Προσχήματα και κροκοδείλια δάκρυα για το συριακό λαό

...από την άλλη, τα καραβάνια των προσφύγων που πληθαίνουν

Σαν ένα γνωστό έργο από το παρελθόν, και μάλιστα το ιδιαίτερα πρόσφατο, εξελίσσεται η προσπάθεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν τους αντικαθεστωτικούς, ως αιχμή του δόρατος της επέμβασής τους στη Συρία. Οπως έγινε σαφές, ήδη, από την τελευταία συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, την περασμένη βδομάδα, και μέσα από πολλές δηλώσεις τις προηγούμενες μέρες, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι για άλλη μια φορά, έτοιμες ν' αξιοποιήσουν ως πρόσχημα, το δράμα του συριακού λαού που υποφέρει από τις παρατεινόμενες ένοπλες συγκρούσεις σε διάφορα σημεία της χώρας ακόμη και στην πρωτεύουσα Δαμασκό.

Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι διογκώνεται το ζήτημα των Σύρων αμάχων που αναζητούν καταφύγιο, εγκαταλείποντας τις εστίες τους είτε εντός της χώρας τους είτε διασχίζοντας τα σύνορα προς Ιορδανία και Τουρκία, κυρίως. Μόλις στις αρχές της βδομάδας, οι υπηρεσίες του ΟΗΕ που είναι αρμόδιες για τους πρόσφυγες περιέγραψαν μια ζοφερή πραγματικότητα: μόνο τον Αύγουστο τα σύνορα της χώρας διέσχισαν περίπου 100.000 άνθρωποι, δηλαδή ποσοστό μεγαλύτερο του 40% του συνόλου των προσφύγων που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα εδώ και 17 μήνες. Σοβαρά προβλήματα πλέον αντιμετωπίζουν και οι πρόσφυγες από άλλες χώρες που ζούσαν στη Συρία, όπως είναι οι Ιρακινοί και οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι συχνά δεν ξέρουν προς ποια χώρα να κατευθυνθούν.

Από τη μια, οι ένοπλοι που εξοπλίζουν οι ιμπεριαλιστές...

Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η Συρία δεν είναι πρωτοφανής. Είναι το πραγματικό πρόσωπο του πολέμου, το πραγματικό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού, όπου αυτός έχει επέμβει ανά τον πλανήτη. Είναι μια κατάσταση ανάλογη με αυτήν που έζησε ο ιρακινός λαός, λόγω της αμερικανικής εισβολής και κατοχής, είναι αυτή που ζει ο αφγανικός λαός λόγω της συνεχιζόμενης ΝΑΤΟικής επέμβασης, είναι αυτή που συνεχίζει να βιώνει ο λιβυκός λαός ως συνέπεια της ιμπεριαλιστικές επέμβασης στη χώρα του πριν μόλις ένα χρόνο. Τα παραδείγματα πλείστα και ξεπερνούν τα όρια του λεγόμενου αραβικού κόσμου.

Ιμπεριαλιστική υποκρισία

Σήμερα στη Συρία βλέπουμε και πάλι να εκτυλίσσεται το «γνωστό έργο» όπως και σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις. Οπως και παλιότερα, έτσι και εδώ είναι προφανής η προσπάθειά τους να «στρώσουν το δρόμο» για περαιτέρω κλιμάκωση, επικαλούμενοι δήθεν «ανθρωπιστικούς λόγους» και χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για την τύχη των αμάχων και τα δικαιώματα του συριακού λαού, ασχέτως βέβαια, αν οι ίδιες βρίσκονται πίσω από την υποδαύλιση των συγκρούσεων που τον καθιστούν πρόσφυγα ή τον σκοτώνουν.

Το γεγονός ότι η Συρία έχει εξελιχθεί σε προνομιακό πεδίο ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, καθώς Κίνα και Ρωσία, μέχρι στιγμής, εμφανίζονται αποφασισμένες να μην εγκαταλείψουν εύκολα τα συμφέροντα σε μια χώρα, της οποίας ο έλεγχος είναι κομβικός για την αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων και διασφάλιση επιρροής στην περιοχή της λεγόμενης ευρείας Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανομένου του πολύτιμου γεωστρατηγικά και ενεργειακά κέντρου της Ευρασίας, δηλαδή του Ιράν, καθιστά πιο πολύπλοκο τον τρόπο, με τον οποίο θα ενταθεί η παρέμβαση των ιμπεριαλιστικών εκείνων δυνάμεων που συντάσσονται με τους αντικαθεστωτικούς. Η δημιουργία «ζωνών ασφαλείας» είναι μια εξαιρετικά ρηξικέλευθη επιλογή, αφού μπορεί μεν να διασφαλίζει ένα ασφαλές ορμητήριο για τους αντικαθεστωτικούς - κάτι που θα μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο στην τελική έκβαση της σύγκρουσής τους με τις κυβερνητικές δυνάμεις, καθώς μέχρι στιγμής οι αντικαθεστωτικοί δεν μπορούν να υπερφαλαγγίσουν το συριακό στρατό παρά τη συνεχή ροή βοήθειας - αλλά ταυτόχρονα προϋποθέτει ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση στη Συρία.

Μια τέτοια επέμβαση, με δεδομένη τη στάση Ρωσίας και Κίνας, μοιάζει, στην παρούσα τουλάχιστον φάση, να αναβάλλεται, αφού δεν θα έχει την συναίνεση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Χωρίς τη συναίνεση αυτή και με δεδομένα τα συμφέροντα που όλες οι δυνάμεις προσπαθούν να διαφυλάξουν ή να προωθήσουν είναι μάλλον προφανές ότι μια στρατιωτική επέμβαση στη Συρία θα λάμβανε γρήγορα διαστάσεις πολύ ευρύτερης περιφερειακής (και ίσως όχι μόνο) σύγκρουσης. Επιπλέον, ουδείς εκ των «ανθρωπιστικά ευαίσθητων» ιμπεριαλιστών δεν μοιάζει πρόθυμος, προς το παρόν τουλάχιστον, να στείλει στρατό μέσα στη Συρία αντιλαμβανόμενος τις συντριπτικές συνέπειες μιας τέτοιας πρωτοβουλίας.

Προς το παρόν, λοιπόν, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μοιάζουν να αρκούνται στο να καλλιεργήσουν τις συνθήκες εκείνες που θα διευκόλυναν μια δική τους πιο άμεση παρέμβαση, οποιαδήποτε μορφή και αν αυτή πάρει τελικά. Ετσι, την ίδια ώρα που ...θρηνούν για τα βάσανα και τα δίκαια του συριακού λαού, για την αναποτελεσματικότητα των διαμεσολαβήσεων του ΟΗΕ και εξαπολύουν μύδρους κατά της «αναλγησίας» του συριακού καθεστώτος, Βρετανία, Γαλλία και ΗΠΑ ολοένα πιο απροκάλυπτα στηρίζουν με κάθε τρόπο τις αντικαθεστωτικούς δυνάμεις υποσκάπτοντας, επί της ουσίας, κάθε προσπάθεια πολιτικής λύσης, έτσι ώστε να προωθήσουν τις επιδιώξεις τους με μεγαλύτερη ευκολία και να κλείσουν πιο ασφυκτικά τον κλοιό γύρω από το Ιράν, του οποίου μαλακό υπογάστριο θεωρείται η Συρία.

Περαιτέρω κλιμάκωση και περιφερειακοί ελιγμοί

Η συγκεκριμένη τακτική ταυτόχρονα ασκεί πιέσεις και προς Ρωσία και Κίνα, κλιμακώνοντας τις ενδο-ιμπεριαλιστικές τριβές, καθώς ουσιαστικά «ρίχνει λάδι στη φωτιά» των συγκρούσεων και της ένοπλης δράσης των αντικαθεστωτικών, μεγιστοποιώντας τα βάσανα του συριακού λαού και δίνοντας έτσι περισσότερα επιχειρήματα στην «ανθρωπιστική τους φαρέτρα», από την οποία, σε δεύτερο επίπεδο, υπάρχει πάντα η προοπτική της δημιουργίας «ουδέτερων ζωνών», δηλαδή άμεσης στρατιωτικής επέμβασης. Το ζήτημα είναι όταν και εφόσον κάτι τέτοιο γίνει, να έχει μεθοδευτεί με τρόπο τέτοιο ώστε οι συνέπειες και οι αντιδράσεις να είναι οι μικρότερες δυνατές για τα συμφέροντά τους.

«Ζωτικό χώρο» για να αποκτήσουν ή να διασφαλίσουν κάποιο ρόλο στην ιμπεριαλιστική αυτή σκακιέρα είναι ξεκάθαρο ότι διεκδικούν και άλλες δυνάμεις της περιοχής. Οι πετρελαιομοναρχίες - Σ. Αραβία, Κατάρ και Κουβέιτ στην πρώτη γραμμή - εδώ και καιρό έχουν αναλάβει σχεδόν ανοιχτά την οικονομική και εξοπλιστική στήριξη των αντικαθεστωτικών, επιδιώκοντας, εννοείται, επιρροή και λόγο στην, μετά Ασαντ, εποχή που ευαγγελίζονται.

Σε ανάλογους ελιγμούς επιδίδεται ολοένα πιο φανερά και ο Αιγύπτιος νέος Πρόεδρος, Μουχάμαντ αλ Μούρσι, ο οποίος και συντάχθηκε ανοιχτά με τους αντικαθεστωτικούς και προχώρησε, ήδη, σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία συστήνοντας ένα «διαμεσολαβητικό Κουαρτέτο», απαρτιζόμενο από τη Σ. Αραβία, την Τουρκία, το Ιράν και φυσικά την Αίγυπτο. Παραμένει ερωτηματικό αν το «Κουαρτέτο» αυτό εκτός από προπαγανδιστικό εφέ, θα καταφέρει να παίξει και κάποιο ρόλο, αν και ο Μούρσι ήδη καρπώνεται ότι κατάφερε να φέρει σε ένα τραπέζι το Ιράν, την Τουρκία και τη Σ. Αραβία, των οποίων οι διαφωνίες και τα αντικρουόμενα συμφέροντα ως προς τις εξελίξεις στη Συρία, είναι γνωστά.

Οσο, λοιπόν, εξελίσσονται οι ελιγμοί, οι αντεγκλήσεις και οι μεθοδεύσεις σε περιφερειακό επίπεδο και όσο στήνεται το απαραίτητο σκηνικό για περαιτέρω κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πιέσεων, ανασύρεται με όλο και πιο εντατικούς ρυθμούς ο χιλιοπαιγμένος μανδύας των «ανθρωπιστικών ευαισθησιών» και της «αναγκαιότητας σωτηρίας των αθώων αμάχων». Και όλα αυτά, παρά το ότι όλες οι πρόσφατες «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» έχουν χειροτερεύσει τη θέση του άμαχου πληθυσμού και έχουν εκτινάξει τον αριθμό των προσφύγων. Σήμερα, για άλλη μια φορά, με περισσή υποκρισία, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο και ετοιμάζονται να προκαλέσουν ακόμη περισσότερο.

Από το Ριζοσπάστη                                                                                                Ελένη Μαυρούλη