KKE: 97 χρόνια αγώνα για την υπόθεση της παιδείας- Μέρος 1ο

Το ΚΚΕ , με την εμφάνιση του, εκδηλώνει την πρωτοπο­ρία του στην πράξη και στο μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα της παι­δείας του λαού μας. Η παιδεία γίνεται  ζήτημα ταξικής, πάλης ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη.

Απέναντι πλέον από την αστική εκπαιδευτική πολιτική υπάρχει ένας ταξικός αντίλογος που είναι η καινούργια θέση με την επαναστατική δραστηριοποίηση  της εργατικής τάξης και των φτωχών αγροτικών στρωμάτων.

To πόσο το ΚΚΕ ταυτίστηκε με τα εκπαιδευτικά προβλήματα στις 2 πρώτες δεκαετίες της ίδρυσης του, φαίνεται  από το ότι ένας μεγάλος αριθμός στελεχών του είναι δάσκαλοι και γενικότερα εκπαιδευτικοί που με την παρουσία τους έδωσαν ειδικό βάρος στη δράση του κόμματος στην εκπαίδευση. Πολλοί  από αυτούς έφτασαν  μέχρι την κορυφή της κομματικής ιεραχίας όπως είναι  ο Παναγής Δημητράτος,  Πρόεδρος και Γ.Γραμματέας  αλληλοδιαδόχως της ΔΟΕ, ο Νίκος Πλουμπίδης, ο Γιάννης Ζεύγος, ο Δημήτρης Γληνός, η Ρόζα Ιμβριώτη.

Μεγάλες μορφές του πνεύματος , όπως ο Κώστας Βάρναλης  στρατεύτηκαν δίπλα στο ΚΚΕ.

Φυσικά η αστική τάξη δεν έμεινε με τα χέρια σταυρωμένα παρακολουθώντας την όλο και πιο έντονη δράση του κόμματος , την όλο και μεγαλύτερη παρέμβαση του στην πνευματική – καλλιτεχνική ζωή της πατρίδας μας.

·       Με χοντροκομμένα μέτρα, όπως:

·       Η επιτροπή του υπουργείου Παιδείας το 1927 "για την καταπολέμηση του κομμουνισμού στα σχολεία",

·       Οι διώξεις πρωτοπόρων εκπαιδευτικών, οι εξορίες, οι φυλακίσεις.

Όλα αυτά συμβαίνουν υπό το φως του πρώτου εργατικού κράτους η δημιουργία του οποίου  άσκησε αποφασιστική επίδραση και για την εκπαιδευτική πραγματικότητα, πυροδοτώντας  πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις που αλλάζουν  τη ζωή των ανθρώπων.

΄Ισως από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία  προσφοράς στις πιο δύσκολες στιγμές της ταξικής πάλης αποτελεί η μορφωτική προσπάθεια του κόμματος στις φυλακές και στις εξορίες οι οποίες αποτέλεσαν σημείο συνάντησης των μεγάλων παιδα­γωγών και του απλού αλλά συνειδητού προλεταριάτου.

Εκεί οι μεγάλοι παιδαγωγοί όπως ο Γληνός και ο Παπαμαύρος συναντούν τους πραγματικούς προλετάριους, που ενσαρ­κώνουν στην πράξη τα μεγάλα ιδανικά τους. Γίνονται πρότυπα δασκάλων που μαθαίνουν από τους μαθητές τους. Ο Δημήτρης Γληνός είχε πει για τη φυλάκισή του το 1936 στην Ανάφη: "Βλέπω φως. Γίνεσαι εσύ μαθητής κι ο λαός απλά και σοφά σε μπάζει στο μεγάλο σχολείο της ζωής”.

Οι κομμουνιστές εκπαιδευτικοί στάθηκαν  δίπλα στο λαό στις  δύσκολες  εκείνες περιόδους και πάλεψαν με αυταπάρνηση, θυσιάζοντας ακόμα και τη ζωή τους, δημιουργώντας ένα αγωνιστικό ήθος που τους έκανε να  ξεχωρίζουν,να ακτινοβολούν , να επιβάλλονται. Αυτό είναι μια βαριά παρακαταθήκη για όλους  τους  σημερινούς κομμουνιστές εκπαιδευτικούς.