Ο
στόχος της ανάκαμψης και της εξόδου από την κρίση απαιτεί την ευρύτερη
στήριξη των αστικών πολιτικών δυνάμεων στις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις
που καλείται να εφαρμόσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Ταυτόχρονα,
στόχος βεβαίως είναι να αποσπαστούν η εργατική - λαϊκή συναίνεση και
ανοχή σε αυτήν την πολιτική.
Αποτιμώντας τη σύσκεψη του Σαββάτου
διατυπώνονται μια σειρά εκτιμήσεις όπως: «Η συναίνεση που επετεύχθη το
καλοκαίρι έγινε κουρελόχαρτο και η χώρα είναι πάλι στον αέρα» (από το
κύριο άρθρο στα «ΝΕΑ»). Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, απαντά: «Το
ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ κατά κύριο λόγο είναι αυτοί που τορπιλίζουν αυτό το
κλίμα, ενώ η κυβέρνηση ακολουθεί σταθερά αυτά τα οποία δήλωσε ότι θα
κάνει το επόμενο διάστημα και το δήλωσε πριν τις εκλογές. Και με βάση
αυτό, φυσικά, εξελέγη και στην πλειοψηφία» (η Ολγα Γεροβασίλη στο
διαδικτυακό ραδιόφωνο του ΑΠΕ). Μια άλλη πλευρά από μερίδα της ΝΔ, με
αφορμή τη σύσκεψη στο Προεδρικό Μέγαρο, συνδέει την καθυστέρηση στην
εκλογή προέδρου της ΝΔ με «σκόπιμη καθυστέρηση στη συναίνεση με την
κυβέρνηση» και αποδίδει ευθύνες στην «καθαρόαιμη ακροδεξιά συνιστώσα
της».
Είναι σίγουρο ότι η συζήτηση για τη συναίνεση επιδρά στις
ευρύτερες διεργασίες που συντελούνται στο αστικό πολιτικό σύστημα.
Τροφοδοτούνται «σκέψεις» για μια νέα κυβερνητική πλειοψηφία, μπαίνει στο
επίκεντρο της εσωκομματικής κόντρας μπροστά στις εκλογές για πρόεδρο
της ΝΔ, αποτελεί αντικείμενο παρεμβάσεων ευρωπαϊκών κέντρων ασκώντας
πιέσεις στο εσωτερικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενισχύεται η συζήτηση
ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
***
Παρά τις διαφωνίες, το πραγματικό δεδομένο
είναι ότι το Ασφαλιστικό έχει ήδη συμφωνηθεί απ' όλους μαζί με την
ψήφιση του 3ου μνημονίου, ενώ δεδομένη είναι επίσης η στήριξη της
αστικής τάξης, όπως εκφράζεται μέσα από τις εκκλήσεις της Τράπεζας της
Ελλάδας για εξασφάλιση συναίνεσης προς την κυβέρνηση. Δεδομένη, επίσης, η
εξασφάλιση συναίνεσης από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Προς τι λοιπόν ο καβγάς; Γιατί, ταυτόχρονα με τη συναίνεση πρέπει να
διαμορφωθεί και ο εναλλακτικός αστικός κυβερνητικός πόλος, που να μπορεί
να ενσωματώνει την εργατική - λαϊκή δυσαρέσκεια από την εφαρμογή αυτής
της πολιτικής.
Ετσι, λοιπόν, ταυτόχρονα προβάλλονται οι διαφορές
των αστικών κομμάτων με αλληλοκατηγορίες και κοκορομαχίες που χρειάζεται
το αστικό πολιτικό σύστημα για να μπορεί να λειτουργεί ως τέτοιο. Η
κυβέρνηση, για άλλη μια φορά, εμφανίζεται ως υπερασπιστής των αδυνάτων,
παρουσιάζοντας ως αντίθετους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, παρ' όλο που αυτή προωθεί τα
νέα αντιλαϊκά μέτρα. Ενώ, από την άλλη, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ εμφανίζονται να
αρνούνται νέα αντιλαϊκά μέτρα στο Ασφαλιστικό, όταν η σημερινή πολιτική
συνεχίζει τη δική τους και όταν μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ ψήφισαν
το 3ο μνημόνιο. Ο στόχος εξαπάτησης και εγκλωβισμού του λαού είναι
προφανής. Δηλαδή, είτε με τη συναίνεση ο λαός να εγκλωβιστεί στο κλίμα
του κοινού «εθνικού στόχου» είτε με τις ψευτοαντιπαραθέσεις η όποια
δυσαρέσκεια να ενσωματώνεται στην ίδια κοινή στρατηγική.
***
Στον αντίποδα αυτών των επιδιώξεων, έγκαιρα σημειώσαμε
ότι παρά τα κοινοβουλευτικά τερτίπια, όλα τα αστικά κόμματα δεσμεύονται
στην ίδια στρατηγική. Η διαφωνία τους είναι «μαϊμού». Είναι λοιπόν
καθαρό ότι οι εργαζόμενοι, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να
πέσουν στις παγίδες που τους στήνουν. Δεν πρέπει να αναμένουν τίποτα
θετικό ούτε από τις συμφωνίες ούτε από τις κόντρες τους. Σε αυτές τις
εξελίξεις μπορούν και πρέπει να παρέμβουν και αυτό μπορούν να το κάνουν
με την οργάνωση και πάλη μέσα από το κίνημα, στην αναμέτρηση με τη
στρατηγική του κεφαλαίου, της κυβέρνησης των αστικών κομμάτων και της ΕΕ
στην πράξη. Να δώσουν τη μάχη με σταθερότητα και αποφασιστικότητα.
Σημαντικός σταθμός είναι σε αυτήν την κατεύθυνση η απεργία στις 3
Δεκέμβρη.
Θ. Λ.
Aναδημοσίευση από τη στήλη του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου