Ταξικά ναυάγια, ή μήπως...

Δείτε προσεχτικά το  βίντεο που προβλήθηκε στις ειδήσεις του MEGA  προχτές  8/12.

Ξεκινάει λοιπόν με την ερώτηση της  Νίτσας Λουλέ, προς την Αλέκα, αν άξιζε η θυσία , ο αγώνας   του  μπάρμπα Κώστα Λουλέ και συνεπώς του κάθε κομμουνιστή , στα μάτια του παιδιού τους ή των παιδιών τους. Η απάντηση της Λουλέ  ήταν όχι. Φυσικά πήρε την απάντηση από την Αλέκα , όση έδειξε το ΜEGA τουλάχιστο. 

 Κατά τη γνώμη της Λουλέ λοιπόν, θα  έπρεπε  ο κάθε κομμουνιστής να δεχτεί μοιρολατρικά την κατάσταση , να σκύψει το κεφάλι , να γίνει ίσως ένας δειλός και άτολμος νοικυραίος, για να μη στερηθεί ένα παιδί τον πατέρα του ή την μητέρα του; Θα έπρεπε ο πατέρας της να υπογράψει δήλωση μετανοίας και να τρέξει να σφίξει στην αγκαλιά του τα παιδιά του και να διάγει βίον καθωσπρέπει; Θα έπρεπε δηλαδή οι Ακροναυπλιώτες να  υποκύψουν στις  βρώμικες μεθοδεύσεις του Μανιαδάκη που χρησιμοποιούσε όλους τους τρόπους και μεθόδους για να τους λυγίσει , ακόμα και με απειλές διαζυγίων ή παιδιά που κλαίγανε; Να υποθέσω πως όλοι όσοι αγωνίστηκαν μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ διέπραξαν το σφάλμα της εγκατάλειψης ανηλίκου; Ίσως ούτε ο Μπελογιάννης ή ο Πλουμπίδης ή  τόσοι και τόσοι θα έπρεπε να κρατήσουν τη στάση που κράτησαν, για να είναι ζωντανοί κοντά στις οικογένειες τους;

Άραγε ποια είναι η γνώμη της Νίτσας  Λουλέ για τις αλύγιστες των φυλακών Αβέρωφ και όσες αγωμνίστηκαν στις γραμμές του ΔΣΕ;  Μήπως ότι ήταν γυναίκες αδιάφορες προς τις οικογένειες τους, αδιάφορες για όλα όσα στερούνταν τα παιδιά τους; 

Ακούστε προσεχτικά στο τέλος του βίντεο την άποψη της Μαριέτας Γιαννάκου.Θα καταλάβετε πολλά.

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Τι ακριβώς πρέπει να διδασκόμαστε  από τον αγώνα και τις θυσίες των συντρόφων μας τότε; Μήπως ότι όλα ήταν μάταια και δεν αξιζε τον κόπο να γίνουν τέτοιες θυσίες; Αυτή η λογική δεν οδηγεί σε αυτό που συμβαίνει σήμερα; Η μεγάλη πλειοψηφία δεν  κάνει τίποτα απολύτως, στη λογική "δεν γίνεται τίποτα", "δεν μπορώ να στερήσω το μεροκάματο από τα παιδιά μου".  Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Παιδιά που πεινάνε και λιποθυμάνε στις τάξεις. Παιδιά δυστυχισμένα, χωρίς κανένα μέλλον. Ο πατέρας και η μητέρα τους όμως είναι δίπλα τους. Σαπίζουν αυτοί και η ζωή τους στον καναπέ.  Αν αυτό δεν είναι κήρυγμα χυδαίας υποταγής, τι είναι;

Και τελοσπάντων πως νομίζετε , κυρία μου, ότι κινείται ο τροχός της ιστορίας; Με την "ελεήμονα" διάθεση των κυρίαρχων κάθε εποχής; Άραγε ο Ναζιμ Χικμέτ όταν έγραφε: "Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη;" ήταν ένας φανατικός που αγνοούσε τις ανάγκες των παιδιών του; Πως φαντάζεστε ότι η ανθρωπότητα έφτασε ως εδώ; Πώς γνώρισε τον Σοσιαλισμό; Με τον Λένιν να κάθετε πλάι στην Κρούπσκαγια, άπραγος;

Μάλλον εκφράζετε , φωναχτά, μύχιους πόθους των καπιταλιστών. Πλανάστε, όμως, πλάνην οικτράν.

Το καλύτερο όμως το είπε ο Δραγασάκης. Δείτε  από το 1.33 ως το 1.59. Είναι η αποθέωση της διαστρέβλωσης των λόγων του Κώστα Λουλέ. Ο άνθρωπος αυτός ,ο Δραγασάκης, δεν έχει κανένα πρόβλημα να διαστρεβλώνει και τα προφανή. Γιατί δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία τι ήθελε να πει ο  ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ Λουλές. ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!