ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ ΚΣ ΤΗΣ ΚΝΕ ΘΟΔΩΡΗ ΧΙΩΝΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ 71ης ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΕΑΜ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ Η ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΚΣ ΤΗΣ ΚΝΕ

Με σεβασμό υποκλινόμαστε σε όσους και όσες έδωσαν τη ζωή τους, που αγωνίστηκαν κατά των εισβολέων κατακτητών. Που πάλεψαν ή στήριζαν τους αντάρτες, στα πεδία των μαχών, στις πόλεις, στα βουνά, στις θάλασσες, στη παρανομία. Εκείνους και εκείνες που κράτησαν ηρωική στάση με το όπλο, ή τα χωνιά και την προκήρυξη, που πήραν μέρος στις διαδηλώσεις, τις απεργίες, στα σαμποτάζ. Αυτούς που συνέχισαν ξανά με το όπλο στο χέρι με το ΔΣΕ. Εκείνους και εκείνες που διώχτηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, όσους εκτελέστηκαν, που έμειναν όμως αλύγιστοι και μας έχουν διδάξει ένα αξιοπρεπές πρότυπο ζωής. Του αφοσιωμένου, αταλάντευτου αγωνιστή για τα λαϊκά συμφέροντα σε όλες τις συνθήκες, του επαναστάτη, του μέλους του ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ έδωσε συνολικά στους λαϊκούς αγώνες και συγκεκριμένα στα χρόνια της κατοχής χιλιάδες από τα καλύτερα παιδιά του. Δημιούργησε πρότυπα στάσης ζωής, καλλιέργησε στη πράξη το μαζικό ηρωισμό. Η ιστορία του κόμματος μας, η ιστορία της τάξης μας είναι γραμμένη με αίμα σπιθαμή προς σπιθαμή σε όλη την Ελλάδα κι όχι μόνο. Γι’ αυτό όσο μελάνι ψέματος και διαστρέβλωσης κι αν ρίξουν οι απολογητές του εκμεταλλευτικού συστήματος δεν είναι εύκολο να τη σβήσουν.

Η ιστορία διδάσκει. Αυτό όμως το επικαλείται και ο ταξικός αντίπαλος, οι εκμεταλλευτές, το πολιτικό τους προσωπικό, οι διάφοροι γραφιάδες τους, οι δήθεν αντικειμενικοί και ουδέτεροι ιστορικοί, που αναθεωρούν, διαστρεβλώνουν και ξαναγράφουν την ιστορία κατά πως συμφέρει το σύστημα που υπηρετούν. Ακόμα και διάφοροι καλοθελητές που ενώ αυτό το αναγνωρίζουν ρίχνουν νερό στο μύλο της διαστρέβλωσης με το ότι η ιστορική αλήθεια δεν μπορεί να είναι αντικειμενική, κάνουν επιλεγμένη χρήση γεγονότων, προσπαθούν να βγάλουν συμπεράσματα στα μέτρα τους.
Παρουσιάζεται ο πόλεμος έξω από τις συνθήκες που πραγματοποιήθηκε, σαν να μπορούσε και να μη γίνει, που προκύπτει από τυχαία γεγονότα ή από επιδιώξεις κάποιων μανιακών όπως παρουσιάζουν τον Χιτλερ ή το Μουσολίνι.
Ο πόλεμος όμως είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Κι αυτή η πολύ σωστή διατύπωση δεν ανήκει σε κομμουνιστή. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι ξεπηδούν από τη φλέβα του καπιταλιστικού συστήματος. Ο καπιταλισμός, το κυνήγι του κέρδους, οι ανταγωνισμοί έχουν ως φυσικό επακόλουθο τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που θα σταματήσουν μόνο όταν θα καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος έγινε γιατί οξύνθηκαν οι αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών, αντιθέσεις που αφορούσαν τον έλεγχο σφαιρών επιρροής, το ξαναμοίρασμα του κόσμου ανάμεσα τους, τσακίζοντας τους λαούς. Οι δυσκολίες και οι αντιθέσεις για το καπιταλιστικό σύστημα οξύνθηκαν με τη κρίση του 1929 – 1933, η μοιρασιά που είχε γίνει στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και οι εξελίξεις από τότε, δεν μπορούσαν πλέον να ηρεμήσουν την ακόρεστη δίψα των πολυεθνικών για κέρδη και τους ανταγωνισμούς μεταξύ τους. Ήταν το άμεσο αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής ειρήνης που είχαν συνάψει, όπως συνεχίζεται να γίνεται σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Ταυτόχρονα έχουν εφεύρει ό,τι πιο χυδαίο, βρώμικο, και αντιεπιστημονικό υπάρχει ταυτίζοντας το φασισμό με τον κομμουνισμό. Βασικό ρόλο παίζει σ’ αυτό η ΕΕ, οι χώρες μέλη της και η δικιά μας. Που το έχουν αναγάγει σε επίσημη ιδεολογία. Προσπαθούν και να αθωώσουν το καπιταλιστικό σύστημα μέρος του οποίου είναι η φασιστική ιδεολογία και τα αντίστοιχα καθεστώτα και να συκοφαντήσουν με τόνους λάσπης και ψέματος το σοσιαλισμό.
Το φασισμό τον γέννησε και τον ανέπτυξε το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα. Είναι παιδί του, κομμάτι του συστήματος. Ο Χίτλερ άλλωστε εκλέχτηκε κοινοβουλευτικά, με τη στήριξη και ανοχή του αστικού πολιτικού κόσμου, στηρίχτηκε οικονομικά και πολιτικά από την αστική τάξη της Γερμανίας αλλά και από μονοπώλια Αμερικάνικων και Αγγλικών συμφερόντων που επιδίωκαν συμφέρουσες συναλλαγές και στήριξη της Γερμανίας ενάντια στη σοβιετική Ένωση. Το καθεστώς μετάτρεψε πρώτα τη Γερμανία σε ένα απέραντο στρατόπεδο εργασιακής εξόντωσης για να εξασφαλίζουν τεράστια κέρδη οι Γερμανοί καπιταλιστές, σε μια μεγάλη φυλακή για το λαό της, για να επεκτείνει τη δράση των γερμανικών μονοπωλίων σε όλο τον κόσμο. Ο φασισμός είναι η ανοιχτή δικτατορία των μονοπωλίων, του κεφαλαίου γέννημα των αναγκών και στοχεύσεών του, που τις υπηρέτησαν και τα συντηρητικά αστικά κόμματα και τα σοσιαλδημοκρατικά.
Την ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό την αξιοποιούν και οι ίδιοι οι φασίστες, οι εθνικιστές της χρυσής αυγής για να δικαιολογήσουν την αντιδραστική αστική ιδεολογία και την εγκληματική τους δραστηριότητα. Όσοι το κάνουν αυτό και το κάνουν και φιλελεύθεροι και εθνικιστές και οπορτουνιστές κυλιούνται στο βούρκο του ψέματος και τις αθλιότητας. Γιατί όλοι από διαφορετικές πλευρές στηρίζουν ή θέλουν να διαχειριστούν το εκμεταλλευτικό σύστημα του οποίου είναι οργανικό μέρος. Όσοι δημοσιολόγοι κάνουν σήμερα ότι δεν ξέρουν ή ότι δεν καταλαβαίνουν σε σχέση με το ρόλο και το χαρακτήρα της χρυσής αυγής παίζουν βρώμικο παιχνίδι στους σχεδιασμούς του συστήματος. Η xρυσή αυγή είναι ένα από τα όπλα της αστικής τάξης και του συστήματος για να επιβάλει τη βία της, που ξεκινάει σήμερα από τους μετανάστες για την επεκτείνει στο κίνημα και στους αγώνες του. Είναι ένα ναζιστικό, ρατσιστικό μόρφωμα για πολλαπλές χρήσεις. Στηρίζεται μέσα και από το σύστημα, στην αστυνομία, το στρατό και στο παρακράτος που είναι προέκταση του κράτους. Το αστικό πολιτικό σύστημα την χρειάζεται για να δικαιολογήσουν μέτρα καταστολής του κινήματος, ενάντια στο ΚΚΕ αξιοποιώντας και την εξίσωση φασισμού - κομμουνισμού.
Κάτι ανάλογο κάνουν και για την αντίσταση στην Ελλάδα. «Άχρωμα» και «άοσμα» μιλάνε γενικά για την αντίσταση λες και όλοι αντιστάθηκαν στον κατακτητή και ήταν κάτι εξαιρέσεις η συνεργασία μαζί του. Τα περί εθνικής ομοψυχίας και εθνικής ενότητας δίνουν και παίρνουν. Αναφέρονται στο ΕΑΜ απλά σαν ακόμα μια αντιστασιακή οργάνωση, υποβαθμίζοντας, συκοφαντώντας έως και αποσιωπώντας εντελώς το ρόλο του.
Από την άλλη υπάρχουν διάφορες αστικές και οπορτουνιστικές φωνές που μιλάνε γενικά για την ίδρυση και τη δράση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, μιλάνε αφηρημένα ότι δημιουργήθηκε από τα κάτω από τον ελληνικό λαό.
Οι γενικές αναφορές στην αντίσταση και η αποκομμουνιστικοποίηση του ΕΑΜ είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, το ίδιο ανιστόρητες και επικίνδυνες. Κι επειδή η ιστορία δεν γράφεται με «αν», το ΟΧΙ στην ξένη κατοχή, την πάλη για την απελευθέρωση της χώρας, τη συμβολή της Ελλάδας για τη νίκη στην Ευρώπη δίπλα στον ηρωικό τιμημένο κόκκινο στρατό που ύψωσε τη νικηφόρα για τους λαούς κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ, τα έγραψαν με χρυσά γράμματα οι κομμουνιστές κι άλλοι αγωνιστές που συνεργάστηκαν μαζί τους.
Όσο πλησίαζε το τέλος της κατοχής έμπαινε στην ημερήσια διάταξη το ποιος ποιον, δηλαδή ποια τάξη θα έχει την εξουσία με το τέλος του πολέμου. Ο πόλεμος είχε διαμορφώσει συνθήκες όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων στο εσωτερικό κάθε καπιταλιστικής χώρας στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Το κόμμα μας έχει εκτιμήσει ότι παρά την τεράστια συνεισφορά του και τον πρωταγωνιστικό του ρόλο, δεν μπόρεσε να διαμορφώσει στρατηγική που θα οδηγούσε στην επαναστατική επίλυση του προβλήματος της εξουσίας τότε και ιδιαίτερα ξεκινώντας από το ‘43 που οι συνθήκες επέβαλαν να θέσει το ζήτημα της επαναστατικής κατάκτησης της εξουσίας.
Όπως και τότε, ο λαός να κάνει στην άκρη όσους τον καλούν σε συμβιβασμό, στη λογική του μικρότερου κακού, σε προσαρμογές μπροστά στις δυσκολίες, στο ρεαλισμό της υποταγής. Αντί να στριμώχνεται όλο και περισσότερο ο λαός να στριμώξουμε εμείς την κυβέρνηση, την ΕΕ, τους καπιταλιστές για να μην περάσουν τα νέα μέτρα εξαθλίωσης. Για χαμένους αγώνες μιλάνε αυτοί που δεν πάλεψαν ποτέ. Αυτοί που θέλουν αγώνες χωρίς τον απαιτούμενο προσανατολισμό, χωρίς ριζοσπαστική γραμμή συσπείρωσης και πάλης, χωρίς τον απαιτούμενο βαθμό οργάνωσης σε κάθε χώρο. Αυτοί που επιδιώκουν το συμβιβασμό και τη διαχείριση του εκμεταλλευτικού συστήματος. Τίποτα ποτέ δε χαρίστηκε. Τα πάντα κατακτιούνται.
Οι δυνάμεις που καλούσαν πριν σε «ενότητα της αριστεράς» που μίλησαν και για νέο ΕΑΜ προκλητικά στοχεύουν στο συναίσθημα. Όλα τα σωστά όμως από τη πείρα της ΕΑΜικής αντίστασης τα διαστρεβλώνουν και τα πολεμάνε και λάθη που έγιναν τα μεταφέρουν στο σήμερα ως σωστά. Προβάλουν έναν ήπιο ρεαλιστικό όπως λένε τρόπο για να απαλλαγεί ο λαός από τη βαρβαρότητα, μια άλλη διαπραγμάτευση στην ΕΕ, ένα άλλο σχέδιο με τα μονοπώλια παρόντα. Επιδιώκουν με μια εκλογική έφοδο να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, ενώ μήνα με το μήνα δίνουν εξετάσεις στην άρχουσα τάξη ότι μπορούν να διαχειριστούν το σύστημα. Επιλέγουν ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης, ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και σε μορφές διαχείρισης της κρίσης χωρίς να θίγεται η εξουσία των μονοπωλίων. Ο Συριζα λέει να σκεφτούμε άλλες μορφές πέρα από την απεργία, διότι χάνεται το μεροκάματο, δηλαδή όχι σύγκρουση στο τόπο δουλειάς. Στο όνομα του μικρότερου κακού συμβιβάζονται με χαμηλότερους μισθούς που τους υπογράφουν και τολμάν να μιλάνε για νέο ΕΑΜ όταν οι απεργιακές κινητοποιήσεις επί κατοχής δεν είχαν για θυσία το μεροκάματο αλλά την ίδια τη ζωή.
Η πάλη, ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή θα είναι σκληρή. Με θυσίες που θα φέρουν αποτέλεσμα κι αυτές δεν είναι οι θυσίες της υποταγής. Ούτε συναντήσεις σε πλατείες και δίκτυα εξοικείωσης με τη φτώχεια, ούτε εκλογικός περίπατος για μια άλλη κυβέρνηση χωρίς ρήξη με την ΕΕ και την κυριαρχία των μονοπωλίων. Τόλμη και ηρωισμός. Αλλεπάλληλες μάχες εκεί που κρίνεται το δίκιο μέχρι την τελική σύγκρουση και με όλες τις μορφές πάλης. Οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί αλλά μπορούν να αλλάξουν και θα αλλάξουν. Τους τίμιους αγωνιστές, τους κομμουνιστές θα προσπαθούν ακόμα περισσότερο να μας ζορίσουν, να μας πολεμάνε εργοδότες, κυβέρνηση, οπορτουνιστές, κρατικοί και άλλοι μηχανισμοί. Οι κομμουνιστές όμως δεν είμαστε εύκολη υπόθεση για κανέναν. Η αταλάντευτη μαχητική στάση και δράση μας, η καλυτέρευση της δουλείας μας για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, για να εμπνεύσουμε τη σκέψη και τη στάση της νεολαίας, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν άμεσα αποτελέσματα, θα παίξει καθοριστικό ρόλο για τη πορεία του κινήματος. Και χωρίς δυνατό ΚΚΕ δεν πρόκειται ο τόπος να δει προκοπή.


ΑΘΗΝΑ 27/09/2012 ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ