ΗΠΑ: Εκπαιδεύουν δασκάλους να σκοτώνουν μαθητές

της Patricia J. Williams*της Patricia J. Williams*της Patricia J. Williams*

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το ιστολόγιο atexnos.gr 

της Patricia J. Williams* 

Μέσα στις πρώτες 23 ημέρες του 2018, σημειώθηκαν 11 πυροβολισμοί σε σχολεία στις ΗΠΑ. Αντί να γίνει κάποια σοβαρή συζήτηση σχετικά με τον έλεγχο των όπλων, υπήρξε, αντιθέτως, ένας πολλαπλασιασμός νόμων και νομοσχεδίων που θα οπλίζουν τους δασκάλους και θα τους εκπαιδεύουν ώστε να μπορούν να σκοτώνουν.

Όπως παρατηρεί ο Adam Skaggs, του Νομικού Κέντρου Giffords για την πρόληψη της βίας των όπλων, «είναι η ιδέα ότι οι άνθρωποι χρειάζονται όπλα παντού, στους δρόμους, στα δημόσια πάρκα, ακόμη και στα κυβερνητικά κτίρια«. Είναι επίσης η απάντηση ενός έθνους στον πόλεμο με τον εαυτό του.

Ένα παράδειγμα αυτής της τάσης είναι η χρηματοδότηση από το ίδρυμα Buckeye Firearms των λεγόμενων «Faster» προγραμμάτων (ταχύτερος), που είναι τριήμερες εκπαιδευτικές συναντήσεις για δασκάλους από όλη τη χώρα. Εκτός από εκπαίδευση σκοποβολής σε στόχο, η μία μέρα της εκπαίδευσης είναι αφιερωμένη στην «ανάπτυξη της νοοτροπίας» ή ενίσχυσης της ετοιμότητας των εκπαιδευτικών να πυροβολούν μετά από αστραπιαίες αξιολογήσεις. Οι εκπαιδευόμενοι καλούνται να «κλείσουν τα μάτια τους και να φανταστούν τον μαθητή να εισέρχεται στην τάξη με ένα όπλο» και έπειτα διδάσκονται πώς να βρουν το θάρρος να σκοτώσουν τον μαθητή.

΄Οταν η αστική τάξη «δώριζε» τη Μακεδονία στη Βουλγαρία

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο  ΡΟΒΕΣΠΙΕΡΟΣ

Για χάριν του «εθνκού συμφέροντος» κι οι «πατριώτες» βροντοφώναζαν πως
«Μικρά Ασία σημαίνει Ελλάδα»

Διαχρονικά, η αστική τάξη ουδέποτε λογάριασε θυσίες για την ισχυροποίηση της εξουσίας της και του καπιταλισμού συνολικότερα, είτε σε ανθρώπους (ακόμα και δικούς της), είτε σε εδάφη κ.λπ.

1919 – Ελληνες στρατιώτες στη Σμύρνη

Ετσι, αν σε μια δεδομένη χρονική συγκυρία οι περιστάσεις απαιτούσαν την αλλαγή συνόρων, άλλοτε με την προσάρτηση εδαφών και πληθυσμών, άλλοτε με την παράδοσή τους («ζυγίζοντας» κάθε φορά τα αντισταθμιστικά οφέλη), η αστική τάξη δεν είχε ποτέ κανέναν ενδοιασμό να προχωρήσει στη μία ή την άλλη επιλογή.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προείχε και προέχει – ορθά από την σκοπιά της – στον πυρήνα των επιλογών της, ήταν και παραμένει το ταξικό της συμφέρον.

Χαρακτηριστική ως προς αυτό υπήρξε, μεταξύ άλλων, η πρόθεση της ελληνικής αστικής τάξης, το 1915, να παραδώσει μέρος του προσφάτως τότε ενσωματωμένου τμήματος της Μακεδονίας, με αντάλλαγμα μελλοντικά «δικαιώματα» στη νομή της Μικράς Ασίας – κομμάτι των γενικότερων «ευκαιριών» που «προσέφερε» η νέα πολεμική αναμέτρηση για την αναδιανομή του κόσμου (βλέπε Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος).

Αυτή η σχετικά άγνωστη πτυχή της Ιστορίας είναι εξαιρετικά επίκαιρη και χρήσιμη, αφού αναδεικνύει με τα έργα και τα λόγια των ίδιων των αστών την πατριδοκαπηλία τους, που γνωρίζει έξαρση για μια ακόμη φορά στις μέρες μας.