"Αγαπημένα" αντιΚΚΕ ήθη και έθιμα.

Σε αυτόν τον τόπο που ζούμε τα ήθη και τα έθιμα ακολουθούν μια κυκλική επαναλαμβανόμενη κίνηση στο χώρο και στο χρόνο. Λογικό, λογικότατο.

Την ίδια κυκλική επαναλαμβανόμενη, σταθερή κίνηση , ακολουθούν και τα αντιΚΚΕ έθιμα.

Θα μπορούσε κανείς να τα χωρίσει σε δύο μεγάλες κατηγορίες.

1.Όσα σταθερά αναβιώνουν με αφορμή τα Συνέδρια του ΚΚΕ.

2.Όσα σταθερά επαναλαμβάνονται στις εκλογικές αναμετρήσεις.

Στην πρώτη περίπτωση συνηθίζεται να ψάχνουν κάποιον που στον προσυνεδριακό διάλογο μπορεί να έχει άλλη άποψη σε κάποιο ζήτημα. Τότε σπεύδουν να τον υιοθετήσουν όλοι και ολοφύρονται για το κακό που βρήκε το ταλαίπωρο το κομματικό μέλος ή στέλεχος. Τώρα αν το ίδιο το μέλος ή το στέλεχος θεώρησε αναφαίρετο δικαίωμα του να πει τη γνώμη του, κακό του κεφαλιού του. Οι αυτόκλητοι προστάτες του έχουν αποφασίσει πως διώκεται από το "ΚΚΕδικο σταλινικό κατεστημένο" και πρέπει να τον προστατέψουν. Ωιμέ!

Δεύτερη περίπτωση είναι η επίκληση της συμμαχίας των αριστερών δυνάμεων με το "κακό" και "απομονωτικό " ΚΚΕ να φταίει για τη μη συγκρότηση "αριστερού μετώπου"΄. Παλιότερα σε αυτόν τον θίασο πρωταγωνιστούσε ο ΣΥΡΙΖΑ με αποκορύφωμα τη γαλαντόμα προσφορά της πρωθυπουργίας στην Αλέκα. Στο 20ο συνέδριο φτώχυνε απελπιστικά ο θίασος και ξέμειναν κάτι ορφανά,άστεγα , εγκαταλειμμένα "αριστερά"γκρουπάκια. Θα πρέπει να τους στοίχησε πολύ που ο πρωταγωνιστής του  μπουλουκιού τούς παράτησε και την έκανε με άλλο θίασο.

Τρίτη και φαρμακερή περίπτωση είναι η Λιάνα. Ααααα! η Λιάνα! Η λατρεμένη συνήθεια των απανταχού οπορτουνιστών. Από την εποχή του Μήτσου του Κωστόπουλου μέχρι σήμερα είναι η αγαπημένη συνήθεια μερίδας «λαού». Κάποτε την ήθελαν γραμματέα του ΚΚΕ για να …εκτοξευθούν τα ποσοστά του. Τώρα είναι  αποδιοπομπαίος τράγος και εμπόδιο και…. και…. και… Ποιοι τα λένε αυτά; Μα όσοι μέχρι το περίφημο δημοψήφισμα έγλυφαν  σφουγγαρίζοντας τις σκάλες της Κουμουνδούρου, που η αριστεροσύνη μαζί με την επαναστατικότητα  τους χάνεται μεταξύ πληκτρολογίου και facebook.

Κάπου εκεί ανάμεσα , σε παλιότερες εποχές υπήρχε και ο απαξιωτικός λόγος για την Αλέκα. Θυμάστε τι ωραίες εποχές; Και τι δεν έλεγαν , για την οποία , ω του θαύματος , διακατέχονται πλέον από αισθήματα σεβασμού μέχρι και θαυμασμού για τη σοβαρότητα της , την σταθερότητα της, κλπ. κλπ.

Και περνάμε στη δεύτερη κατηγορία των εθίμων. Τα  προεκλογικά. Σαν τίτλος δισκογραφικής  δουλειάς δεν ακούγεται; Ε, λοιπόν τους στίχους και τη μουσική έχει γράψει το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ  σε όλες τις εκδοχές και αποχρώσεις. Από βαθύ πράσινο μέχρι ροζ. Εδώ τραγουδάνε Πασόκοι σε κάθε μετερίζι και θέση. Όποια πέτρα και αν σηκώσεις αποκάτω βρίσκεις έναν πρώην πασόκο που ξαναβαπτίστηκε στα νάματα της αριστεράς. Σας είχε τύχει ποτέ μικροί να έχετε τη σακούλα με τους βόλους και να σκιστεί στο σαλόνι γεμίζοντας το χώρο; Αλίμονο αν πάταγες κατά λάθος έναν από αυτούς. Ε, έτσι κάπως είναι και οι Πασόκοι.Σκίστηκε η …σακούλα και γέμισαν το… σαλόνι της εξουσίας.

Ποια είναι τα αγαπημένα τους έθιμα σε προεκλογική περίοδο; Μα η μάχη του «φωτός με το σκοτάδι». Απαραίτητο αξεσουάρ ένας … Μητσοτάκης. Αν εξασφαλιστεί αυτό, τότε ζούμε καταστάσεις απείρου κάλλους. Παλιότερα τρέχαμε και δε φτάναμε να εξηγήσουμε το γελοίο της υπόθεσης. Το συχνότατο όμως ανέβασμα του έργου, αλλά και οι ατάλαντοι πρωταγωνιστές το μετέτρεψαν σε κωμωδία, που εγώ προσωπικά την απολαμβάνω, πλέον.

Παλιές αγαπημένες συνήθειες. Προσωπικά τις περιμένω με αγωνία πλέον. Τις απολαμβάνω ρε παιδί μου . Δε γίνεται Συνέδριο του ΚΚΕ χωρίς αυτές, ούτε και εκλογές.