Τις τελευταίες εβδομάδες του 2019 και της αρχής του 2020 κυριαρχούν στα ΜΜΕ οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Γαλλίας. Κινητοποιήσεις που έρχονται παράλληλα με τις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις σε Χιλή, Κολομβία, την Γενική Απεργία των περισσότερων από 200 εκατομμύρια απεργών στην Ινδία κ.α.
Όσο και αν όλες αυτές οι κινητοποιήσεις, όπως και πολλές ακόμη μικρότερες ή με μικρότερη δημοσιογραφική κάλυψη σε πολλές ακόμη περιοχές του πλανήτη, λαμβάνουν χώρα σε διαφορετικές συνθήκες, με διαφορετικές αφορμές και έχουν διαφορετική εξέλιξη, έχουμε ορισμένα κοινά στοιχεία που αξίζει να αναδειχθούν.
Το σύνολο αυτών των λαϊκών-εργατικών αγώνων, ανεξαρτήτως των δυνάμεων που κυριαρχούν, των αιτημάτων που ιεραρχούνται και το βάθος που έχουν, εκφράζουν μια ολοένα και μεγαλύτερη, διογκούμενη, και εκρηκτική οργή, δυσαρέσκεια και απογοήτευση των λαών από τις διάφορες εκδοχές της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ειδικά οι εξελίξεις στην Χιλή, είναι σα να βλέπουμε εικόνες από το μέλλον μας, εάν εφαρμοστούν όλα αυτά τα «πρωτοποριακά» μέτρα που επιδίωξαν και επιδιώκουν να επιβάλλουν οι ελληνικές κυβερνήσεις σε Ασφαλιστικό, Υγεία, κτλ. Είναι τραγική ειρωνεία να παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ χθες, η ΝΔ, σήμερα τις μεταρρυθμίσεις τους για το Ασφαλιστικό και το πώς θα «σώσουν την Κοινωνική Ασφάλιση», όταν ο λαός της Χιλής, όπου αρχικά επιβλήθηκαν αυτά τα μέτρα, σήμερα προτιμά να βάλει το κεφάλι του μπροστά στις καραμπίνες των αστυνομικών, παρά να συνεχίσει να ζει έτσι.
Αντίστοιχα, οι τεράστιες σε μαζικότητα Απεργίες και συλλαλητήρια των εργαζομένων της Γαλλίας, γίνονται ενάντια σε παρόμοια αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η Κυβέρνηση Μακρόν στο Ασφαλιστικό-Συνταξιοδοτικό. (Η κυβέρνηση Μακρόν θυμίζουμε ότι εκλέχτηκε έχοντας 23% στον 1ο γύρο των Προεδρικών Εκλογών, και στον 2ο γύρο αξιοποίησε το φόβητρο της ΛεΠέν για να πάρει την Προεδρία.) Η Κυβέρνηση Μακρόν ουσιαστικά προωθεί τις αντίστοιχες αντεργατικές μεταρρυθμίσεις στην Κοινωνική Ασφάλιση, που στην Ελλάδα είδαμε να επιβάλλονται από τον ΣΥΡΙΖΑ με τον νόμο Κατρούγκαλου, και που επεκτείνονται σήμερα από τη ΝΔ.
Όμως, ενώ διάφορα ΜΜΕ έτρεξαν να αναπαράγουν με διάφορες εκδοχές και ερμηνείες τις εργατικές κινητοποιήσεις στην Γαλλία, ουσιαστικά παντού αποσιωπήθηκε το παραπάνω σημαντικότατο στοιχείο, καθώς και τα παρακάτω.
Ότι όπως και στην Γαλλία, έτσι και στην Ελλάδα είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε πολύ μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις ενάντια στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στο Ασφαλιστικό τις οποίες τα ΜΜΕ επιχείρησαν να αποσιωπήσουν. Στην Ελλάδα ο Μητσοτάκης μιλούσε για κινητοποίηση μερικών δεκάδων, ενώ ο Μακρόν για «μειοψηφικά συνδικάτα». Στην Ελλάδα προηγήθηκαν 2 πανελλαδικές, μαχητικές απεργιακές κινητοποιήσεις με πρωτοβουλία των ταξικών συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη. Ενώ και τα μαζικά συλλαλητήρια που έγιναν με πρωτοβουλία των Συνταξιουχικών οργανώσεων εξαφανίστηκαν από την συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ.
Η προσπάθεια για καλλιέργεια απογοήτευσης, ή και κοινωνικού αυτοματισμού ενάντια στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες, φάνηκε από το ότι ακόμα και την παρουσία στην Ελλάδα, του Γενικού Γραμματέα του Εργατικού Κέντρου Μασσαλίας Ολιβιέ Ματώ, και τον χαιρετισμό του στην συγκέντρωση των ταξικών συνδικάτων της 30ης Νοέμβρη, τον εξαφάνισαν. Ίσως γιατί και αυτός ανέφερε το εξής:
«…οι αγώνες σας είναι και δικοί μας αγώνες. Είναι και δικοί μας αγώνες, όχι μόνο επειδή οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου πρέπει να είναι αλληλέγγυοι για να κερδίσουν τον κοινό τους εχθρό: τον καπιταλισμό. Αλλά πάνω από όλα είναι και δικοί μας αγώνες γιατί και στη Γαλλία, δεχόμαστε την ίδια επίθεση ενάντια στις κοινωνικές κατακτήσεις μας, ενάντια στα ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματά μας. Για τους ίδιους λόγους, με τον ίδιο στόχο, όλες οι κυβερνήσεις διαδοχικά και η μεγάλοεργοδοσία ψάχνουν να καταστρέψουν ο,τι εμποδίζει το κέρδος και προστατεύει τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους.»
Και από το παραπάνω, αποδεικνύεται το εξής. Τα παχιά τα λόγια, τα μεγάλα, των διάφορων κυβερνήσεων της Ελλάδας, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κτλ, περί σύγκλησης με την Ευρώπη, για το περίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» της ΕΕ, και τις «βέλτιστες πρακτικές» είναι ο δρόμος για την σφαγή των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων που έχουν απομείνει.
Ένα σημαντικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι το εξής. Η δράση των ταξικών συνδικάτων στην κάθε χώρα και η ανάπτυξη της ταξικής αλληλεγγύης, του διεθνισμού, η ανταλλαγή πληροφοριών και εμπειρίας μεταξύ των εργαζομένων, αποτελούν τεράστιο όπλο στα χέρια των εργατών όλου του κόσμου.
Οι απεργίες στην Γαλλία αποτελούν σημαντικό θέμα συζήτησης και προβληματισμού στους εργαζόμενους της Ελλάδας. Η πείρα αυτού του αγώνα, από την οργάνωση του, τα πρακτικά μέτρα, τις μαζικές γενικές συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, τις απεργιακές περιφρουρήσεις (που δήθεν γίνονται μόνο στην Ελλάδα σύμφωνα με μερικούς), την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη μέσα σε αυτόν τον αγώνα, ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης θα είναι πολύτιμα εφόδια για την συνέχεια και για το συνδικαλιστικό κίνημα της Ελλάδας.
Άλλωστε ένα συμπέρασμα που προκύπτει από αυτές τις κινητοποιήσεις είναι ότι οι αγώνες σήμερα στην Γαλλία, με τη δυναμική τους και τη διάρκεια τους, στηρίζονται στην πείρα και τα συμπεράσματα των εργατών που έδωσαν την μάχη των μεγάλων, αλλά όχι πάντα νικηφόρων απεργιακών αγώνων των προηγούμενων χρόνων. Μεγάλων και μακροχρόνιων απεργιακών μαχών για μήνες σε Τρένα-ΜΕΤΡΟ πέρυσι, στα διυλιστήρια και στα πυρηνικά εργοστάσια πριν 2 χρόνια κ.α.. Σημαντική επίσης είναι και η πείρα των αγωνιστικών συνδικάτων από την συζήτηση και τον προβληματισμό με αφορμή τις κινητοποιήσεις των λεγόμενων «κίτρινων γιλέκων». Συζήτηση που όπως και στην Ελλάδα, έμπαινε το ζήτημα «ποιο κίνημα, με ποια χαρακτηριστικά και για ποιον στόχο». Συζήτηση που όπως και στην Ελλάδα υπήρχαν δυνάμεις που επεδίωκαν να δημιουργήσουν συγχύσεις και αποπροσανατολισμό, και δυνάμεις, όπως το ΠΑΜΕ, που έβαζε το θέμα της προοπτικής, του ρόλου της εργατικής τάξης, της ταξικής πάλης.
Μελετώντας αυτήν την πείρα, αλλά και τον ρόλο των διάφορων δυνάμεων στα συνδικάτα, στο κίνημα, τα αγωνιστικά συνδικάτα της Γαλλίας, όξυναν σε μεγάλο βαθμό την διαπάλη με τον διαβρωτικό και επικίνδυνο ρόλο της γραμμής της ταξικής συνεργασίας και των κοινωνικών διαλόγων, που προωθούν οι δυνάμεις που πρόσκεινται στην Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων-ΣΕΣ. Ανέδειξαν πχ ότι στους μεγάλους απεργιακούς αγώνες των προηγούμενων χρόνων η ΣΕΣ «έλαμψε δια της απουσίας της» στις απεργίες των εργαζομένων της Γαλλίας, χωρίς να τις στηρίξει, χωρίς να πάρει μια πρωτοβουλία αλληλεγγύης. Ενώ σήμερα, σε μια ευθεία επιχείρηση υπονόμευσης των αγώνων, η ΣΕΣ δίνει διέξοδο στον Μακρόν παρουσιάζοντας το αίτημα της κυβέρνησης για «κοινωνικό διάλογο» ως αίτημα των συνδικάτων. Και όχι μόνο αυτό.
Με δελτίο τύπου της, στις 17 Δεκέμβρη, η ΣΕΣ ανοιχτά και με κάθε επισημότητα δήλωσε ότι «προσκαλεί την Γαλλική Κυβέρνηση να συμβουλευτεί και να λάβει υπόψη τις προτάσεις των γαλλικών συνδικάτων». Αξιοποιώντας αυτήν την πάσα η Κυβέρνηση Μακρόν χαιρέτισε τις «εξαιρετικές ιδέες» του συνδικάτου CFDT, μέλους της ΣΕΣ στην Γαλλία, το οποίο από την αρχή είχε τοποθετηθεί θετικά για την πλειοψηφία των μεταρρυθμίσεων. Και μάλιστα ο Πρόεδρος του CFDT Laurent Berger, ο οποίος είναι και πρόεδρος της ΣΕΣ, πρότεινε στη κυβέρνηση τη διοργάνωση μιας «διάσκεψης χρηματοδότησης» του συνταξιοδοτικού συστήματος. Δηλαδή ο Πρόεδρος της ΣΕΣ είναι αυτός, που ενώ οι εργαζόμενοι της Γαλλίας είναι στο δρόμο για την υπεράσπιση των ασφαλιστικών-συνταξιοδοτικών τους δικαιωμάτων, αυτός ανοίγει τον δρόμο στην κυβέρνηση για την περαιτέρω μείωση της ευθύνης του κράτους για τις συντάξεις και συνολικά την ασφάλιση. Ότι δηλαδή ζητούν και οι εργοδότες και προωθεί η Κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, ο Berger, ξεκαθάρισε ότι το συνδικάτο του ουσιαστικά κινητοποιήθηκε για να κρατήσει τα προσχήματα, λέγοντας «Καθώς η Κυβέρνηση πρότεινε την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης για όλους τους εργάτες, το CFDT κινητοποιήθηκε για την απαλοιφή αυτού του μέρους του κειμένου, και όχι όλης της μεταρρύθμισης».
Αυτοί είναι οι «φίλοι» της ΓΣΕΕ στην Ευρώπη. Από αυτούς παίρνουν μαθήματα τα στελέχη της «συνδικαλιστικής μαφίας», όπως την ονόμασαν οι εργαζόμενοι, για το πώς να βοηθήσουν τις Ελληνικές Κυβερνήσεις να προωθήσουν την ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης και τα επαγγελματικά ταμεία στην Ελλάδα.
Κόντρα σε αυτές τις δυνάμεις, αναδείχθηκε σε σημαντικό παράγοντα των εξελίξεων ο πρωτοπόρος ρόλος των αγωνιστικών συνδικάτων της Γαλλίας που έχουν έρθει κοντά στην ΠΣΟ, η συνεχώς μεγαλύτερη επιρροή της γραμμής της ταξικής πάλης. Κύριο χαρακτηριστικό ήταν η συμβολή στην μεγάλη Ιδεολογική διαπάλη με κύριο ζήτημα ποιος είναι αυτός που παράγει τον πλούτο, άρα και ποιος πρέπει να τον καρπώνεται. Σε αυτή τη διαδικασία ήταν καθοριστική η συνεπής, σταθερή αλληλεγγύη της ΠΣΟ και των ταξικών συνδικάτων-μελών της ΠΣΟ σε όλο τον κόσμο, με τους αγώνες των εργατών της Γαλλίας όλα αυτά τα χρόνια. Η διεθνιστική αλληλεγγύη αποδεικνύεται στοιχείο που έχει παίξει τεράστιο ρόλο στην δυναμική των αγώνων σήμερα.
Αντίστοιχα το ΠΑΜΕ, παράλληλα με την συνεισφορά και δράση του για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων της Ελλάδας, στήριξε με όλες του τις δυνάμεις τους αγώνες των εργαζομένων κάθε χώρας και της Γαλλίας. Έχει σταθερά στον προσανατολισμό του τον συντονισμό και την κοινή δράση με τους εργαζόμενους άλλων χωρών. Επίμονα, αναδεικνύει τον κοινό αντίπαλο για όλους τους εργαζόμενους της Ευρώπης. Τους επιχειρηματικούς ομίλους, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους μηχανισμούς της. Αξιοποιεί και μεταφέρει την πείρα του ταξικού κινήματος της Ελλάδας, τα συμπεράσματα των δικών μας αγώνων, στους εργαζομένους του εξωτερικού.
Οι μεγάλοι αγώνες των ταξικών δυνάμεων στην Ελλάδα την περίοδο της κρίσης, αλλά και το σταθερό μέτωπο στις δυνάμεις της ΣΕΣ, δηλαδή σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, στα ιδεολογήματα τους περί «ταξικής συνεργασίας», «κοινωνικής ειρήνης», «κοινές θυσίες» κτλ, η πείρα της Ελλάδας από το κίνημα των «αγανακτισμένων», αποτέλεσαν και αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη και πείρα για τους αγώνες των εργαζομένων και άλλων χωρών.
Παρά τις όποιες αδυναμίες και δυσκολίες που όντως έχουμε, η δράση των ταξικών συνδικάτων της Ελλάδας, η πείρα που έχουμε μεταφέρει, και η ταξική αλληλεγγύη που έχουμε εκφράσει, έχουν γίνει ένα μικρό λιθαράκι στον αγώνα εργαζομένων άλλων χωρών, στην ενδυνάμωση της ΠΣΟ και των αγωνιστικών συνδικάτων διεθνώς.
Δεν ήταν τυχαία η πρεμούρα των συνδικαλιστικών οργάνων του ιμπεριαλισμού, της ΣΕΣ και της ΙΤΟΥΚ (της Διεθνής «Συνδικαλιστικής» Συνομοσπονδίας, ITUC, που ιδρύθηκε από την CIA και συνεργάζεται με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα), να τρέξουν να καταγγείλουν τα ταξικά συνδικάτα της Ελλάδας και να υπερασπιστούν στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ την ομάδα, που οι εργαζόμενοι της Ελλάδας αποκαλούν «συνδικαλιστική μαφία».
Η παρουσία του ΠΑΜΕ στους πρόσφατους απεργιακούς αγώνες της Γαλλίας και η πολύμορφη αλληλεγγύη που εκφράστηκε από τα ταξικά συνδικάτα της Ελλάδας είναι η υλοποίηση του καθήκοντος μας να στηρίζουμε τους δίκαιους αγώνες των εργατών της κάθε χώρας.
Για αυτό έχει τεράστια σημασία, αν και δεν φαίνεται πάντα άμεσα και απευθείας, ο προσανατολισμός και η έγνοια κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσης, κάθε Ομοσπονδίας, Εργατικού Κέντρου και Συνδικάτου, για τις διεθνείς εξελίξεις. Ειδικότερα δε στους κλάδους και τις περιοχές όπου δραστηριοποιούνται πολυεθνικά μονοπώλια. Ένα μικρό μήνυμα αλληλεγγύης σε έναν αγώνα, μια φωτογραφία από μια κινητοποίηση στήριξης ή μια παράσταση διαμαρτυρίας σε μια πολυεθνική ή σε μια πρεσβεία μπορούν να γίνουν η αρχή τεράστιων αλλαγών και συμβολής στο διεθνές κίνημα. Έχοντας πάντοτε ως βάση την πείρα, την γραμμή και το πλαίσιο πάλης των ταξικών συνδικάτων.
Για αυτό είναι ανάγκη να δυναμώσει και να βελτιωθεί –με τη βοήθεια του ΠΑΜΕ- η παρέμβαση και η δράση των Ομοσπονδιών, των Εργατικών Κέντρων, των ταξικών συνδικάτων σε διεθνές επίπεδο. Η παρουσία και η συνεισφορά τους στην ενδυνάμωση και ισχυροποίηση της ΠΣΟ. Η συνεισφορά μας για την συγκρότηση ενός ισχυρού, αγωνιστικού συνδικαλιστικού πόλου στην Ευρώπη. Σημαντικός σταθμός στο πλευρό των εργαζομένων της Γαλλίας ήταν η στήριξη της νέας, μεγάλης Γενικής Απεργίας στις 9 Γενάρη στην Γαλλία. Αλλά και η σημασία κάθε συνδικάτο, κάθε εργατικό κέντρο και ομοσπονδία να εκφράζουν διαρκώς την Αλληλεγγύη τους.
Η όποια θετική εξέλιξη του αγώνα των εργατών μιας χώρας, όπως πχ τώρα της Γαλλίας, μπορεί να συμβάλλει θετικά και στην ανάπτυξη των αγώνων στην Ελλάδα. Στον εμπλουτισμό της πείρας και της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης στο εργατικό κίνημα της χώρας μας.
Αυτή την βασική πείρα, αυτό το βασικό καθήκον, έχει στην καρδιά της η δράση του ΠΑΜΕ από το 1999. Δράση που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «Η Ελπίδα Βρίσκεται στην Πάλη των Λαών».
ΠΗΓΗ: Γραμματεία Διεθνών ΠΑΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου