεν κυβέρνηση συνασπισμού του Κάμερον, τη δε κυβέρνηση Σαρκοζί να εξαπολύσουν πρωτοφανή αντιλαϊκή πολιτική, να επιβάλουν αδυσώπητα μέτρα λιτότητας.

Ολα τα προηγούμενα, αν μη τι άλλο, πιστοποιούν ότι ο τεχνηέντως εμφανιζόμενος ως «αντικομφορμιστικός», άμα τε και «αντισυστημικός» (!) δρόμος της αποχής, είναι δρόμος βαθύτατα, ακραία συστημικός

έως το βαθμό... του απόλυτου αδιεξόδου και του πλήρους εγκλωβισμού, «εντός», «επί τ' αυτά» (και καθόλου «κατά») του συστήματος!

Η αποχή,

όσα «ελευθεριακά» ή «αντιπατερναλιστικά» μπιχλιμπίδια κι αν της φορεθούν,

είναι αδιέξοδος δρόμος για το λαό, φυσικά, και όχι για όσους κερδίζουν με το να τον κρατούν παθητικοποιημένο, αδρανή και ως εκ τούτου ακίνδυνο όσο θα προωθούν την πολιτική τους.

Η αποχή στην οποία προσπαθούν να στρέψουν τα θύματά τους οι ταγοί και οι πυλώνες των «αστικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών», δεν «ουδετεροποιεί» απλώς τα κοινωνικά στρώματα που πιάνονται στην «απόχη».

Στην πραγματικότητα, τα καθιστά, εξ αντικειμένου, συμμέτοχους και (ακούσιους, αν και πολλές φορές όχι μόνο ακούσιους) στυλοβάτες της πολιτικής που στρέφεται κατά των λαϊκών συμφερόντων.

Η «ουδετερότητα», έτσι κι αλλιώς είναι θέση. Σε συνθήκες, δε, κοινωνικών αναμετρήσεων και ταξικών διαφοροποιήσεων, είναι - πάντα - θέση με την πλευρά εκείνου που κρατά το μαστίγιο.

Η αποχή ερμηνεύεται και αξιοποιείται, πάντα, ως ανοχή ή ως βολική παραίτηση εκ μέρους του πολιτικού συστήματος του κεφαλαίου, το οποίο συνεχίζει ακάθεκτο να εφαρμόζει τη στρατηγική του, στο όνομα, μάλιστα, εκείνων των «δημοκρατικών πλειοψηφιών» που

έχουν ως παγκόσμιο σύμβολο τον εκάστοτε Αμερικανό Πρόεδρο, ο οποίος ψηφίζεται από τους μισούς των... μισών, που προσέρχονται στις εκλογές των ΗΠΑ.

Βέβαια, το να πάει κανείς μέχρι την κάλπη είναι συνθήκη αναγκαία, αλλά όχι και ικανή από μόνη της, για να καταστήσει την ψήφο ένα ακόμα όπλο κατά της αντιλαϊκής πολιτικής.

Ικανή μετατρέπεται πάντα σε συνάρτηση με το τι θα ψηφίσεις. Γιατί, τελικά, αυτό είναι που φοβούνται όσοι είτε ευθέως «προτείνουν», είτε υπογείως καλλιεργούν το κλίμα της αποχής.

Δεν τρομάζουν μήπως δεν πας να ψηφίσεις.

Τρομάζουν πως, πηγαίνοντας στην κάλπη, κινδυνεύουν να επιλέξεις και να ψηφίσεις το «λάθος» - κατ' αυτούς - κόμμα, συνδυασμό, πρόσωπο.

Τι θα γίνει, λοιπόν, στις επερχόμενες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα;

Είναι εποχές παραίτησης ή μήπως «σωστής» ψήφου;

Και σωστή είναι μόνο η ψήφος που πέφτει μέσα στην κάλπη. Και που βγαίνοντας από αυτή μπορεί να μετασχηματιστεί σε πολιτική δύναμη αντίστασης, αντεπίθεσης και ανατροπής. Και τέτοια ψήφος στις επερχόμενες εκλογές για την τοπική διοίκηση είναι η ψήφος στη «Λαϊκή Συσπείρωση», που στηρίζεται από το ΚΚΕ.