Από
τη στήλη του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ , ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ, αναδημοσιεύονται τα παρακάτω. Η
δημοσίευση τους ξεκίνησε 1 Μάρτη του 2005 και ολοκληρώθηκε σε 5 μέρη
στις 5 του Μάρτη. Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΝΕΜΟΣ θα τα αναδημοσίευσει σε 2 μέρη.
------------------
Η σύμφυση της
Εκκλησίας, δηλαδή του ηγετικού της ιερατείου, με το πολιτικό κατεστημένο, μια
σύμφυση που αντιστρατεύεται τα συμφέροντα των απλών πιστών, των οποίων την αγνή
πίστη καπηλεύεται το ιερατείο, είναι προσδιορισμένη από την πρώτη στιγμή της
ανακήρυξης της ανεξαρτησίας και του αυτοκέφαλου της ελληνικής Εκκλησίας.
*
Ηδη, από τη
γέννηση του ελληνικού κράτους, η επιτροπή που συστάθηκε με το βασιλικό διάταγμα
στις 15/3/1833 και με αντικείμενο την «ανεξαρτησία» της Εκκλησίας, στην πρώτη
της συνεδρίαση ψηφίζει απόφαση στην οποία αναφέρεται:
*
«Απεφασίσθη
ομοψήφως ότι η Εκκλησία του Βασιλείου της Ελλάδος, πνευματικώς μεν μη
γνωρίζουσα κανέναν αρχηγόν ή κεφαλήν της, παρά μόνο τον θεμελιωτήν της
Εκκλησίας, τον Ιησούν Χριστόν, πολιτικώς δε έχουσα και γνωρίζουσα αρχηγόν
της τον Βασιλέα της Ελλάδος (...)».
*
Η ιστορία του
ιερατείου είναι μακρά. Και μαζί βαριά η σκουριά του ψεύδους και της παραποίησης
που καταπλακώνει την αλήθεια γύρω από το ρόλο του.
Ρόλος σκοτεινός και αντιδραστικός, είτε την
εποχή που έθετε στο πυρ το εξώτερον τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, είτε την
εποχή που άνοιγε κερκόπορτες στο Σουλτάνο, είτε την εποχή που αποκήρυσσε την
Επανάσταση του '21.
*
Οσο για τον 20ό
αιώνα, είναι γεμάτος από παρεμβάσεις της Εκκλησίας στα πολιτικά πράγματα της
χώρας.
Ετσι η Εκκλησία
έχει το δικό της μερίδιο στο λεγόμενο «διχασμό» μεταξύ «βενιζελικών -
αντιβενιζελικών». Μάλιστα, το Δεκέμβρη του 1916, στη συγκέντρωση στο Πεδίον του
Αρεως, είναι ο αρχιεπίσκοπος Θεόκλητος που αναθεματίζει το Βενιζέλο. Οι
συγκεντρωμένοι, ακούγοντάς τον, παρακινούνται να ρίξουν το λίθο του αναθέματος,
ακολουθώντας τον αρχιερέα να διακονεί:
*
«Κατά του
Ελευθερίου Βενιζέλου, φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την Βασιλείαν
και την πατρίδα, ανάθεμα έστω».
*
Σε όλη τη
διαδρομή της η ελληνορθόδοξη Εκκλησία επέλεξε πάντα διά των ηγετών της να
ευλογεί τη μεριά της αντίδρασης. Ακόμη και μέσα στην ίδια την αστική τάξη,
τασσόταν με την πιο αντιδραστική της μερίδα. Αν, λοιπόν, κράτησε την παραπάνω
στάση απέναντι στο Βενιζέλο, είναι κατανοητή η στάση που τήρησε έναντι των
προοδευτικών κινήσεων που είχαν αργότερα φορέα όχι την αστική, αλλά την
εργατική τάξη.
*
Ωστόσο, το
ελληνο-ορθόδοξο ιερατείο, με την αμέριστη συμβολή της κυρίαρχης τάξης και του κράτους,
θέλει να παραποιεί την πραγματική ιστορία όσον αφορά στα πεπραγμένα του.
Η ηγεσία της
Εκκλησίας, υποδυόμενη την «εκπροσωπούσα» το Γένος και ευαγγελιζόμενη τα
ιδεολογήματα περί «κοινής πορείας» αρχαίου ελληνικού πνεύματος και Ορθοδοξίας (ιδεολόγημα που επαναλαμβάνεται τούτες
τις μέρες και στις σαθρές ρίζες του οποίου θα αναφερθούμε στα επόμενα
σημειώματα), θέλει να αποκρύπτει ότι υπήρξε ο γνήσιος συνεχιστής της
«κληρονομιάς» της Ιερής Εξέτασης απέναντι σε ό,τι προοδευτικό γέννησε ο χώρος
του πνεύματος στην Ελλάδα και ότι, επίσης, συνταυτίστηκε πολιτικά με τις
εσωτερικές και εξωτερικές δυνάμεις που καταδυνάστευσαν το λαό.
*
Πλευρές αυτής
της αντιδραστικής διαδρομής της επίσημης Εκκλησίας θα προσπαθήσουμε να θίξουμε
με τα σημειώματα της στήλης που θα ακολουθήσουν.
Ο ρόλος του
επίσημου ιερατείου στην ιστορική διαδρομή
του ελληνικού κράτους είναι καταγεγραμμένος, ήδη, από την πρώτη στιγμή, που
εκδηλώθηκε η προσπάθεια για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού.
*
Οι πλαστογράφοι
προσπαθούν να «καθάρουν» την ηγεσία της Εκκλησίας από τα ανομήματά της. Αλλοτε,
μέσω της αποσιώπησης. Αλλοτε, μέσω της διαστρέβλωσης. Και άλλοτε,
χρησιμοποιώντας σαν «ασπίδα» εκείνους τους αγωνιστές - κληρικούς, των οποίων
τους αγώνες οικειοποιούνται, ενώ στην πραγματικότητα τους υπονόμευσαν και τους
συκοφάντησαν.
Χαρακτηριστικό
το παράδειγμα του Παπαφλέσσα. Το επαναστατικό κήρυγμα του Δικαίου προκαλούσε τη
...δυσφορία του ιερατείου . Αδιάψευστος
μάρτυρας τα λόγια του ίδιου του Παλαιών Πατρών Γερμανού, ο οποίος στα
απομνημονεύματά του περιγράφει τον Παπαφλέσσα ως εξής:
«... άνθρωπος
απατεών και εξωλέστατος περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τινί τρόπω να ερεθίση
την ταραχήν του έθνους...».
*
Εντούτοις, η
ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη: Το ιερατείο έφτασε
στο σημείο να αφορίσει (!) μέχρι και την Επανάσταση του 1821... Ας πάρουμε μια
γεύση από αυτό το αιώνιο για το ιερατείο άγος:
Το Μάρτη του
1821 το κίνημα του Υψηλάντη και του Σούτσου έχει ξεδιπλωθεί στη Μολδοβλαχία. Το
ιερατείο , θέλοντας να διατηρήσει τα
προνόμιά του και να ευχαριστήσει τον σουλτάνο, συσκέπτεται και υπό την
καθοδήγηση του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ αποφασίζει ότι:
*
«...
αμφότεροι (Υψηλάντης και Σούτσος) αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν
ματαιόφρονες εκήρυξαν του γένους την ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν
πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους (...) έγινε γνωστή εις το πολυχρόνιον
κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου. Με τοιαύτας
ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και τούτων
συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι, και επεχείρησαν έργον
μιαρόν, θεοσταγές και ασύνετον, θέλοντες να διακηρύξωσι την άνεσιν και ησυχίαν
των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας (...) Αντί λοιπόν
φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν
μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθετοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με
τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας
(...)».
*
Και οι
εκπρόσωποι του ...Θεού φτάνουν στο διά ταύτα και «παραγγέλλουν»:
*
«Διά τούτο
προκαταλαμβάνοντες εκ προνοίας εκκλησιαστικής, υπαγορεύομεν πάσιν υμίν τα
σωτήρια, και (...) συμβουλεύομεν και παραινούμεν και εντελλόμεθα και
παραγγέλλομεν πάσιν υμίν τοις κατά τόπον αρχιερεύσι, τοις ηγουμένοις των ιερών
μοναστηρίων, τοις ιερεύσι των εκκλησιών, τοις πνευματικοίς πατράσι και ενοριών,
τοις προεστώσι και ευκατάσταταις των κωμοπόλεων και χωρίων και πάσι απλώς τοις
κατά τόπον προκρίτοις, να διακηρύξητε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και
κακόβουλων ανθρώπων και να τους αποδείξητε και να τους στηλιτεύσητε πανταχού
(...) Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και
αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεστε και διανοία και
λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τούς έχει μεμισημένους, και επισωρεύει
κατ' αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς: ως μέλη σεσηπότα, τους
έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας. Ως
παραβάται δε των θείων νόμων και κανονικών διατάξεων... αφορισμένοι
υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι και μετά θάνατον (...)».
*
Ο αφορισμός,
εκτός από την υπογραφή του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, φέρει την υπογραφή του
μητροπολίτη Ιεροσολύμων, καθώς και, μεταξύ άλλων, των μητροπολιτών Καισαρείας,
Νικομήδειας, Δέρκων, Ανδριανουπόλεως, Βιζύης, Σίφνου, Ηρακλείας, Νικαίας,
Θεσσαλονίκης, Βέροιας, Διδυμοτείχου, Βάρνης, Φαναρίου, Ναυπάκτου, Χαλκηδόνος,
Τυρνάβου...
*
Οσο για τον Ρήγα Φεραίο, και το εξεγερτήριο μήνυμά του, δεν είχε καλύτερη
τύχη. Ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' και οι αυλικοί του είχαν αποφανθεί ότι ο
Ρήγας ήταν ένας «διεφθαρμένος τη φρένα».
Οταν, δε, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του δολοφονήθηκαν, οι ...άνθρωποι του
Θεού και ...προστάτες του Γένους (!) αγαλλίασαν! Οπως έγραφε ο Μητροπολίτης
Ιωαννίνων, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του «εσκόπευον να κάμουν επανάστασιν
κατά του κραταιωτάτου Σουλτάνου αλλ' ο μεγαλοδύναμος Θεός τους επαίδευσε κατά
τας πράξεις των με τον θάνατον όπου τους έπρεπε (...)».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου