Σε τηλεοπτική του συνέντευξη ο υπουργός κος Χρυσοχοίδης υποστήριξε πως είναι φαντασιώσεις ότι η κυβέρνηση με το κατάπτυστο νόμο που πέρασε στη Βουλή, στην ουσία στοχεύει δυνητικά κάθε συγκέντρωση, ενώ στο στόχαστρο του νομοσχεδίου είναι οι μεγάλες διαδηλώσεις του εργατικού, λαϊκού κινήματος.
Είναι φαντασίωση ότι οι ορισμοί του νόμου για το τι θεωρείται συνάθροιση, σε συνδυασμό με την υποχρέωση γνωστοποίησης και τις γενικές διατυπώσεις περί «κινδύνου δημόσιας ασφάλειας» και «διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής», δίνουν τη δυνατότητα στις αστυνομικές αρχές να απαγορεύουν, να περιορίζουν και να καταστέλλουν κατά το δοκούν διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, ακόμη κι απλές διαμαρτυρίες μιας ομάδας ανθρώπων.
Είναι φαντασίωση ότι εφόσον γίνουν τα γνωστά επεισόδια από τους γνωστούς-αγνώστους τους οποίους η αστυνομία για χρόνια ολόκληρα δεν τους πιάνει ενώ είναι πασίγνωστοι, γιατί “κάνουν τον ρόλο τους” θα σέρνονται στα δικαστήρια αθώοι οι πρόεδροι των συνδικάτων, οι συνδικαλιστές για χρόνια ολόκληρα για “να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες”.
Είναι φαντασίωση ότι με τις βαριές ποινές, παραπέμπει σε ιδιώνυμο αδίκημα.
…
«”Ιδιώνυμο» (ειδικό) αδίκημα όπως περιγράφεται στον νόμο N.4229/24 Ιουλίου 1929 μετά από πρόταση της κυβέρνησης Βενιζέλου. Ο τίτλος του νόμου ήταν “Περί των μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών”. Ο στόχος του ήταν η ποινικοποίηση των “ανατρεπτικών” ιδεών, ιδιαίτερα η δίωξη κομμουνιστών, αναρχικών και η καταστολή των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων”.
Η κυβέρνηση Ι. Μεταξά αντικατάστησε τον Ν.4229 τον Σεπτέμβρη του1936 “Περί μέτρων προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εκ τούτου συνεπειών” θεσπίζοντας γενικότερα τις περίφημες “δηλώσεις μετανοίας”.
Μετά την απελευθέρωση, και συγκεκριμένα το 1947 ψηφίσθηκε ο Αναγκαστικός Νόμος 509/1947 όπου δια του άρθρου 2 το αδίκημα της ανατροπής του πολιτεύματος και του προσηλυτισμού υπήχθη στη δικαιοδοσία των στρατοδικείων. Σύμφωνα μ΄αυτόν τον νόμο, προβλεπόταν η ποινή θανάτου για τους αρχηγούς ή τους οδηγούς συστασιωτών και η ποινή ισόβιων δεσμών για τους απλούς συστασιώτες. Συγκεκριμένα από το 1946 μέχρι το 1951 υπήρχαν 11.000 κρατούμενοι εκ των οποίων πάνω από 5.000 είχαν ήδη εκτελεστεί, μεταξύ αυτών υπήρχαν ανήλικα παιδιά, υπερήλικες γυναίκες.
Την 27η του Δεκέμβρη, η κεντροδεξιά κυβέρνηση, υπό τον Θ. Σοφούλη, έδωσε και την τυπική νομιμότητα στην τρομοκρατική πολιτική της με την έκδοση του Αναγκαστικού Νόμου 509 «Περί μέτρων ασφαλείας του Κράτους, του Πολιτεύματος, του Κοινωνικού Καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών».
Μερικές από τις πιο γνωστές φυλακές κρατουμένων του νόμου Α.Ν. 509 (ο νόμος περί Ιδιώνυμου δηλαδή) ήταν η Μακρόνησος η Γυάρος το Λαζαρέτο Κέρκυρας,οι περίφημες φυλακές Αβέρωφ, το Δαφνί και άλλες.
Τελικά ο ΑΝ 509/1947 καταργήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1974 από την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με συνέπεια την νομιμοποίηση του ΚΚΕ.
Η φαντασίωση είναι του υπουργού ότι τον νόμο τερατούργημα ο λαός δεν θα τον ακυρώσει στην πράξη!
Φαντασίωση είναι ότι με φρέσκα “ιδιώνυμα” μπορεί να υπερασπιστεί ένα σύστημα που έχει χρεοκοπήσει και δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στις ανάγκες του λαού, όταν η αμφισβήτηση ο προβληματισμός αλλά και η δράση για την αναζήτηση εναλλακτικής, θα μεγαλώνει.
Καλλιόπη Μπουντούρογλου
Πηγή: https://www.alt.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου