Το νέο «δημοσιονομικό σύμφωνο» αποτελεί έναν επιπλέον σιδερένιο μηχανισμό επιβολής των συμφερόντων του κεφαλαίου, καθώς καθιερώνει ένα διαρκές μνημόνιο σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Τέθηκε σε ισχύ από την 1η Γενάρη 2013, αφού έπρεπε πρώτα να επικυρωθεί από (τουλάχιστον) 12 κράτη μέλη της Ευρωζώνης. Ο όρος αυτός εκπληρώθηκε, καθώς η Φινλανδία ήταν το 12ο κράτος της Ευρωζώνης που επικύρωσε τη συνθήκη, στις 21 Δεκέμβρη, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το νέο ευρωπαϊκό «δημοσιονομικό σύμφωνο» υπογράφτηκε στις 2 Μάρτη στις Βρυξέλλες από 25 κράτη μέλη της ΕΕ. Η αποδοχή του από τις κυβερνήσεις των κρατών μελών είναι προϋπόθεση για να δικαιούνται δάνεια από τον προσωρινό και το μόνιμο μηχανισμό «στήριξης» της Ευρωένωσης. Βρετανία και Τσεχία αρνήθηκαν να το υπογράψουν, φανερώνοντας μια ακόμα πλευρά των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που μαίνονται στο εσωτερικό της ΕΕ και φουντώνουν εν μέσω κρίσης.
Η κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Λ. Παπαδήμο, ήταν από τις πρώτες που επικύρωσαν το «δημοσιονομικό σύμφωνο», το οποίο μεταξύ άλλων προβλέπει:
- Τη θέσπιση στο Σύνταγμα ή με νόμο κανόνων για «πλεονασματικούς προϋπολογισμούς» ή με ανώτερο έλλειμμα το 0,5% του ΑΕΠ. Σε περίπτωση υπέρβασης, θα ενεργοποιείται ένας αυτόματος μηχανισμός «διόρθωσης» με τη λήψη μέτρων. Με άλλα λόγια, αν ένα κράτος μέλος δεν καταφέρνει να πιάσει τους δημοσιονομικούς δείκτες, η κυβέρνηση θα νομοθετεί νέα αντιλαϊκά μέτρα, προκειμένου τα δημοσιονομικά να συμμορφώνονται με τα προβλεπόμενα από το νέο «σύμφωνο».
- Την επιβολή κυρώσεων για χώρες με έλλειμμα μεγαλύτερο του 3% του ΑΕΠ. Σε περίπτωση υπέρβασης, προβλέπεται παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο δικαιούται να επιβάλει πρόστιμο μέχρι 0,1% του ΑΕΠ, που θα καταβάλλεται στο ESM. Δηλαδή, «σφίγγουν» οι μηχανισμοί επιβολής μέτρων και εκβιασμού του λαού από την ΕΕ, τις κυβερνήσεις και τους διακρατικούς θεσμούς τους.
- Αυτόματη επιβολή «δημοσιονομικών και οικονομικών προγραμμάτων» (μνημόνια) από την Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, σε χώρες που το δημόσιο χρέος ξεπερνάει το 60% του ΑΕΠ, ώστε να μειώνεται κατά 1/20 ανά έτος (μέσος όρος). Η Κομισιόν θα μπορεί να ζητά και αναθεώρηση του προϋπολογισμού, σε περίπτωση απόκλισης από τους «δημοσιονομικούς στόχους». Πρόκειται για ρήτρα - λαιμητόμο σε βάρος του λαού, που δείχνει ότι η λιτότητα και τα αντεργατικά μέτρα δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Αντίθετα, είναι στρατηγική της ΕΕ, προκειμένου να γίνουν τα μονοπώλια πιο ανταγωνιστικά.
- Οι χώρες που αποδέχονται το σύμφωνο, δεσμεύονται να υποστηρίζουν πάντα οικονομικές κυρώσεις για τις απείθαρχες χώρες που εντοπίζει η Κομισιόν (μέχρι σήμερα, απαιτούνταν ειδική πλειοψηφία). Με τον όρο αυτό προσπαθούν να διασφαλίσουν ότι τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα θα προωθούνται σε κάθε χώρα διά πυρός και σιδήρου, έχοντας συνολικά τη στήριξη των αστικών κυβερνήσεων σε κάθε κράτος μέλος, προκειμένου να δυναμώνει ο μηχανισμός επιβολής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας στους λαούς.
Το νέο «δημοσιονομικό σύμφωνο» είναι μηχανισμός της Ενισχυμένης Οικονομικής Διακυβέρνησης, όπως το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», το «Πακέτο Μακροοικονομικής παρακολούθησης και κυρώσεων των κρατών μελών της Ευρωζώνης» και το «Σύμφωνο για το ευρώ +», με στόχο την ανάκαμψη της κερδοφορίας των ευρωενωσιακών μονοπωλίων. Η λειτουργία των μηχανισμών αυτών προϋποθέτει εκχώρηση κι άλλων κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών - μελών, στην οποία συμφωνούν οι αστικές τάξεις και το πολιτικό τους προσωπικό, προκειμένου να διασφαλίσουν τη θωράκιση της εξουσίας τους. Στα πλαίσια αυτά, οι εθνικοί προϋπολογισμοί μπαίνουν κάτω από τον έλεγχο της ΕΕ, πριν τη σύνταξη και την κατάθεσή τους, ενώ προωθούνται με ενιαίο σχεδιασμό και στρατηγική, μέσα από τα Εθνικά Μεταρρυθμιστικά Προγράμματα και τα Προγράμματα Σταθερότητας, οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, ανάλογα όμως με τις ιδιαίτερες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι αστικές τάξεις κάθε κράτους - μέλους.
Για την εφαρμογή των καπιταλιστικών αυτών αναδιαρθρώσεων με ενιαίο και συνεκτικό τρόπο, τα κράτη - μέλη υπογράφουν μνημόνια με την Επιτροπή, η εφαρμογή των οποίων ελέγχεται και επιβάλλεται από τα ευρωενωσιακά όργανα. Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλούν οι κορόνες περί «εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων», τις οποίες κατά καιρούς και με διάφορες αφορμές εκστομίζουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, μεταξύ αυτών και ο ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια αποδέχονται και νομοθετούν για την εμβάθυνση της οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης της λυκοσυμμαχίας και από την άλλη καμώνονται τους υπερασπιστές των κυριαρχικών δικαιωμάτων, τα οποία πρόθυμα παραχωρούν στα διακρατικά όργανα της ΕΕ, για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης.
Καμία διόρθωση δεν παίρνει η ΕΕ. Καμιά αλλαγή δεν πρόκειται να υπάρξει στην αντιλαϊκή της στρατηγική, ακόμα κι αν αλλάξει το μείγμα της διαχείρισης. Το ευρωενωσιακό οικοδόμημα έχει σαπίσει μαζί με τον καπιταλισμό και χρειάζεται γκρέμισμα της αστικής εξουσίας σε κάθε κράτος μέλος χωριστά, για να μπορέσει ο λαός να ανασάνει, να ευημερήσει.
